Santo Natale (25 dicembre 2019)

                                               (Ga 4, 4-7; Mt 2, 1-12)

Benedetto il nostro Dio, nato oggi nella carne per la nostra salvezza, ora e sempre e nei secoli dei secoli. Amin.

Carissimi fratelli, quando giunse la pienezza del tempo, Dio inviò il suo Figlio... Queste parole di Paolo che abbiamo sentito nella lettura della lettera ai Galati, si adempiono oggi per noi; oggi il Figlio di Dio, fattosi uomo, ci porta all’adozione come figli di Dio per poter ricevere il dono dello Spirito. E come tali, come figli, ci accostiamo, assieme ai magi del vangelo a adorare Colui che oggi è nato.

Perché, però, i cristiani, celebriamo il Natale, la nascita duemila anni fa, nella carne, del Verbo di Dio? Perché ancora oggi, come duemila anni fa, ci uniamo al coro degli angeli e dei pastori, ci avviciniamo come i magi ad adorare quel neonato? Uno dei tropari del vespro ce ne dà la chiave, e ci indica quale deve essere il nostro atteggiamento come uomini, come figli di Dio, di fronte a questo grande mistero che allo stesso tempo si manifesta nella piccolezza, nella nostra piccolezza; il mistero cioè della condiscendenza, della misericordia, dell’amore di Dio.

Che cosa ti offriremo, o Cristo? Tu per noi sei apparso, uomo, sulla terra! Ciascuna delle creature da te fatte ti offre il rendimento di grazie: gli angeli, l’inno; i cieli, la stella; i magi, i doni; i pastori, lo stupore; la terra, la grotta; il deserto, la mangiatoia: ma noi ti offriamo la Madre Vergine. O Dio che sei prima dei secoli, abbi pietà di noi.

Ciascuna delle creature, offre al Verbo di Dio il rendimento di grazie; ed il tropario enumera i diversi doni: gli angeli, l’inno; i cieli, la stella; i magi, i doni; i pastori, lo stupore; la terra, la grotta; il deserto, la mangiatoia. Cosa offriamo noi al Signore? Il testo del tropario indica: noi ti offriamo la Madre Vergine, cioè colei che è stata pronta ad ascoltare la Parola e ad accoglierla; Colei che ha detto sì nell’umiltà, essa noi l’offriamo a Cristo stesso. E in essa si offre la Chiesa per accogliere l’umanità del Verbo, che la salva. In essa ancora si offre tutta l’umanità per essere salvata, ricreata, riportata alla prima bellezza.

Perché i cristiani celebriamo il Natale? Lo celebriamo perché il Verbo di Dio, nella sua nascita, nella sua umiliazione ci ha indicato il cammino per seguirlo ed anche il cammino per trovarlo. Il cammino per seguirlo per il fatto che essere cristiani, essere figli nel Figlio, citando ancora il testo di Paolo nella lettera ai Galati, vorrà dire condividere, compartecipare alla sua umiliazione, alla sua croce. La manifestazione a cui i pastori, i magi, ognuno di noi siamo portati, è la piccolezza di un neonato, messo in una mangiatoia, in una grotta; la manifestazione, la teofania di Dio passa per la piccolezza. Il cammino per trovarlo, perché Lui prosegue la sua umiliazione, la sua kenosi attraverso tanti dei nostri fratelli che soffrono, che partecipano nella propria vita alla sua croce. Ci volle allora veramente dell’audacia per riconoscere che il Dio che è prima dei secoli, la Parola e il Figlio eterno del Padre, si offre oggi a noi, neonato, in una mangiatoia. È l’inizio di quel abbassamento che lo condurrà dall’altare della mangiatoia all’altare della croce, a quello del sepolcro, infine a quello della Divina Liturgia. Sempre nei segni della piccolezza, dell’abbassamento, dell’umiliazione.

Che il Signore nostro Dio, che è nato in una grotta ed è stato deposto in una mangiatoia per la nostra salvezza, ci dia di vivere e celebrare la sua nascita nella gioia, nella preghiera, nella comunione, Lui che regna col Padre e lo Spirito Santo, nei secoli. Amin.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 25/12/2019

(Γαλ. 4, 4-7 Ματθ. 2, 1-12)

       Ευλογημένος ο Θεός μας, ο οποίος σήμερα έγινε άνθρωπος για τη σωτηρία μας, τώρα και πάντοτε, και στους αιώνες των αιώνων Αμήν.

          Αγαπημένα μου αδέλφια,

Όταν ήρθε το συμπλήρωμα του χρόνου, ο Θεός έστειλε τον Υιό του… Οι λέξεις του Αποστόλου Παύλου τις οποίες ακούσαμε από την προς Γαλατάς επιστολή, εκπληρώνονται σήμερα για μας. Σήμερα ο Υιός του Θεού, που έγινε άνθρωπος, μας οδηγεί στην υιοθεσία ως παιδιά του Θεού, για να λάβουμε το δώρο του Αγίου Πνεύματος. Και σαν παιδιά του Θεού πλησιάζουμε, μαζί με τους μάγους του Ευαγγελίου, να προσκυνήσουμε Εκείνον που σήμερα γεννήθηκε.

          Αλλά γιατί οι Χριστιανοί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, την γέννηση του Χριστού πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, «κατά σάρκα», δηλαδή στην ανθρώπινη φύση του Λόγου του Θεού; Γιατί ακόμα και σήμερα, όπως πριν από δύο χιλιάδες χρόνια, ενωνόμαστε με τον χορό των αγγέλων και των ποιμένων, πλησιάζουμε μαζί με τους μάγους να προσκυνήσουμε το νεογέννητο θείο βρέφος;  Ένα από τα τροπάρια του εσπερινού μας δίνει το κλειδί για την απάντηση, και μας δείχνει ποια πρέπει να είναι η ανθρώπινη στάση μας, ως παιδιών του Θεού, μπροστά σ’ αυτό το μεγάλο μυστήριο, το οποίο ταυτόχρονα εκδηλώνεται στη μικρότητα, στη δικιά μας μικρότητα δηλαδή το μυστήριο της θεϊκής συγκατάθεσης, της ευσπλαχνίας, της αγάπης του Θεού.

          «Τι να σου προσφέρουμε, Χριστέ;  Εσύ εμφανίστηκες για μας ως άνθρωπος επάνω στη γη! Καθένα από τα δημιουργήματά σου, τα οποία εσύ έπλασες, σου προσφέρει την ευγνωμοσύνη του: οι άγγελοι τον ύμνο οι ουρανοί τον αστέρα οι μάγοι τα δώρα οι ποιμένες τον θαυμασμό τους, η γη το σπήλαιον, η έρημος την φάτνη, αλλά εμείς σου προσφέρουμε την Μητέρα και  Παρθένα. Ώ Θεέ προαιώνιε, ελέησέ μας».

           Καθένα από τα δημιουργήματα προσφέρει στον Λόγο του Θεού την ευγνωμοσύνη του. Το τροπάριο απαριθμεί τα διάφορα δώρα, οι άγγελοι τον ύμνο, οι ουρανοί τον αστέρα, οι μάγοι  τα  δώρα οι ποιμένες τον θαυμασμό τους, η γη το σπήλαιον, η έρημος την φάτνη. Τι προσφέρουμε εμείς στον Κύριο;  Το κείμενο του τροπαρίου μας δείχνει: εμείς σου προσφέρουμε την Μητέρα Παρθένα, δηλαδή εκείνη η οποία ήταν πρόθυμη να ακούσει τον Λόγο του Θεού, και να τον δεχθεί Αυτή, η οποία με ταπεινοφροσύνη είπε το ΝΑΙ στο θέλημα του Θεού, εμείς την προσφέρουμε στον ίδιο τον Χριστό. Και στο πρόσωπο Αυτής προσφέρεται η Εκκλησία, για να υποδεχθεί την ανθρώπινη φύση του Λόγου του Θεού, η οποία μας σώζει. Στο πρόσωπό της επίσης προσφέρεται όλη η ανθρωπότητα, για να σωθεί, να ξαναδημιουργηθεί, για να επανέλθει στην πρωταρχική της ωραιότητα.

          Γιατί οι χριστιανοί γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα;  Τα γιορτάζουμε γιατί ο Υιός του Θεού με τη γέννησή του, με την ταπεινοφροσύνη του, μας έδειξε την πορεία που πρέπει να ακολουθήσουμε για να βρεθούμε στα ίχνη του, για να τον βρούμε. Η πορεία μας για να τον ακολουθήσουμε για μας τους χριστιανούς  σημαίνει να είμαστε παιδιά μαζί με τον  Υιό του Θεού.

Αναφέροντας και πάλι το κείμενο του Αποστόλου Παύλου από την προς Γαλάτας επιστολή, η πορεία μας αυτή σημαίνει να συμμεριζόμαστε, να συμμετέχουμε στην ταπεινοφροσύνη του Χριστού, στο Τίμιο Σταυρό του. Η θεϊκή φανέρωση, προς την οποία οδηγούμαστε ο καθένας μας, μαζί με τους ποιμένες και τους μάγους είναι η μικρότητα του νεογέννητου θείου βρέφους, μέσα στη φάτνη, μέσα στο σπήλαιο, η θεϊκή φανέρωση, η Θεοφάνεια του Θεού, περνά μέσα από την μικρότητα.

Αυτή η μικρότητα είναι η πορεία μας για να τον βρούμε, γιατί Αυτός συνεχίζει την ταπεινοσύνη του, τη θεϊκή του «κένωση», διαμέσου των αδελφών μας οι οποίοι υποφέρουν, οι οποίοι συμμετέχουν στη ζωή του και στον Σταυρό του. Επομένως χρειαζόμαστε μεγάλη τόλμη για να αναγνωρίσουμε ότι ο Θεός είναι προαιώνιος, πριν από τους αιώνες, και ότι ο Λόγος του είναι ο αιώνιος Υιός του Πατέρα, και προσφέρεται σήμερα για μας, ως νεογέννητο βρέφος μέσα στη φάτνη.

Πρόκειται για την απαρχή της ταπεινώσεως εκείνης, ο οποία θα τον οδηγήσει από το ιερό βήμα της φάτνης, στο ιερό βήμα του Σταυρού, στο ιερό βήμα της Θείας Ευχαριστίας. Και όλα αυτά πάντοτε κάτω από τα σημεία της μικρότητας, της θεϊκής «κενώσεως» (του «αδειάσματος» του Θεού), της ταπεινοφροσύνης.

          Είθε ο Κύριος και Θεός μας, ο οποίος γεννήθηκε σε ένα σπήλαιο και τοποθετήθηκε σε μία φάτνη για τη σωτηρία μας, να μας αξιώσει να ζούμε και να γιορτάζουμε τη γέννησή του μέσα στη χαρά, μέσα στην προσευχή, μέσα στην εκκλησιαστική κοινωνία, Αυτός που βασιλεύει μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, στους αιώνες των αιώνων Αμήν.-