Lettera pastorale per la Quaresima 2025.
…io sono la porta delle pecore…
“In verità, in verità vi dico: io sono la
porta delle pecore. Tutti coloro che sono venuti prima di me, sono ladri e briganti,
ma le pecore non li hanno ascoltati. Io sono la porta: se uno entra attraverso
di me, sarà salvo; entrerà e uscirà e troverà pascolo. Il ladro non viene se
non per rubare, uccidere e distruggere; io sono venuto perché abbiano la vita e
l'abbiano in abbondanza. Io sono il buon pastore. Il buon pastore offre la vita
per le pecore” (Gv 10,7-11).
Carissimi,
La
domenica 29 dicembre, in comunione con tutte le cattedrali del mondo cattolico,
abbiamo celebrato, prima della Divina Liturgia, nella nostra cattedrale della
Santissima Trinità ad Atene, l’inizio dell’Anno Santo. Nella mia lettera
pastorale per il Natale vi ho spiegato cosa era l’Anno Santo o Anno Giubilare,
e con quale spirito potevamo e dovevamo noi, come Esarcato Apostolico per i
cattolici di tradizione bizantina in Grecia, celebrare e vivere questo evento
che doveva impegnarci a vivere come cristiani, come Chiesa, questo periodo di
tempo e, in fondo, tutti i giorni della nostra vita.
Vedendo le celebrazioni che avvenivano a
Roma in quei giorni di Natale, con l’apertura delle cosiddette “porte sante”
delle basiliche papali, alcuni dei nostri fedeli mi hanno chiesto se non potessimo
anche noi “celebrare” l’apertura di una “porta santa” in qualche nostra chiesa,
riprendendo quello che vedevamo che si faceva nelle basiliche romane. Siccome
questa possibilità era chiaramente esclusa nelle disposizioni celebrative date
dalla Sede Apostolica di Roma, il nostro inizio giubilare ha avuto la forma di
un pellegrinaggio attorno alla nostra chiesa cattedrale della Santissima
Trinità, con dei canti e delle preghiere fatte nelle tre lingue dell’Esarcato:
greco, ucraino e siriaco, per entrare quindi tutti insieme le tre comunità
dell’Esarcato -fedeli greci, ucraini e caldei- all’interno di quella che è la nostra
chiesa cattedrale, quella che fa che siamo un unico Corpo e ci unisce come
unica Chiesa attorno ad un unico pastore, nel cammino di ognuno di noi
all’incontro con Cristo. E l’immagine delle “porte sante” romane aperte
solennemente e attraverso cui i fedeli entrano / passano, mi ha portato a
riflettere sul testo di San Giovanni citato sopra.
…io sono la porta delle pecore…
La Quaresima nella nostra tradizione
bizantina è un periodo liturgico con delle celebrazioni molto belle, profonde,
tessute -ricamate oso dire- di parole del Vangelo, il cui tessitore è Cristo
stesso, e che sono per tutti noi non un “addobbo” bensì un vero e proprio
“impegno” nella nostra vita cristiana. Pregheremo, digiuneremo, faremo delle
metanie…, tante cose validissime certamente. Ma, per ché? Con quale scopo?
Perché la Quaresima è un periodo per tornare a Cristo e al suo Vangelo, un
periodo di purificazione, di accettazione dei nostri limiti e di preghiera
affinché il Signore, da una parte li prenda e li purifichi, e dall’altra ci
porti a ritrovare la vita secondo il Vangelo. Infatti, nell’ufficiatura del
mattutino domenicale, dopo il Vangelo della Risurrezione ed il salmo 50,
cantiamo quel bel tropario: “Aprimi le porte della penitenza, o Datore di
Vita, perché prima dell’alba si protende il mio spirito verso il tuo tempio
santo, portandoti il tempio del mio corpo tutto coperto di macchie: ma tu che
sei pietoso, purificami nella tua tenera misericordia”.
…io sono la porta delle pecore…
Il Signore, nel testo del Vangelo di
Giovanni, afferma che Lui è la porta attraverso cui entrano ed escono le pecore.
Vi propongo di riflettere brevemente cosa vorrà dire per noi, fedeli
dell’Esarcato -greci, ucraini e caldei-, passare attraverso la Porta, che è
Cristo stesso. E vi propongo di vedere questo passare, questo entrare, da una
doppia angolatura.
Passare la porta del Vangelo. Ciò vorrà dire annunciare la Buona
Novella della vita nuova che sorge dal Battesimo, dalla vita sacramentale,
dall’annuncio del Vangelo. Annunciare che la nostra vita cristiana non è né una
semplice dottrina neppure un’ideologia di carattere sociale, e che neppure ci
allontana e ci estrania dalla realtà che viviamo ogni giorno. La nostra vita
cristiana è il Vangelo, l’annuncio e la celebrazione della salvezza che ci
viene da Cristo ed unicamente da Lui.
Passare la porta della Vita nuova in Cristo. La porta che è il Vangelo fa sorgere,
plasma in noi la vita in Cristo, la configurazione piena con Lui. E quindi ciò
significa il vedere Cristo presente ed attuante, che agisce, nei sacramenti.
Vedere anche Cristo presente nel fratello, sia lontano che vicino. E tante volte
ci accorgiamo di quanto possa essere o diventare difficile amare i vicini
piuttosto che i lontani. Vedere l’agire di Cristo anche nel perdono, dato ed
accolto fino a settanta volte sette.
Questo passare le due porte, quella del
Vangelo e quella della vita in Cristo -e ci accorgiamo e vediamo che si tratta
di un’unica porta che è Cristo stesso-, deve configurare la nostra vita
cristiana, e per noi vescovo e sacerdoti dell’Esarcato Apostolico, la nostra
vita sacramentale, quella che viviamo a partire dal battesimo e
dall’ordinazione, ed anche quella che celebriamo nella liturgia e nella vita di
ogni giorno. Quindi annunciare ed essere uomini di perdono e di riconciliazione
perché, se non ne fossimo capaci allora potremo diventare uomini “di facciata”
forse sì, ma non uomini del Vangelo.
…io sono la porta delle pecore…
Passiamo nel profondo del nostro cuore attraverso
la porta del Vangelo, dalla mano di Cristo che ci guida, e ci porta, ci fa
passare attraverso la sua Buona Novella. Non andremo forse né a Gerusalemme
neppure a Roma, ma ad Atene, a casa nostra, nella nostra Chiesa che è
l’Esarcato, come greci, ucraini e caldei dobbiamo far passare il nostro cuore
cristiano attraverso la porta del Vangelo. Vedendo anche, guardando attentamente
tante e tante persone e fatti buoni e positivi che illuminano il nostro cammino
quotidiano.
Un vescovo-monaco cattolico dei Paesi
Scandinavi affermava poco tempo fa: “Mi stupisce la quantità di bontà che
trovo nelle persone. Come tutti, guardo il mondo e mi sento angosciato, perché stanno
succedendo tante cose. Ma, allo stesso tempo, vedo una grande capacità di
recupero nelle persone. Inoltre, credo in Dio. Credo che la storia umana,
nonostante tutte le sue apparenti assurdità, si stia muovendo verso un
obiettivo e che abbia un senso. Anche i punti oscuri e le esperienze dolorose
possono contribuire a un buon fine”.
Impariamo anche noi a guardare il mondo, e
concretamente il nostro mondo in Grecia e la nostra Chiesa che è l’Esarcato Apostolico,
in modo positivo e costruttivo. Siamo un’unica Chiesa Cattolica Orientale in
Grecia, non una realtà divisa o separata né in gruppi, né in etnie, né in
lingue, neppure in padroni e ospiti, ma un’unica Chiesa Cattolica Orientale,
con dei sacerdoti -attualmente sono sette i sacerdoti dell’Esarcato-, e dei
fedeli che sono un’unica parte integrante di questa Chiesa. Amiamo la nostra
Chiesa in modo reale e concreto ed anche in modo teologale. Reale, perché
questa è la nostra unica Chiesa, non ideale né idealizzata ma reale, incarnata
in e attraverso le persone che la formiamo, con i nostri limiti ed anche quel
buono e quel bene che possiamo e dobbiamo darle nel servizio, nella dedizione,
nell’amore. Teologale perché il nostro amore ed il nostro servizio verso la
nostra Chiesa è sempre sostenuto, alimentato da Colui, il Signore, che per
primo la ama e la serve, con un amore ed un servizio che sgorgano da
quell’unica fonte che è la Sua Croce.
Per questo, in questo periodo quaresimale,
apriamo il nostro cuore alla conversione, e cerchiamo di portare avanti con
dedizione ed amore il nostro servizio, la nostra diaconia, come sacerdoti e
come laici, senza né pretese, né invidie. Cerchiamo di guardare e di vivere
ogni giorno in modo positivo e sereno, evitando anche di cadere nella trappola
delle chiacchiere e dei lamenti che potrebbero trascinarci verso situazioni che
non aiuterebbero la nostra crescita né umana né spirituale. La tendenza a
esternare qualsiasi lamentela fa sì che possiamo sentire di aver risolto i nostri
problemi solo dicendoli e lamentandoci. Ricordiamo che il Signore rimprovera i
discepoli quando sanno soltanto lamentarsi. Siamo sempre costruttori di
comunione nelle nostre vite.
…io sono la porta delle pecore…
Quindi, in questo Anno Giubilare -ad iniziare
dalla Grande Quaresima- è un mio desiderio, anzi è una mia richiesta ed
esigenza che lascio ad ognuno di voi, sacerdoti e fedeli, che cercate di essere
e di agire sempre come uomini e donne di comunione e di riconciliazione, cioè,
siate veramente quello che il nostro nome di appartenenza ecclesiale ci indica:
cristiani e cattolici. È un impegno quaresimale ed in fondo anche pasquale,
perché passa attraverso la Croce di Cristo per arrivare a vedere e vivere la
sua risurrezione. Linguaggio e cammino forse difficile? Forse in salita? È il
Vangelo, e guai a noi se non l’annunciassimo.
…io sono la porta delle pecore…
Che
questa nuova Quaresima che stiamo per cominciare ci dia di aprire il nostro
cuore a Colui che è il “…Datore di Vita…, che ci purifica nella sua tenera
misericordia…”.
Esarca Apostolico
Ποιμαντική
Επιστολή για την Σαρακοστή 2025
… Είμαι η
πόρτα των προβάτων...
«Αληθινά,
αληθινά, σας λέω, είμαι η πύλη των προβάτων. Όλοι όσοι έχουν έρθει πριν από
μένα είναι κλέφτες και ληστές, αλλά τα πρόβατα δεν τους έχουν ακούσει. Εγώ
είμαι η πόρτα: αν κάποιος μπει μέσα από μένα, θα σωθεί. Θα μπει και θα βγει έξω
και θα βρει βοσκότοπο. Ο κλέφτης έρχεται μόνο για να κλέψει, να σκοτώσει και να
καταστρέψει. Έχω έρθει για να έχουν ζωή και να την έχουν άφθονα. Είμαι ο καλός
ποιμένας. Ο καλός ποιμένας θυσιάζει τη ζωή του για τα πρόβατα» (Ιω. 10:7-11).
Αγαπητοί μου,
Την Κυριακή 29
Δεκεμβρίου, σε κοινωνία με όλους τους καθεδρικούς ναούς του καθολικού κόσμου,
τελέσαμε, πριν από τη Θεία Λειτουργία, στον Καθεδρικό Ναό της Αγίας Τριάδος
στην Αθήνα, την αρχή του Ιερού Έτους. Στην ποιμαντική μου επιστολή για τα
Χριστούγεννα, σας εξήγησα τι ήταν το Άγιο Έτος ή Ιωβηλαίο Έτος και με ποιο
πνεύμα θα μπορούσαμε και θα έπρεπε, ως Αποστολική Εξαρχία για τους Καθολικούς
της βυζαντινής παράδοσης στην Ελλάδα, να γιορτάσουμε και να ζήσουμε αυτό το
γεγονός που θα μας δέσμευε να ζήσουμε ως Χριστιανοί, ως Εκκλησία, αυτή την
χρονική περίοδο και, βασικά, κάθε μέρα της ζωής μας.
Βλέποντας τους
εορτασμούς που γίνονταν στη Ρώμη εκείνες τις ημέρες των Χριστουγέννων, με το
άνοιγμα των λεγόμενων «ιερών θυρών» των παπικών βασιλικών, κάποιοι πιστοί μας
με ρώτησαν μήπως θα μπορούσαμε να «γιορτάσουμε» και εμείς το άνοιγμα μιας
«ιερής πόρτας» σε κάποιες από τις εκκλησίες μας, επαναλαμβάνοντας αυτό που
είδαμε να γίνεται στις ρωμαϊκές βασιλικές. Δεδομένου ότι αυτή η δυνατότητα
αποκλείστηκε σαφώς στις εορταστικές διευθετήσεις που δόθηκαν από την Αποστολική
Έδρα της Ρώμης, η έναρξη του Ιωβηλαίου εδώ σε εμάς πήρε τη μορφή προσκυνήματος
γύρω από τον καθεδρικό ναό της Αγίας Τριάδας, με τραγούδια και προσευχές που
έγιναν στις τρεις γλώσσες της Εξαρχίας: ελληνική, ουκρανική και συριακή, για να
εισέλθουν στη συνέχεια όλες μαζί οι τρεις κοινότητες της Εξαρχίας - Έλληνες
πιστοί, Ουκρανοί και Χαλδαίοι - μέσα σε
αυτόν που είναι ο καθεδρικός ναός μας, αυτός που μας κάνει ένα Σώμα και μας
ενώνει ως μία Εκκλησία γύρω από έναν μόνο ποιμένα, στο ταξίδι του καθενός από
εμάς στη συνάντηση με τον Χριστό. Και η εικόνα των ρωμαϊκών «αγίων θυρών» που
άνοιξαν πανηγυρικά και από τις οποίες εισέρχονται / περνούν οι πιστοί, με
οδήγησε να συλλογιστώ το κείμενο του αγίου Ιωάννη που αναφέρθηκε παραπάνω.
… Είμαι η
πόρτα των προβάτων...
Η Σαρακοστή
στη βυζαντινή μας παράδοση είναι μια λειτουργική περίοδος με πολύ ωραίες,
βαθιές εορτές, υφασμένες -κεντημένες -τολμώ να πω- λέξεων του Ευαγγελίου,
υφαντές του οποίου είναι ο ίδιος ο Χριστός, και που για όλους μας δεν αποτελούν
«διακόσμηση» αλλά πραγματική «δέσμευση» στη χριστιανική μας ζωή. Θα
προσευχηθούμε, θα νηστέψουμε, θα κάνουμε μετάνοιες..., πολλά πολύ έγκυρα
πράγματα σίγουρα. Αλλά, γιατί; Με ποιο σκοπό; Γιατί η Σαρακοστή είναι περίοδος
επιστροφής στον Χριστό και στο Ευαγγέλιό του, καιρός κάθαρσης, αποδοχής των
περιορισμών μας και προσευχής, ώστε ο Κύριος αφενός να τους αποδέχεται και να
τους εξαγνίζει και αφετέρου να μας οδηγεί να ξαναβρούμε την κατά Ευαγγέλιο ζωή.
Μάλιστα, στον Όρθρο της Κυριακής, μετά το Ευαγγέλιο της Αναστάσεως και τον 50ο
Ψαλμό, ψάλλουμε εκείνο το ωραίον τροπάριο: «Άνοιξε μου τις πόρτες της
μετανοίας, ζωοδότη, γιατί πριν ξημερώσει το πνεύμα μου απλώνεται στον άγιο ναό
σου, φέρνοντάς σου το ναό του σώματός μου όλο καλυμμένο με κηλίδες· εσύ όμως
που είσαι ελεήμων, καθάρισέ με με τα τρυφερά ελέη σου».
… Είμαι η
πόρτα των προβάτων...
Ο Κύριος, στο
κείμενο του Ευαγγελίου του Ιωάννη, βεβαιώνει ότι Αυτός είναι η θύρα από την
οποία εισέρχονται και εξέρχονται τα πρόβατα. Σας προτείνω να αναλογιστείτε εν
συντομία τι θα σημαίνει για εμάς, τους πιστούς της Εξαρχίας – Έλληνες,
Ουκρανούς και Χαλδαίους – να περάσουμε από την Θύρα, που είναι ο ίδιος ο
Χριστός. Και σας προτείνω να δείτε αυτό το πέρασμα, αυτήν την είσοδο, με μια
διπλή οπτική.
Περνώντας την πόρτα του Ευαγγελίου.
Αυτό θα σημαίνει τη διακήρυξη των Καλών Νέων της νέας ζωής που αναδύεται από το
Βάπτισμα, από τη μυστηριακή ζωή, από τη διακήρυξη του Ευαγγελίου. Να
διακηρύξουμε ότι η χριστιανική μας ζωή δεν είναι ούτε ένα απλό δόγμα ούτε μια
ιδεολογία κοινωνικής φύσης, ούτε ότι μας απομακρύνει ή μας αποξενώνει από την
πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά. Η χριστιανική μας ζωή είναι το Ευαγγέλιο,
η διακήρυξη και ο εορτασμός της σωτηρίας που έρχεται σε μας από τον Χριστό και
μόνο από αυτόν.
Περνώντας την
πόρτα της νέας εν Χριστώ Ζωής. Η θύρα που είναι το Ευαγγέλιο μας γεννά, διαμορφώνει
μέσα μας τη ζωή εν Χριστώ, την πλήρη διαμόρφωση μαζί του. Και επομένως αυτό
σημαίνει να δούμε τον Χριστό παρόντα και πραγματοποιημένο, ενεργώντας, στα
μυστήρια. Να δούμε επίσης τον Χριστό παρόντα στους αδελφούς και τις αδελφές
μας, τόσο μακριά όσο και κοντά. Και πολλές φορές συνειδητοποιούμε πόσο δύσκολο
μπορεί να είναι ή να γίνει να αγαπάμε αυτούς που βρίσκονται κοντά μας και όχι
εκείνους που είναι μακριά. Για να δείτε τη δράση του Χριστού επίσης στη
συγχώρεση, δίνεται και γίνεται αποδεκτή μέχρι εβδομήντα φορές επτά.
Αυτό το
πέρασμα από τις δύο πόρτες, αυτήν του Ευαγγελίου και αυτήν της εν Χριστώ ζωής,
αντιλαμβανόμαστε και βλέπουμε ότι είναι μια ενιαία θύρα που είναι ο ίδιος ο
Χριστός, όπου πρέπει να διαμορφώσει τη χριστιανική μας ζωή, και για εμάς ως
επισκόπους και ιερείς της Αποστολικής Εξαρχίας τη μυστηριακή μας ζωή, αυτή που
ζούμε ξεκινώντας από το βάπτισμα και τη χειροτονία και επίσης αυτό που τελούμε στη λειτουργία
και στην καθημερινή μας ζωή. Επομένως, διακηρύττοντας και όντας άνθρωποι της
συγχώρεσης και της συμφιλίωσης, διότι, αν δεν είμαστε ικανοί γι' αυτό, τότε θα
μπορέσουμε να γίνουμε άνθρωποι με «προσωπείο», ίσως ναι, αλλά όχι άνθρωποι του
Ευαγγελίου.
… Είμαι η
πόρτα των προβάτων...
Ας περάσουμε
στα βάθη της καρδιάς μας από την πόρτα του Ευαγγελίου, από το χέρι του Χριστού
που μας καθοδηγεί και μας μεταφέρει, μας κάνει να περάσουμε μέσα από τα Καλά
Νέα του. Ίσως να μην πάμε στα Ιεροσόλυμα ή στη Ρώμη, αλλά στην Αθήνα, στο σπίτι
μας, στην Εκκλησία μας που είναι η Εξαρχία, ως Έλληνες, Ουκρανοί και Χαλδαίοι
πρέπει να αφήσουμε τις χριστιανικές καρδιές μας να περάσουν την πόρτα του
Ευαγγελίου. Επίσης βλέπουμε, κοιτάζοντας προσεκτικά πολλούς και πολλούς
ανθρώπους και καλά και θετικά γεγονότα που φωτίζουν το καθημερινό μας ταξίδι.
Ένας καθολικός
επίσκοπος-μοναχός από τις σκανδιναβικές χώρες είπε πρόσφατα: «Εκπλήσσομαι με
την ποσότητα καλοσύνης που βρίσκω στους ανθρώπους. Όπως όλοι οι άλλοι, κοιτάζω
τον κόσμο και νιώθω αγωνία, γιατί συμβαίνουν τόσα πολλά άσχημα πράγματα. Αλλά,
ταυτόχρονα, βλέπω μια μεγάλη ανθεκτικότητα στους ανθρώπους. Επίσης, πιστεύω
στον Θεό. Πιστεύω ότι η ανθρώπινη ιστορία, παρά τους φαινομενικούς
παραλογισμούς της, κινείται προς έναν στόχο και ότι έχει νόημα. Ακόμη και
σκοτεινά σημεία και οδυνηρές εμπειρίες μπορούν να συμβάλουν σε ένα καλό και
αίσιο έλος».
Ας μάθουμε
επίσης να βλέπουμε τον κόσμο και συγκεκριμένα τον κόσμο μας στην Ελλάδα και την
Εκκλησία μας που είναι η Αποστολική Εξαρχία, με θετικό και εποικοδομητικό
τρόπο. Είμαστε μια Ανατολική Καθολική Εκκλησία στην Ελλάδα, όχι μια
πραγματικότητα διαιρεμένη ή χωρισμένη ούτε σε ομάδες, ούτε σε εθνότητες, ούτε
σε γλώσσες, ούτε καν σε δασκάλους και επισκέπτες, αλλά μια ενιαία Ανατολική
Καθολική Εκκλησία, με ιερείς – σήμερα υπάρχουν επτά ιερείς της Εξαρχίας – και
πιστούς που αποτελούν ενιαίο αναπόσπαστο μέρος αυτής της Εκκλησίας. Αγαπάμε την
Εκκλησία μας με πραγματικό και συγκεκριμένο τρόπο, αλλά και με θεολογικό τρόπο.
Αληθινή, γιατί αυτή είναι η μόνη μας Εκκλησία, όχι ιδανική ή εξιδανικευμένη,
αλλά πραγματική, ενσαρκωμένη μέσα και μέσα από τους ανθρώπους που την
απαρτίζουν, με τους περιορισμούς μας και επίσης με εκείνο το καλό που μπορούμε
και πρέπει να της δώσουμε στην υπηρεσία, στην αφοσίωση, στην αγάπη. Θεολογική,
διότι η αγάπη μας και η διακονία μας προς την Εκκλησία μας πάντοτε στηρίζεται,
τρέφεται από τον Ένα, τον Κύριο, ο οποίος πρώτος την αγαπά και την υπηρετεί, με
αγάπη και διακονία που πηγάζει από εκείνην τη μία πηγή που είναι ο Σταυρός Του.
Για τον λόγο
αυτόν, σε αυτή την περίοδο της Σαρακοστής, ας ανοίξουμε την καρδιά μας στη
μεταστροφή και ας προσπαθήσουμε να συνεχίσουμε με αφοσίωση και αγάπη την
υπηρεσία μας, τη διακονία μας, ως ιερείς και ως λαϊκοί, χωρίς αξιώσεις ή φθόνο.
Ας προσπαθήσουμε επίσης να μην είμαστε άνθρωποι κουτσομπολιού ή παραπόνων, που
θα μπορούσαν να μας σύρουν σε καταστάσεις που δεν θα βοηθούσαν την ανθρώπινη ή
πνευματική μας ανάπτυξη. Η τάση να εκφράζουν οποιοδήποτε παράπονο κάνει τους
ανθρώπους να αισθάνονται ότι έχουν λύσει τα προβλήματά τους απλά λέγοντας τα
και παραπονούμενοι. Ας θυμόμαστε ότι ο Κύριος επιπλήττει τους μαθητές όταν
ξέρουν μόνο πώς να παραπονιούνται. Είμαστε πάντα οικοδόμοι της κοινωνίας στη
ζωή μας.
… Είμαι η
πόρτα των προβάτων...
Επομένως, σε
αυτό το Ιωβηλαίο Έτος – αρχίζοντας από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή – η επιθυμία μου
είναι πράγματι, είναι παράκληση και
απαίτησή μου να αφήσω στον καθένα από εσάς, ιερείς και πιστούς, που επιδιώκετε
να είστε και να ενεργείτε πάντα ως άνδρες και γυναίκες κοινωνίας και
συμφιλίωσης, δηλαδή να είστε πραγματικά αυτό που μας δείχνει το όνομά μας του
εκκλησιαστικού ανήκειν: Χριστιανοί και
Καθολικοί. Είναι μια δέσμευση της Σαρακοστής και τελικά και μια πασχαλινή,
γιατί περνά μέσα από τον Σταυρό του Χριστού για να έρθει να δει και να ζήσει
την ανάστασή Του. Γλώσσα και μονοπάτι ίσως δύσκολο; Ίσως ανηφόρα; Είναι το
Ευαγγέλιο και αλίμονο σε μας αν δεν το διακηρύξουμε.
… Είμαι η
πόρτα των προβάτων...
Είθε
αυτή η νέα Σαρακοστή που πρόκειται να ξεκινήσουμε να μας δώσει να ανοίξουμε την
καρδιά μας σε Εκείνον που είναι ο «...Δωρητής Ζωής..., που μας εξαγνίζει με
το τρυφερό έλεός του...».
+Π. Εμμανουήλ Νιν
Αποστολικός
Έξαρχος
Nessun commento:
Posta un commento