Σκέψεις για τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Πολλοί μου είπαν αυτές τις μέρες την ταλαιπωρία, τον πόνο, την ανάγκη να εγκαταλείψουμε τους εορτασμούς της Μεγάλης Εβδομάδας, και ιδιαίτερα την παραίτηση από τον εορτασμό των Αγίων Μυστηρίων. Το ξέρω αυτό και σε αυτές τις μέρες που βιώνουμε έχουμε κάνει και όλοι κάνουν σκέψεις, όμορφες και χρήσιμες σίγουρα, για να μας βοηθήσουν να ζήσουμε αυτή την «άτυπη» Μεγάλη Εβδομάδα, τόσο παράξενη με πολλούς τρόπους, και να τη ζήσουμε με γαλήνη, λιτή σίγουρα, αλλά πλούσια αν ξέρουμε πώς να την καλωσορίσουμε ως μια στιγμή παραίτησης, κένωσης και φτώχειας, αλλά και ως μια στιγμή χάριτος. Τρεις πτυχές έρχονται συχνά στο μυαλό μου αυτές τις μέρες και θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.

Η πρώτη πτυχή είναι αυτή της ταλαιπωρίας και του πόνου. Ο πόνος, η ταλαιπωρία, η νηστεία αν θέλετε, που οι πιστοί πρέπει να αποδεχθούν στο χρόνο τους ώστε να είναι σε θέση να γιορτάσουν τα Ιερά Μυστήρiα γύρω από τον Επίσκοπο και τους ιερείς ως Εκκλησία του Χριστού, σε αυτές τις μέρες που είναι άγιες για όλους τους Χριστιανούς. Ένας πόνος, μία ταλαιπωρία, μια νηστεία που ακόμη και ο Επίσκοπος πρέπει να αποδεχθεί στο να μην είναι σε θέση να γιορτάσει με τους πιστούς, με το λαό του, με το ποίμνιό του, τα Ιερά Μυστήρiα. Πόνος, στέρηση, παραίτηση, νηστεία που βρίσκεται στην καρδιά του Επισκόπου και στις καρδιές των πιστών. Συμμερίζομαι τον πόνο των πιστών και μοιράζομαι μαζί τους, μαζί σου, και τον δικό μου.

Η δεύτερη πτυχή είναι η πίστη, όπου αυτές τις μέρες προσπαθώ να φέρει επίσης στην προσευχή μου, ώστε ποτέ να μην εγκαταλείψει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, γιατί ως Εκκλησία είστε Σώμα και Αίμα του Χριστού. Είναι το Σώμα του Χριστού, είναι η Εκκλησία του Χριστού, όταν γιορτάζουμε τα Ιερά Δώρα σε κοινωνία με τον Επίσκοπο, τόσο με όλη την κοινότητα που συγκεντρώνεται στον μεγάλο και όμορφο καθεδρικό ναό, όσο και μόνο με τον Επίσκοπο και τους ιερείς στο μικρό παρεκκλήσι της Εξαρχίας, μικρό σε χώρο, αλλά πολύ μεγάλο όσο θα έπρεπε να είναι η καρδιά του Επισκόπου και των ιερέων που κάνουν όλη την Εκκλησία παρούσα.

Η τρίτη πτυχή, προσβλέπει, στην ανάγκη να επαναξιολογούμε, όταν θα έρθει η ώρα «μετά την κρίση», να επαναξιολογούμε και να ανακαλύπτουμε εκ νέου την προσωπική, φυσική μας παρουσία, τη συμμετοχή μας στη Λειτουργία της Εκκλησίας κάθε Κυριακή. Ο πόνος και η ταλαιπωρία της παραίτησης αυτών των ημερών θα πρέπει να μας κάνει να προσμένουμε -και πάνω απ 'όλα να αισθανόμαστε τη νοσταλγία– για την ομορφιά της λειτουργικής και μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας.

+ Π. Εμμανουήλ Νιν

Riflessioni per la Settimana Santa.

Molti mi hanno detto in questi giorni il dolore, la sofferenza, nel dover rinunciare alle celebrazioni della Settimana Santa, e specialmente la rinuncia alla celebrazione dei Santi Misteri. So che questi giorni abbiamo fatto e facciamo tutti delle riflessioni, belle ed utili sicuramente, per aiutarci a vivere questa Settimana Santa “atipica”, tanto strana per molti versi, a viverla in un modo sereno, povero sicuramente, ma ricco se sappiamo accoglierlo come momento di spogliazione, di κένωση e di povertà, ma anche come momento di grazia. Tre aspetti mi ritornano spesso nella mente in questi giorni e vorrei condividerli con voi.

Il primo aspetto è quello della sofferenza e del dolore. Il dolore, la sofferenza, il digiuno se si vuole, che i fedeli debbono accettare nel no poter celebrare i Santi Misteri attorno al vescovo e ai sacerdoti come Chiesa di Cristo, in questi giorni che sono Santi per tutti i cristiani. Un dolore, una sofferenza, un digiuno che anche il vescovo deve accettare nel non poter celebrare i Santi Misteri con i fedeli, con il suo popolo, con il suo gregge. Dolore, sofferenza, rinuncia, digiuno che è nel cuore del vescovo e nel cuore dei fedeli. Condivido il dolore dei fedeli e condivido con loro, con voi, anche il mio.

Il secondo aspetto, è la convinzione nella fede, e che questi giorni cerco di portare anche nella mia preghiera, cioè che non si rinuncia mai al Corpo e al Sangue di Cristo, perché come Chiesa si è Corpo e Sangue di Cristo. Si è Corpo di Cristo, si è Chiesa di Cristo, quando si celebrano i Santi Doni in comunione col vescovo, sia con tutta la comunità radunata nella grande e bella cattedrale, sia soltanto il vescovo con i sacerdoti nella piccola cappella dell’Esarcato, piccola come spazio, grande come dovrebbe essere il cuore del vescovo e dei sacerdoti che fanno presente tutta la Chiesa.

Il terzo aspetto, guarda in avanti, cioè la necessità già adesso, di rivalutare, quando avverrà il “dopo crisi”, rivalutare e riscoprire la nostra presenza personale, fisica, la nostra partecipazione alla liturgia della Chiesa ogni domenica. Il dolore e la sofferenza della rinuncia di questi giorni ci dovrebbero far pregustare -e soprattutto sentire la nostalgia- della bellezza della vita liturgica e sacramentale della Chiesa.

+P. Manuel Nin