Un tempo che il Signore ci ha dato e un tempo che il Signore ci dà.

           Nel libro del Qohelet nella Bibbia, troviamo questo testo Qo 3,1-8:

Per tutto c'è il suo tempo, c'è il suo momento per ogni cosa sotto il cielo: un tempo per nascere e un tempo per morire, un tempo per piantare e un tempo per sradicare ciò che è piantato… un tempo per piangere e un tempo per ridere… un tempo per abbracciare e un tempo per astenersi dagli abbracci… un tempo per tacere e un tempo per parlare; un tempo per amare e un tempo per odiare, un tempo per la guerra e un tempo per la pace.

           Un tempo che il Signore ci ha dato e un tempo che il Signore ci dà. Un tempo prima ed un tempo dopo. E questo tempo prima e dopo la pandemia l’abbiamo vissuto e lo viviamo nella nostra propria carne, nella nostra vita, nelle nostre famiglie e comunità e Chiese, lungo le settimane da gennaio in poi, e nelle prossime settimane, mesi, che ci toccherà di convivere con gli strascichi della pandemia.

          In questi momenti ci chiediamo e dobbiamo chiederci: Tutto è finito? Cioè la pandemia è finita per davvero? Si è trattato di un brutto sogno? E allora dobbiamo fare come se niente fosse successo? Purtroppo, non è stato un brutto sogno, ma una realtà che ha colpito il mondo intero. Forse per la prima volta nella storia dell’umanità non possiamo dire che si tratta di una crisi soltanto di un paese -chi dice la Grecia, l’Italia, la Spagna-, neppure di una regione del mondo -chi dice dl’Europa, l’America-, ma si tratta di una crisi che ha colpito tutto il mondo. Una crisi che ha seminato tanta sofferenza, malattia e morte, e soprattutto ha creato tanta paura, tanta incertezza sia nel momento presente e sia verso il futuro e soprattutto ha fatto emergere in noi tanta vulnerabilità.

          Come cristiani abbiamo vissuto queste settimane nella speranza certamente, perché questa è la nostra forza che, assieme alla fede e alla carità, sorreggono la nostra vita cristiana. Ma abbiamo avuto anche tanta paura, tanta angoscia, per noi stessi e per gli altri, vicini e lontani.

Un tempo che il Signore ci ha dato…

Durante le settimane di “prova” che abbiamo vissuto a causa del Covid-19, diverse volte mi sono chiesto sul “quando” avrei potuto scrivere una lettera pastorale dicendovi che ormai tutto era finito, che si poteva uscire, che si poteva tornare in chiesa, che si poteva di nuovo abbracciare il fratello, che potevamo dire di nuovo con San Giovanni Damasceno nel mattutino della notte di Pasqua: “Giorno della risurrezione! Irradiamo gioia per questa festa solenne e abbracciamoci gli uni gli altri. Chiamiamo fratelli anche quelli che ci odiano: tutto perdoniamo per la risurrezione, e poi acclamiamo: Cristo è risorto dai morti, con la morte ha calpestato la morte, ed ai morti nei sepolcri ha elargito la vita”.

…un tempo per abbracciare e un tempo per astenersi dagli abbracci… diceva il Qohelet; …irradiamo gioia per questa festa solenne e abbracciamoci gli uni gli altri, diceva san Giovanni Damasceno.

Infatti, questa è una lettera pastorale per tutti voi, e sarà anche la mia omelia il giorno, in cui il Signore ci darà la gioia, la grazia, di celebrare di nuovo insieme la Divina Liturgia nella nostra chiesa cattedrale, e nelle altre chiese e cappelle dell’Esarcato. Una celebrazione, una eucaristia, nella nostra bella chiesa cattedrale e parrocchia della Santissima Trinità, in cui potremo dire al Signore: “Grazie per il tempo che ci hai dato e grazie per il tempo che ci dai…”.

Sono state settimane di dolore, di sofferenza, anche forse di malintesi. Le decisioni prese dallo stato greco e dalle Chiese cristiane in Grecia, sia da quella Cattolica sia da quella Ortodossa, e quindi anche dal nostro Esarcato, forse non sono state sempre ben capite e delle volte si è fatta fatica a comprenderle e ad accettarle. Decisioni che hanno portato dolore e sofferenza a causa delle rinunce che tali decisioni hanno avuto come conseguenza. Dolore e sofferenza per voi i fedeli ed anche per me come vescovo. E se la Grecia è stata abbastanza "risparmiata" durante la pandemia, è stato grazie al Signore e alla sua benevolenza verso di noi, ed anche grazie alle misure severe che sono state prese dallo stato greco e che noi e voi abbiamo accettato e osservato con sofferenza e con ubbidienza responsabile.

Ho voluto che fosse vissuto, e credo lo sia stato, soprattutto come un momento di forte comunione tra di noi: tra il vescovo, i sacerdoti ed i fedeli, presenti sempre spiritualmente nelle nostre celebrazioni nella piccola cappella di San Giovanni Evangelista. Se la comunione piena tra di noi: vescovo, sacerdoti e fedeli non si manifestasse anche in questi momenti di prova, allora sarebbe forse qualcosa che ancora non è entrata nel nostro cuore come membra del Corpo di Cristo che è la Chiesa, che è ogni Chiesa cristiana. Una comunione che ha portato sofferenza ma che è stata vissuta da tutti, ripeto da tutti nell’amore e nel Vangelo del Signore.

Durante queste settimane, la cattedrale della Santissima Trinità e la cripta di San Nicola sono rimaste chiuse. Accogliendomi alle decisioni statali, sarei potuto andare io come vescovo a celebrare in cattedrale, magari con un sacerdote, un cantore ed un sagrestano. Ma gli altri sacerdoti dell’Esarcato?

Ho deciso, ben sapendo che forse questa decisione non sarebbe stata capita e ben accettata da tutti, di celebrare a porte chiuse nella cappella di San Giovanni il Teologo all’interno dell’Esarcato. Una cappella piccola, in cui potevamo muoverci in modo un po stretto, ma che è diventata per parecchie settimane di nuovo, come nei primi anni dell’Esarcato, il luogo di preghiera, il cuore della nostra Chiesa. Un luogo di preghiera in comunione con tutti gli altri tanti luoghi di preghiera che in queste settimane erano le vostre comunità, le vostre famiglie, ognuno di voi.

Le celebrazioni in Esarcato sono state anche un momento di comunione per i sacerdoti anziani e giovani che stiamo ed abitiamo nella stessa casa. Un momento di grazia per tutti, e un momento di sforzo e di dedizione, spirituale e fisica, notevolissimo. Ed anche un momento di comunione forte, piena, con tutti voi i fedeli che eravate fisicamente assenti, ma nella comunione ecclesiale pienamente presenti. Infatti, non ho voluto minimizzare per niente le celebrazioni, ridurle né nel loro contenuto neanche nelle loro forme esterne. Proprio per questo ho voluto celebrare con la stessa pienezza e solennità con cui l’avrei fatto nella nostra chiesa cattedrale della Santissima Trinità alla vostra presenza. Perché voi eravate lì, anche attraverso la sofferenza vostra e mia. Non farlo, cioè il celebrare con tutta la solennità i Santi Misteri, sarebbe stata, credo, una mancanza di rispetto verso il Signore stesso, verso i sacerdoti che erano presenti, anziani e giovani e la cui presenza e sforzo e dedizione non era minimizzata per nulla, e verso i fedeli che erano / eravate presenti spiritualmente. Ho voluto fare come se fossimo in cattedrale, con la stessa solennità e la stessa pienezza, in quanto lo spazio ce lo permetteva.

In queste settimane molti di voi, tutti forse, avete seguito in televisione o in internet le celebrazioni che venivano trasmesse, da tante Chiese in Grecia e nel mondo. Le liturgie on line sono state di supplenza certamente e non possono diventare una prassi normale. Ma anche bisogna dire che sicuramente a tante persone hanno fatto riscoprire o semplicemente scoprire la liturgia delle Chiese cristiane, la sua bellezza, la sua profondità, la sua importanza. Una supplenza che deve spingerci adesso a ritornare in chiesa. Come vi accennavo nelle lettere precedenti, la nostra fede cristiana si fondamenta nella vera Incarnazione del Verbo di Dio, da cui sgorga la vita sacramentale e la vita spirituale delle Chiese cristiane.

 

…e un tempo che il Signore ci dà.

Nella mia lettera del mese di marzo mi chiedevo: Quando il virus finirà, quando il virus sarà sconfitto, che altro sarà anche sconfitto? Nella fede vi dicevo e vi dico di nuovo ben convinto: non l’uomo sarà sconfitto, l’uomo che è salvato e redento da Cristo, l’uomo creato a immagine e somiglianza di Colui che è, come cantiamo nel salmo, il più Bello tra i figli degli uomini. Dostoevskij dice: La bellezza salverà il mondo. Quale bellezza? La bellezza dell’arte…, la bellezza dei rapporti umani, la bellezza della solidarietà…, e aggiungo con convinzione quanto mai attuale: la bellezza delle nostre celebrazioni liturgiche e sacramentali, la liturgia delle Chiese cristiane, da Oriente ad Occidente, liturgia celebrata nelle chiese, accanto ai fratelli, guardando al Signore… In fondo l’unica bellezza, cioè quella di Gesù Cristo e del suo Vangelo. La bellezza salverà il mondo.

Nel tempo “nuovo” che il Signore ci dà di vivere, ritorneremo alla vita normale, alla celebrazione dei Santi Misteri nelle chiese, all’annuncio del Vangelo, alla catechesi, alla carità. Ma non dovremo ritornarci in modo ripetitivo “come se niente fosse stato”, in modo rutinario, “come uscendo da un incubo”, come vi accennavo all’inizio. E in che modo dovremo farlo? Riprendo Dostoevskij: La bellezza salverà il mondo. La bellezza della nostra fede (e qua la parola “bellezza” diventa quasi un sinonimo di “forza” della nostra fede) fondata nel Verbo di Dio che si è incarnato, patito, morto e risorto. La “bellezza e la forza” del Vangelo di Cristo che ci annuncia la nostra salvezza e quella di nostro fratello, che ci annuncia la misericordia del Signore ed il perdono vicendevole fino a settanta volte sette… La bellezza e la forza del Vangelo di Cristo che nella Pentecoste ci fa Chiesa e Corpo di Cristo.

La bellezza salverà il mondo. Vi dico convinto fino in fondo: riscoprite, riscopriamo anche la bellezza del nostro Esarcato, piccolo, povero di tanti mezzi, ma vivo e vivificato dal Signore. Riscopriamola nella bellezza e la forza evangeliche delle nostre celebrazioni liturgiche, della nostra catechesi, della nostra carità, specialmente nella nostra parrocchia della Santissima Trinità. Riscopriamola nella bellezza e la forza evangeliche di tante realtà vive dell’Esarcato: Kifissià e la comunità di suore che lì dimora e prega e vive il Vangelo e la carità. La fondazione Pammakaristos a Nea Makri, nella carità e assistenza a tanti giovani malati. La parrocchia di Giannitsà. L’ospedale di Pammakaristos nella sua disponibilità nelle settimane della crisi.

          Riscopriamo la bellezza del nostro Esarcato anche nella nostra Pentecoste ecclesiale fatta da greci, ucraini, caldei… Riscopriamo la bellezza di essere tutti battezzati in Cristo e rivestiti di Cristo. “…perché tutti voi siete uno in Cristo Gesù…”, come ci insegna san Paolo nella sua lettera ai Galati. Questo dovrebbe essere il nostro “dopo pandemia”, la nostra Pasqua cattolica, universale, il nostro canto ed annuncio del Cristo Risorto, senza nessuna distinzione tra di noi fra lingue, etnie, culture.

E aggiungo: riscoprire la bellezza, teologica ed artistica, anche delle nostre chiese, della nostra chiesa cattedrale della Santissima Trinità, della piccola cappellina di San Giovanni Evangelista all’Esarcato, della parrocchia dei santi Pietro e Paolo a Giannitsà, e delle altre nostre cappelle a Kifissià, a Nea Makri, anche quella dell’ospedale di Pammakaristos, la cappella di San Demetrio a Syros. Non vi sto dicendo di riscoprire le nostre chiese a livello “turistico” o semplicemente “estetico o artistico”, ma soprattutto teologico. La bellezza del Signore ci arriva attraverso la bellezza di queste pareti, di queste mura certamente che col salmo 18 potremo dire: …rinfranca l'anima, ma soprattutto la bellezza del Signore ci arriva attraverso la bellezza di tutti voi i fedeli qua radunati: greci, ucraini, caldei. Tutti senza eccezione e senza esclusione.

E per ché queste nostre chiese sono belle? Forse perché abbiamo avuto dei bravissimi iconografi? Certamente! Ma soprattutto sono belle perché è bella la comunità, la Chiesa, l’Esarcato, tutti noi vescovo, preti, fedeli che in esse ci raduniamo per la celebrazione dei Santi Misteri. Il nostro iconografo più bravo è lo Spirito Santo che dal battesimo dipinge la nostra vita col Vangelo di Cristo. Una bellezza che ha anche assicurato la continuità ecclesiale, anche nei momenti dolorosi della “non celebrazione” dei Santi Misteri durante la pandemia.

Qualcuno mi chiedeva: “chi sa se un giorno torneremo in chiesa…”. Rispondevo che sicuramente ci torneremo, anzi non ne siamo mai usciti né stati assenti perché nella comunione nella preghiera con il vescovo, voi eravate qua, presenti in un modo molto reale.

“Giorno della risurrezione! Irradiamo gioia per questa festa solenne e abbracciamoci gli uni gli altri. Chiamiamo fratelli anche quelli che ci odiano: tutto perdoniamo per la risurrezione, e poi acclamiamo: Cristo è risorto dai morti, con la morte ha calpestato la morte, ed ai morti nei sepolcri ha elargito la vita”.

Atene, giugno 2020

Ένας χρόνος τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε… και ένας χρόνος τον οποίο ο Κύριος μας δίνει.

Στο βιβλίο του Εκκλησιαστή της Βίβλου Εκ.3, 1-8 βρίσκουμε το εξής κείμενο:

«Για όλα πάνω στη γη υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και ο συγκεκριμένος καιρός: καιρός που γεννιέται κανείς και καιρός που πεθαίνει που φυτεύει και που ξεριζώνει αυτό που φύτεψε…Καιρός που κλαίει κανείς και που γελάει…καιρός που αγκαλιάζει και που απομακρύνεται από το αγκάλιασμα. Καιρός που σιωπά και που μιλάει. Καιρός που αγαπά και καιρός που μισεί, καιρός για πόλεμο και καιρός για ειρήνη».

 

Μία χρονική περίοδος την οποία ο Κύριος μας έδωσε και την οποία ακόμα μας δίνει. Ένας χρόνος πριν και ένας χρόνος μετά. Και αυτόν τον χρόνο, πριν και μετά την πανδημία τον ζήσαμε και τον ζούμε στο πετσί μας, στην ίδια μας τη ζωή, στις οικογένειές μας, στις κοινότητες μας, στις Εκκλησίες μας, για πολλές εβδομάδες, από τον Ιανουάριο και μετά και στις προσεχείς εβδομάδες ίσως και μήνες, που θα χρειαστεί να ζήσουμε με τις συνέπειες της πανδημίας.

Αυτές τις στιγμές αναρωτιόμαστε και πρέπει να αναρωτηθούμε: «Τελείωσαν όλα»; Δηλαδή η πανδημία τελείωσε στ’ αλήθεια; Ήταν άραγε ένα άσχημο όνειρο; Και τώρα πρέπει να ζούμε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα; Δυστυχώς δεν ήταν ένα άσχημο όνειρο αλλά μία σκληρή πραγματικότητα η οποία χτύπησε τον κόσμο όλο. Ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας δεν μπορούμε να πούμε ότι πρόκειται για κρίση μίας μόνο χώρας (π.χ. της Ελλάδας, της Ιταλίας…) ούτε για μία περιφέρεια του κόσμου (π.χ. της Ευρώπης, της Αμερικής…), αλλά πρόκειται για μία κρίση που χτύπησε όλο τον κόσμο. Μία κρίση η οποία έσπειρε τόσο πόνο, τόση ασθένεια, τόσο θάνατο, και δημιούργησε τόσο φόβο, τόση αβεβαιότητα για το παρόν και για το μέλλον και, προπάντων, άφησε να φανερωθεί τόση ανθρώπινη αδυναμία.

Ως χριστιανοί ζήσαμε αυτήν την χρονική περίοδο ασφαλώς με την ελπίδα, γιατί αυτή η ελπίδα αποτελεί τη δύναμή μας, μαζί με την πίστη μας και την αγάπη μας, οι οποίες στηρίζουν τη χριστιανική ζωή μας. Αλλά ζήσαμε και με φόβο, με τόση αγωνία για εμάς τους ίδιους και για τους άλλους, τους κοντά μας και τους μακριά μας.

 

Ένας χρόνος τον οποίο ο Κύριος μας έδωσε….

Κατά τις εβδομάδες της «δοκιμασίας» τις οποίες ζήσαμε εξαιτίας του ιού covid-19 πολλές φορές αναρωτήθηκα για το «πότε» θα μπορούσα να γράψω την παρούσα ποιμαντική επιστολή, λέγοντάς σας ότι επιτέλους όλα τελείωσαν, ότι μπορούμε να βγούμε έξω, ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στον ναό μας, ότι μπορούμε και πάλι να αγκαλιάσουμε τον αδελφό μας, ότι μπορούμε και πάλι μαζί με τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό να ψάλουμε κατά τον όρθρο της νύχτας του Πάσχα: «Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, κα ὶἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇ Ἀναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος».

 

«Ένας καιρός που αγκαλιάζει κανείς και ένα καιρός που απομακρύνεται από το αγκάλιασμα», έλεγε ο Εκκλησιαστής … «καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶἀλλήλους περιπτυξώμεθα», έλεγε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

 

Πραγματικά, αυτή είναι μία ποιμαντική επιστολή προς όλους σας και θα είναι επίσης η ομιλία μου κατά την ημέρα εκείνη, δηλαδή σήμερα, κατά την οποία ο Κύριος μας δίνει τη χαρά και τη χάρη να τελέσουμε και πάλι όλοι μαζί τη Θεία Λειτουργία στον καθεδρικό μας ναό και στις άλλες εκκλησίες και παρεκκλήσια της Εξαρχίας μας. Μία ιεροτελεστία, μία θεία Ευχαριστία στον ωραίο καθεδρικό και ενοριακό μας ναό αφιερωμένο στην Παναγία Τριάδα, κατά την οποία ψάλλουμε προς τον Κύριο: «Σε ευχαριστούμε για τον καιρό που μας έδωσες και Σε ευχαριστούμε για τον καιρό που μας δίνεις…»

Ζήσαμε εβδομάδες πόνου και οδύνης, ίσως και παρεξηγήσεων. Οι αποφάσεις που λήφθηκαν από το ελληνικό κράτος και από τις χριστιανικές Εκκλησίες της Ελλάδος, Καθολική και Ορθόδοξη, επομένως και από την Εξαρχία, δεν έγιναν πάντοτε καλά αντιληπτές και ενίοτε ήταν δύσκολο να τις καταλάβουμε και να τις δεχθούμε. Οι αποφάσεις αυτές προκάλεσαν πόνο και οδύνη εξαιτίας των συνεπειών τους. Πόνο και οδύνη για σας τους λαϊκούς αλλά και για μένα ως Επίσκοπο. Και εάν η Ελλάδα «εξοικονομήθηκε» αρκετά κατά τη διάρκεια της πανδημίας, ήταν χάρη στον Κύριο και την καλοσύνη του απέναντί μας και επίσης χάρη στα αυστηρά μέτρα που έλαβε το ελληνικό κράτος και ότι εμείς και εσείς τα αποδεχτήκαμε και τα τηρήσαμε με πόνο αλλά και με υπευθυνότητα.

Θέλησα να ζήσουμε αυτή την περίοδο, και πιστεύω ότι το κάναμε, ως μία περίοδο δυνατής εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ μας: μεταξύ του Επισκόπου, των ιερέων και των λαϊκών πιστών παρόντων πάντοτε πνευματικά στις ιεροτελεστίες μας. Εάν η πλήρης εκκλησιαστική κοινωνία μεταξύ μας, μεταξύ Επισκόπου, ιερέων και πιστών δεν εκδηλωνόταν κατά τις στιγμές αυτές της δοκιμασίας, τότε ίσως κάτι να μην είχε ακόμη εισέλθει στην καρδιά μας. Την εκκλησιαστική αυτή κοινωνία, η οποία μας οδήγησε στον πόνο τη ζήσαμε όλοι μας, επαναλαμβάνω, όλοι μας, μέσα στην αγάπη και μέσα στο Ευαγγέλιο του Κυρίου.

Κατά τις εβδομάδες αυτές ο καθεδρικός ναός της Παναγίας Τριάδος όπως και η κρύπτη του Αγίου Νικολάου έμειναν κλειστά. Προσαρμοζόμενος στις κρατικές αποφάσεις, θα μπορούσα ως Επίσκοπος να ιερουργώ στον καθεδρικό ναό συνοδευόμενος από έναν ιερέα, έναν ιεροψάλτη και έναν νεωκόρο. Αλλά τι θα έκαναν οι άλλοι ιερείς της Εξαρχίας;

Αποφάσισα, αν και γνώριζα καλά ότι ίσως αυτή η απόφαση δεν θα γινόταν κατανοητή ούτε ευχάριστα δεκτή από όλους, να ιερουργώ κεκλεισμένων των θυρών στο παρεκκλήσιο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στο εσωτερικό της έδρας της Εξαρχίας. Ένα παρεκκλήσιο μικρό όπου με δυσκολία μπορούσαμε να κινηθούμε, αλλά για πολλές εβδομάδες έγινε και πάλι, όπως κατά τα πρώτα χρόνια της Εξαρχίας, ο χώρος της προσευχής, η καρδιά της εκκλησίας μας. Ήταν ένας χώρος προσευχής σε εκκλησιαστική κοινωνία με άλλους χώρους προσευχής όπως κατά τις εβδομάδες αυτές ήταν οι κοινότητές σας, οι οικογένειές σας, ο καθένας από εσάς.

Οι τελετές της Εξαρχίας ήταν επίσης μία στιγμή εκκλησιαστικής κοινωνίας για τους ιερείς, ηλικιωμένους και νέους, που βρίσκονται στο σπίτι μας. Για όλους ήταν μία στιγμή χάρης και μία στιγμή προσπάθειας και αφιέρωσης, τόσο πνευματικής όσο και φυσικής, μία στιγμή πολύ σπουδαία. Ήταν επίσης μία στιγμή δυνατής και πλήρους εκκλησιαστικής κοινωνίας με όλους εσάς τους λαϊκούς πιστούς, οι οποίοι ήσασταν σωματικά απόντες, αλλά πλήρως παρόντες μέσα στην εκκλησιαστική κοινωνία.

Πραγματικά δεν θέλησα με κανένα τρόπο να μειώσω ή να περιορίσω ούτε το περιεχόμενο ούτε την εξωτερική μορφή των τελετών. Ακριβώς για το λόγο αυτό θέλησα να τελέσουμε όλες τις ακολουθίες με την ίδια πληρότητα και επισημότητα που θα τις τελούσαμε στον καθεδρικό μας ναό με τη δική σας παρουσία. Πραγματικά ήσασταν όλοι εκεί, μέσω του πόνου του δικού σας και του δικού μου. Αν δε το πράτταμε αυτό, δηλαδή αν δεν τελούσαμε την θεία λατρεία με όλη την επισημότητα που αρμόζει στα Ιερά Μυστήρια, πιστεύω ότι θα ήταν μία έλλειψη σεβασμού προς τον ίδιο τον Κύριο, προς τους εκεί παρόντες ιερείς, ηλικιωμένους και νέους, των οποίων η ζέση και αφοσίωση απέναντι στο καθήκον και απέναντι σε σας, που ήσασταν πνευματικά παρόντες, δεν είχε μειωθεί στο ελάχιστο. Θέλησα να ιερουργούμε όπως θα το κάναμε στον καθεδρικό μας ναό με την ίδια επισημότητα και πληρότητα, όσο μας το επέτρεπε ο ιερός χώρος του παρεκκλησίου.

Κατά τις εβδομάδες αυτές πολλοί από εσάς, ίσως και όλοι σας, παρακολουθήσατε στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο τις τελετές που μεταδίδονταν από διάφορες Εκκλησίες στην Ελλάδα και στον κόσμο. Οι τελετές αυτές στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης ήταν, ασφαλώς, ένα συμπλήρωμα και δεν μπορούν να αποτελέσουν κανόνα. Οφείλουμε επίσης να πούμε ότι οι τελετές αυτές έκαναν ασφαλώς πολλούς ανθρώπους να ξαναανακαλύψουν ή απλά να ανακαλύψουν τη θεία λατρεία των χριστιανικών Εκκλησιών, την ωραιότητά της, το βάθος της, τη σπουδαιότητά της. Αυτό το «συμπλήρωμα» πρέπει τώρα να μας ωθήσει να επιστρέψουμε στην εκκλησία. Όπως σας έγραψα στις προηγούμενες επιστολές μου, η χριστιανική μας πίστη θεμελιώνεται στην αληθινή Ενσάρκωση του Λόγου του Θεού, από την οποία αναβλύζει η μυστηριακή και πνευματική ζωή των χριστιανικών Εκκλησιών.

 

…και ένας χρόνος τον οποίο ο Κύριος μας δίνει.

Στην επιστολή μου κατά το μήνα Μάρτιο αναρωτιόμουν: Όταν θα τελειώσει ο ιός, όταν αυτός ο ιός θα έχει νικηθεί, ποιος άλλος θα έχει νικηθεί μαζί του; Στο φως της χριστιανικής μας πίστης σάς λέω με πεποίθηση: δεν θα νικηθεί ο άνθρωπος, αυτός που σώθηκε και λυτρώθηκε από τον Χριστό, ο άνθρωπος ο πλασμένος κατ’ εικόνα Εκείνου, ο οποίος είναι, όπως ψέλνουμε στον ψαλμό, «Ο Ωραιότερος από τους υιούς των ανθρώπων…» Ο Ντοστογιέφσκι λέει: «Η ωραιότητα θα σώσει τον κόσμο». Ποια ωραιότητα; Ασφαλώς η ωραιότητα της τέχνης, η ωραιότητα επίσης των ανθρώπινων σχέσεων, η ωραιότητα της αλληλεγγύης και, προσθέτω με πεποίθηση πιο επίκαιρη παρά ποτέ: η ωραιότητα των λατρευτικών τελετών μας και των Ιερών Μυστηρίων. Εύχομαι κατά τις μέρες αυτές του διαδικτύου να ανακαλύψουμε πόσο ωραία είναι η θεία λατρεία των χριστιανικών Εκκλησιών στην Ανατολή και στη Δύση, η θεία λατρεία μέσα στις εκκλησίες, κοντά στα αδέλφια μας ατενίζοντας προς τον Κύριο. Τελικά η μοναδική ωραιότητα, δηλαδή η ωραιότητα του Ιησού Χριστού και του Ευαγγελίου του, «Η ωραιότητα θα σώσει τον κόσμο».

Μέσα στο «νέο χρόνο» τον οποίο ο Κύριος μας δίνει, θα επιστρέψουμε στην κανονική μας ζωή, στην τέλεση των Ιερών Μυστηρίων στις εκκλησίες μας, στο κήρυγμα του Ευαγγελίου, στην κατήχηση, στην αγάπη. Αλλά δεν πρέπει να επιστρέψουμε σαν να γυρίζουμε στα ίδια πράγματα, «σαν τίποτα να μην είχε συμβεί», σαν να γυρίζουμε στη ρουτίνα, σαν να βγαίνουμε από έναν εφιάλτη όπως σας έλεγα στην αρχή. Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Ξαναπιάνω τον Ντοστογιέφσκι: Η ωραιότητα θα σώσει τον κόσμο. Η ωραιότητα της πίστης μας (και εδώ η λέξη «ωραιότητα» γίνεται σχεδόν συνώνυμη με την «δύναμη» της πίστης μας), που είναι εδραιωμένη στον Λόγο του Θεού, ο οποίος ενσαρκώθηκε, σταυρώθηκε, πέθανε και αναστήθηκε. Η ωραιότητα και η δύναμη του Ευαγγελίου του Χριστού, το οποίο μας αναγγέλλει τη σωτηρία μας και τη σωτηρία των αδελφών μας, ενώ ταυτόχρονα μας αναγγέλλει την ευσπλαχνία του Κυρίου και την αμοιβαία συγχώρηση με τα αδέλφια μας μέχρι εβδομήντα φορές επτά …. Αυτό που θα σώσει τον κόσμο είναι η ωραιότητα και η δύναμη του Ευαγγελίου του Χριστού, το οποίο κατά την Πεντηκοστή μάς κάνει Εκκλησία και Σώμα Χριστού.

Η ωραιότητα θα σώσει τον κόσμο. Σας το λέω πεπεισμένος ως τα βάθη της ψυχής μου: ανακαλύψτε, ας ανακαλύψουμε όλοι μας και την ωραιότητα της Εξαρχίας μας: μικρής, φτωχής σε υλικά μέσα, αλλά ζωντανής και ζωοποιούμενης από τον Κύριο. Ας την ανακαλύψουμε στην ευαγγελική ωραιότητα και στην ευαγγελική δύναμη των λατρευτικών τελετών μας, στην κατήχησή μας, στην αγάπη μας ιδιαίτερα στην ενορία μας, την αφιερωμένη στην Παναγία Τριάδα. Ας την ανακαλύψουμε στην ευαγγελική ωραιότητα και στην ευαγγελική δύναμη των κοινοτήτων της Εξαρχίας: Στην Αδελφότητα των Μοναζουσών της Παμμακαρίστου στην Κηφισιά, οι οποίες προσεύχονται και ζουν το Ευαγγέλιο και την αγάπη. Στο «Ίδρυμα για το Παιδί» του τάγματος της Παμμακαρίστου στη Νέα Μάκρη Αττικής, που τόσο φιλάνθρωπα συμπαραστέκεται σε τόσους και τόσους νεαρούς ασθενείς. Στην ενορία των Κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά, στο Νοσοκομείο «Παμμακάριστος» και στην προσφορά του κατά τις εβδομάδες της κρίσης.

Ας ανακαλύψουμε την ωραιότητα της Εξαρχίας μας και στην εκκλησιαστική μας Πεντηκοστή, η οποία αποτελείται από Έλληνες, Ουκρανούς, Χαλδαίους… Ας ξαναανακαλύψουμε την ωραιότητα του γεγονότος ότι είμαστε όλοι βαπτισμένοι στον Χριστό και ενδεδυμένοι τον Χριστό γιατί, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στην προς Γαλάτες επιστολή του, όλοι είμαστε ένα στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Αυτή θα έπρεπε να είναι η χρονική μας περίοδος “μετά την πανδημία”, το Πάσχα μας το καθολικό, το παγκόσμιο, ο ψαλμός μας και το άγγελμά μας για τον Αναστάντα Χριστό, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ μας για τις γλώσσες μας, τις εθνικότητές μας, τους πολιτισμούς μας.

 

Και προσθέτω: να ξαναανακαλύψουμε τη θεολογική και καλλιτεχνική ωραιότητα των εκκλησιών μας, του καθεδρικού μας ναού, αφιερωμένου στην Παναγία Τριάδα, συμπεριλαμβάνοντας και την κρύπτη της ουκρανικής μας κοινότητας, αφιερωμένης στον Άγιο Νικόλαο, την ωραιότητα του μικρού παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστή, της ενορίας των Αγίων Κορυφαίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου στα Γιαννιτσά, των παρεκκλησίων μας στην Κηφισιά, στο Νοσοκομείο «Παμμακάριστος», στη Νέα Μάκρη, του παρεκκλησίου της Γεννήσεως του Χριστού στην Άνω Σύρο και του εξωκκλησιού του Αγίου Δημητρίου στη Βάρη της Σύρου. Δεν σας λέω να ξαναανακαλύψετε αυτές τις εκκλησίες μας σε επίπεδο τουριστικό, ή απλά αισθητικό ή καλλιτεχνικό, αλλά κυρίως σε επίπεδο θεολογικό. Η ωραιότητα του Κυρίου φτάνει σ’ εμάς διαμέσου των ιερών αυτών οικοδομών των ιερών αυτών οίκων και, όπως λέει ο ψαλμός 18 «καθησυχάζει και δυναμώνει την ψυχή» Κυρίως όμως, η ωραιότητα του Κυρίου φτάνει σ’ εμάς διαμέσου της ωραιότητας όλων σας, όλων των συναθροισμένων εδώ πιστών: Ελλήνων, Ουκρανών, Χαλδαίων. «Όλων σας», σημαίνει χωρίς καμία εξαίρεση και χωρίς κανένα αποκλεισμό.

Και γιατί αυτές οι εκκλησίες είναι ωραίες; Μήπως επειδή διακοσμήθηκαν από πανάξιους αγιογράφους; Ασφαλώς αυτό είναι αλήθεια! Αλλά οι εκκλησίες είναι ωραίες επειδή κυρίως αντιπροσωπεύουν μία ωραία κοινότητα, την Εκκλησία, την Εξαρχία, όλους εμάς: τον Επίσκοπο, τους ιερείς, τις Αδελφές, τους λαϊκούς πιστούς, οι οποίοι συναθροιζόμαστε σε αυτές για την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων. Ο καλύτερος αγιογράφος μας είναι το Άγιο Πνεύμα, το οποίο από το βάπτισμά μας αγιογραφεί τη ζωή μας με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Η ωραιότητα αυτή εξασφάλισε, επίσης, την εκκλησιαστική μας συνέχεια και κατά τις οδυνηρές στιγμές της πανδημίας, κατά τις οποίες δεν μπορούσαμε να τελέσουμε, όπως άρμοζε, τα Ιερά Μυστήρια.

Κάποιος από εσάς με ρώτησε: «Ποιος ξέρει αν κάποια μέρα θα επιστρέψουμε στην εκκλησία μας…» Απάντησα ότι ασφαλώς και θα επιστρέψουμε και μάλιστα ποτέ δεν βγήκαμε ούτε απουσιάζαμε γιατί ήμασταν πάντοτε παρόντες με την εκκλησιαστική μας κοινωνία και με την προσευχή. Ήσασταν και ήμασταν πάντοτε παρόντες με τρόπο πολύ αληθινό.

«Ἀναστάσεως ἡμέρα, καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει, καὶἀλλήλους περιπτυξώμεθα. Εἴπωμεν ἀδελφοί, καὶ τοῖς μισοῦσιν ἡμᾶς· Συγχωρήσωμεν πάντα τῇἈναστάσει, καὶ οὕτω βοήσωμεν· Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας, καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι, ζωὴν χαρισάμενος».

          Αθήνα, Ιούνιος 2020

 

 

Una Pentecoste che ci rinnova nel nostro essere cristiani.

          Carissimi,

          Vi scrivo questa lettera nella festa della Pentecoste che è la festa titolare della nostra chiesa cattedrale e parrocchiale ad Atene, dedicata alla Santissima Trinità. E vi scrivo in questo momento in cui, per grazia del Signore, cominciamo a rialzarci da un periodo di prova, di sofferenza, un periodo di silenzio, di preghiera e di digiuno che, oltre alla Quaresima, si è protratto anche durante le settimane della Pasqua.

          Quest’anno la celebrazione della Quaresima e della Pasqua ha assunto un aspetto, una dimensione che mai avremo sicuramente immaginato prima. Le strade quasi deserte, i negozi chiusi, file per fare la spesa. Le chiese con le porte chiuse, vietate le liturgie con la partecipazione dei fedeli. Non si è trattata di una situazione né di persecuzione, né di privazione, ma, a causa di una pandemia ed anche di una vera e propria calamità a livello mondiale, siamo stati messi in “quarantena”. Le ragioni ufficiali decise per questa chiusura si sono rese necessarie e sono state accettate da tutte le Chiese cristiane della Grecia e quindi anche da noi come Esarcato Apostolico; in “ubbidienza e sofferenza”, siamo stati portati a una privazione, a una rinuncia, a un digiuno dalle cose a noi più care, più amate, più vitali per ognuno di noi: la celebrazione dei Santi Misteri tutti insieme nella nostra chiesa cattedrale della Santissima Trinità e nelle altre chiese e cappelle dell’Esarcato. E dobbiamo riconoscere che, nella sofferenza, le disposizioni prese hanno risparmiato la Grecia dalle grandi stragi che sono capitate in altri paesi del Mediterraneo come l’Italia e la Spagna.

          Una Quaresima ed una Pasqua che, ripeto, nella sofferenza, ci hanno fatto potremo dire sentirci e riscoprirci più cattolici, cioè più fratelli tra di noi e con gli altri, e con il mondo intero. È stata come conseguenza una Pasqua, un risorgere, di Cristo e nostro, guardando e pregando non soltanto per noi cattolici ma anche per i nostri fratelli ortodossi, gli uomini e le donne, nostri fratelli in Italia e Spagna, in Europa, in Mexico, in Venezuela, in India, negli Stati Uniti, nel mondo intero. Questa dovrebbe essere la nostra Pasqua cattolica, universale, il nostro canto ed annuncio del Cristo Risorto, senza nessuna distinzione tra di noi nelle lingue, etnie, culture diverse. Una Quaresima ed una Pasqua in cui non abbiamo celebrato la liturgia tutti insieme, ma, come vi accennavo in una delle mie lettere precedenti, abbiamo celebrato la piena comunione tra di noi e abbiamo celebrato soprattutto la carità.

Questo diventare, sentirci più cattolici, più universali, sia pur nel dolore, nella sofferenza ma anche nella speranza, è stato ed è un dono del Signore. E la Pentecoste che adesso stiamo per celebrare conclude, sigilla questa nostra esperienza pasquale e cristiana. Il dono dello Spirito Santo è il sigillo, la forza che ogni giorno ci conferma nel nostro cammino seguendo Cristo ed il suo Vangelo. Qualcuno di voi mi parlava del senso di paura, di smarrimento vissuto in questi mesi. Ci siamo sentiti tutti smarriti, stranieri direi in un mondo aggredito dal male, ma anche tutti solidali in unico corpo di Cristo nella comunione, nella preghiera e nella speranza. Siamo stati colpiti dalla paura, dalla vulnerabilità, dallo smarrimento, ma anche il Signore ci ha fatti fermi nella speranza. Per questo ho voluto, nello spazio ridotto della cappella di San Giovanni Evangelista nell’Esarcato, continuare quotidianamente la celebrazione dei Santi Misteri nella loro pienezza perché, in questo spazio forse piccolo, il Signore e tutti voi, tutto l’Esarcato eravate e siete presenti.

Una Pasqua quindi che, nella sofferenza, ci ha fatto più cattolici, più universali. Per questo chiediamo al Signore che ci dia sempre questo senso profondo di cattolicità come comunione universale tra i cristiani, oltre alla nostra lingua, etnia o paese di origine. E come possiamo e dobbiamo costruire questo senso di cattolicità? Non è facile uscire dai nostri isolotti etnici, linguistici, confessionali, e di questo tante volte ne facciamo esperienza. Forse la crisi attuale ci darà questo senso, o ce lo farà riacquistare. Sopra scrivevo sul necessario sentirsi fratelli durante e dopo la crisi. Spero che la sofferenza di questi giorni ci aiuti ad essere solidali, fratelli tutti in Cristo Signore.

Vi propongo la lettura, la meditazione e la preghiera di due testi del Nuovo Testamento che spesso in questo periodo mi sono ritornati, si sono ripresentati direi nella mia mente. Sono due testi di San Paolo nelle sue lettere:

Ga 3,27-29: “Poiché quanti siete stati battezzati in Cristo, vi siete rivestiti di Cristo. Non c'è giudeo né greco; non c'è schiavo né libero; non c'è maschio e femmina, perché tutti voi siete uno in Cristo Gesù. Se appartenete a Cristo, allora siete discendenza di Abramo, eredi secondo la promessa.”. Non si tratta di una generica “fraternità universale” ma …perché siamo uno in Cristo.

Il primo versetto di questo testo paolino è quello che segna la nostra celebrazione pasquale: …battezzati in Cristo, rivestiti di Cristo, diventati Cristo stesso per il battesimo. Quindi non c’è più giudeo o greco… Siamo diventati per il battesimo uno in Cristo. Siamo quindi un unico Corpo di Cristo, un’unica sua Chiesa.

          Ef 2,19: Così, dunque, voi non siete più stranieri né forestieri, ma siete concittadini dei santi e familiari di Dio, edificati sopra il fondamento degli apostoli e dei profeti, avendo come pietra d'angolo lo stesso Cristo Gesù.

         Nel, oso dire, nostro “risorgere in Cristo” dopo il nostro “essere stati sepolti in Cristo”, quale dovrebbe essere il nostro non soltanto atteggiamento ma il nostro cammino vero e proprio come cristiani? Come Chiesa Cattolica? Come Esarcato Cattolico? Credo che ce ne danno i parametri, le guide, i due testi di Paolo citati sopra.: “…non c’è più giudeo o greco, schiavo o libero… non siamo più stranieri né forestieri, ma concittadini dei santi e familiari di Dio…”. E dove avviene questo essere uno in Cristo? Nella Chiesa, nel suo vero e proprio essere cattolica, universale. E quindi avviene anche, dovrebbe sempre avvenire, nel nostro cuore cristiano, nel nostro cuore “evangelizzato” dal Signore stesso per mezzo della sua Parola, per mezzo dei sacramenti, per mezzo del fratello che ci fa presente Cristo stesso.

         Noi tutti, membra del Corpo di Cristo che per noi è l’Esarcato Apostolico in Grecia, tutti noi: vescovo, sacerdoti, suore, tutti i fedeli, greci, ucraini, caldei, evitiamo il sentirci o il considerare gli altri “stranieri”, “diversi”. Nessuno è più straniero, e cito i testi di Paolo su cui non bisogna fare nessun commento né esegesi, perché sono due citazioni del Nuovo Testamento, della Sacra Scrittura, che a tutti noi, fedeli dell’Esarcato ci fanno appunto più cattolici, più cristiani. O se volete ci confermano nel nostro essere cattolici e cristiani.

Facciamo dell’Esarcato in questo periodo più specialmente, un luogo di cattolicità, un’esperienza cattolica. In quanto accogliamo la diversità etnica, linguistica, geografica, ed in quanto accogliamo che l’Esarcato è così, diversificato in tanti modi, è così cattolico. Questa è la nostra sfida specialmente quest’anno in cui abbiamo vissuto in una situazione nuova e forse mai immaginata. Una esperienza che ci ha fatto, ripeto, più cattolici, più cristiani.

In questo momento voglio ringraziare il Signore per il suo amore fedele, la sua misericordia, che ci ha permesso di attraversare questo deserto e ci ha sorretto con la sua grazia. Un ringraziamento a tutti voi i fedeli dell’Esarcato, greci, ucraini, caldei… per il vostro sacrificio nella sofferenza di queste settimane e per la vostra comunione nel silenzio, nella lontananza fisica, ma sempre la vostra presenza spirituale. Un grande grazie a tutti i sacerdoti dell’Esarcato, anziani e giovani, vicini nell’Esarcato, ad Atene o più lontani a Giannitsà. Un ringraziamento alle suore di Kifissià per la loro comunione e per la loro generosità. Ricordando anche il silenzio e la preghiera delle suore ucraine. Un ringraziamento alle persone impiegate nell’Esarcato per la loro fedeltà quotidiana. E un grande grazie alle persone che nell’Esarcato continuano ad elargire la loro generosità attraverso la loro dedizione e la loro generosità verso i poveri e verso i malati.

Benedetto sei tu, Cristo Dio nostro: tu hai reso sapientissimi i pescatori, inviando loro lo Spirito santo, e per mezzo loro hai preso nella rete l’uni­ver­so. Amico degli uomini, gloria a te.

Atene, Pentecoste 2020

 

+P. Manuel Nin

Vescovo titolare di Carcabia

Esarca Apostolico

 

 

Μια πεντηκοστη που μας ανανεωνει στη χριστιανικης μας ταυτοτητα

 

Πολυαγαπημένα μου αδέλφια,

Σας γράφω την παρούσα μου επιστολή κατά την εορτή της Πεντηκοστής, τον τίτλο της οποίας φέρει ο καθεδρικός αυτός ναός μας, αφιερωμένος στην Παναγία Τριάδα. Και σας γράφω σ’ αυτή τη στιγμή κατά την οποία, χάρη στον Κύριό μας, αρχίζουμε να ξανασηκωνόμαστε από μία περίοδο δοκιμασίας, πόνου, μία περίοδο σιωπής, προσευχής και νηστείας, η οποία, προεκτάθηκε  πέρα από τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και κατά τις εβδομάδες του Πάσχα.

         Εφέτος ο εορτασμός της Τεσσαρακοστής και του Πάσχα, έλαβε μία όψη, μία διάσταση που ασφαλώς ποτέ άλλοτε δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι, τα καταστήματα κλειστά, σειρές αναμονής για τις προμήθειές μας. Οι εκκλησίες με τις πόρτες κλειστές, απαγορευμένες οι ιεροτελεστίες με τη συμμετοχή των πιστών. Δεν επρόκειτο για μία κατάσταση διωγμού, ούτε για κατάσταση στερήσεων, αλλά για μία πανδημία, για μία αληθινή συμφορά σε παγκόσμιο επίπεδο, κατά την οποία όλοι βρεθήκαμε σε «καραντίνα». Οι επίσημες αιτίες γι’ αυτό το κλείσιμο επιτάχθηκαν, και έγιναν δεκτές από  όλες τις χριστιανικές Εκκλησίες της Ελλάδος, επομένως και από την Αποστολική Εξαρχία μας. Με «υπακοή και πόνο», οδηγηθήκαμε σε μία στέρηση, σε μία άρνηση, σε μία νηστεία από τα πιο αγαπητά μας και τα πιο ζωτικά μας πράγματα για τον καθένα μας: την ιερουργία των Ιερών Μυστηρίων από όλους μαζί, στον καθεδρικό μας ναό της Παναγίας Τριάδος και στις άλλες εκκλησίες και στα παρεκκλήσια της Εξαρχίας. Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι, μέσα στον πόνο, οι περιορισμοί που αναλήφθηκαν, απάλλαξαν την Ελλάδα από τις ανθρώπινες σφαγές του ιού, όπως σε άλλες χώρες της Μεσογείου, την Ιταλία και την Ισπανία.

Ωστόσο επαναλαμβάνω ότι αυτή η Σαρακοστή και αυτό το Πάσχα μέσα στον πόνο, μπορούμε να πούμε ότι μας βοήθησαν να ανακαλύψουμε καλύτερα την καθολική μας ταυτότητα, να ξαναανακαλύψουμε την αδελφοσύνη  μεταξύ μας και με τους άλλους και με τον κόσμο όλο. Επομένως ήταν ένα Πάσχα, μία Ανάσταση του Χριστού και μία ανάσταση δικιά μας, που μας επέτρεψαν να ατενίζουμε και να προσευχόμαστε όχι μονάχα για μας τους Καθολικούς, αλλά και για τους αδελφούς μας Ορθοδόξους, άνδρες και γυναίκες και τους αδελφούς μας στην Ιταλία και Ισπανία, στην Ευρώπη, στο Μεξικό, στη Βενεζουέλα, στην Ινδία, στις ΗΠΑ,  στον κόσμο όλο. Τέτοιο έπρεπε να είναι το Πάσχα μας: καθολικό, παγκόσμιο, ψαλμός και άγγελμα του Αναστάντος Χριστού χωρίς καμιά διάκριση μεταξύ μας, μεταξύ διαφόρων γλωσσών, εθνικοτήτων, πολιτισμών. Ήταν μία Σαρακοστή και ένα Πάσχα κατά τα οποία δεν τελέσαμε την θεία λατρεία όλοι μαζί, αλλά, όπως ανέφερα σε μία από τις προηγούμενες επιστολές μου, τελέσαμε την πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία και την αγάπη.

         Αυτή η εμπειρία μας, το γεγονός ότι αισθανθήκαμε πιο καθολικοί, πιο παγκόσμιοι, μέσα στον πόνο και μέσα στην ελπίδα, ήταν και είναι ένα δώρο του Κυρίου. Και η Πεντηκοστή, την οποία ετοιμαζόμαστε να τελέσουμε, συμπληρώνει και σφραγίζει την πασχαλινή και χριστιανική αυτή εμπειρία μας.  Το δώρο του Αγίου Πνεύματος είναι η σφραγίδα, είναι η δύναμη, η οποία κάθε μέρα μας στερεώνει στην πορεία μας, ενώ ακολουθούμε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο του. Κάποιος από σας μου μίλησε για το νόημα του φόβου και της αμηχανίας μέσα στα οποία ζούμε κατ’ αυτούς τους μήνες. Πραγματικά αισθανθήκαμε όλοι την αμηχανία, αισθανθήκαμε σαν ξένοι μέσα σ’ ένα κόσμο χτυπημένο, αλλά αισθανθήκαμε και αλληλέγγυοι μέσα στο μοναδικό σώμα του Χριστού, στην εκκλησιαστική κοινωνία και στην ελπίδα.  Όλοι χτυπηθήκαμε από τον φόβο, από την αδυναμία, από την αμηχανία αλλά ταυτόχρονα ο Κύριος μας στερέωσε στην ελπίδα. Γι’ αυτόν το λόγο θέλησα, μέσα στον περιορισμένο χώρο του παρεκκλησίου του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστή της Εξαρχίας να συνεχίσουμε καθημερινά την ιερουργία των Ιερών Μυστηρίων στην πληρότητά τους, γιατί μέσα σ’ αυτόν τον μικρό χώρο, ο Κύριος και όλοι εσείς, όλη η Εξαρχία ήσασταν και είστε παρόντες.

Ήταν ένα Πάσχα το οποίο, μέσα στον πόνο, μας έκανε πιο καθολικούς, πιο παγκόσμιους. Ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας δίνει πάντοτε αυτό το βαθύ αίσθημα της καθολικότητας, ως παγκόσμιας εκκλησιαστικής κοινωνίας μεταξύ χριστιανών, πέρα από την εθνικότητά μας ή την χώρα προέλευσής μας. Πώς να οικοδομήσουμε αυτό το αίσθημα της καθολικότητας;  Δεν είναι εύκολο να ξεπεράσουμε τις εθνικές μας τις γλωσσικές μας, τις ομολογιακές μας απομονώσεις, και για το γεγονός αυτό είχαμε πολλές φορές την εμπειρία. Ίσως η σημερινή κρίση θα μας δώσει αυτό το αίσθημα, ή θα μας ευκολύνει να το ξαναποκτήσουμε. Έγραψα πιο πάνω πόσο αναγκαίο είναι να αισθανόμαστε αδέλφια κατά και μετά την κρίση. Ελπίζω ότι ο πόνος αυτών των ημερών θα μας βοηθήσει να είμαστε όλοι αλληλέγγυοι και αδέλφια εν Χριστώ τω Κυρίω μας.

Σας προτείνω την ανάγνωση, τη μελέτη και την προσευχή δύο κειμένων της Καινής Διαθήκης τα οποία κατά την περίοδο αυτή συχνά επανέρχονται στη μνήμη μου. Είναι δύο κείμενα του Αγίου Αποστόλου Παύλου από τις επιστολές του:

Γαλ. 3, 27-29: «Γιατί όσοι βαφτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, έχετε ντυθεί τον Χριστό. Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος, δεν υπάρχει άντρας και γυναίκα όλοι σας είστε ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό. Κι αφού ανήκετε στον Χριστό, είστε απόγονοι του Αβραάμ και κληρονόμοι της ζωής, όπως την υποσχέθηκε ο Θεός». Δεν πρόκειται για μία γενική «παγκόσμια αδελφοσύνη» αλλά … όλοι σας είστε «ένας, χάρη στον Ιησού Χριστό».

Ο πρώτος στίχος αυτού του παυλικού κειμένου χαρακτηρίζει τον πασχαλινό μας εορτασμό: Γιατί όσοι βαφτιστήκατε στο όνομα του Χριστού, έχετε ντυθεί τον Χριστό, διαμέσου του βαφτίσματος γινήκατε ένα με τον Χριστό. Επομένως είμαστε ένα μοναδικό Σώμα του Χριστού, μία μοναδική Εκκλησία του Χριστού.

Εφ.2, 19: «Δέν εἶστε, λοιπόν, πιά ξένοι καί χωρίς δικαιώματα, ἀλλά ἀνήκετε στό λαό τοῦ Θεοῦ, στήν οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. Προστεθήκατε κι ἐσεῖς στό οἰκοδόμημα πού ἔχει θεμέλιο τούς ἀποστόλους καί τούς προφῆτες κι ἀκρογωνιαῖο λίθο αὐτόν τόν ἴδιο τό Χριστό…..».

Τολμώ να θέσω το ερώτημα: στην «ανάστασή μας με τον Χριστό», μετά από τον «ενταφιασμό μας με τον Χριστό», ποια θα έπρεπε να είναι όχι μόνο η στάση μας, αλλά και η αληθινή και αυθεντική μας πορεία ως χριστιανοί; Ως Καθολική Εκκλησία; Ως Καθολική Εξαρχία; Πιστεύω ότι τις παραμέτρους και τους οδηγούς για την απάντηση μας τα δίνουν τα δύο κείμενα του Αποστόλου Παύλου τα οποία αναφέραμε πιο πάνω: «Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και ελεύθερος… Δεν είμαστε λοιπόν ξένοι και χωρίς δικαιώματα, αλλά ανήκουμε στον λαό του Θεού, στην οικογένεια του Θεού…» Και που γίνεται η ενότητα με τον Χριστό; Μέσα στην Εκκλησία μέσα στην αληθινή και καθολική και παγκόσμια ταυτότητά του. Επομένως γίνεται  επίσης ή πρέπει να γίνεται μέσα στη χριστιανική μας καρδιά που «ευαγγελίστηκε» από τον ίδιο τον Κύριο, διαμέσου του Λόγου του, διαμέσου των Ιερών Μυστηρίων, διαμέσου του αδελφού μας στον οποίο καθρεπτίζεται ο ίδιος ο Χριστός.

Εμείς όλοι, μέλη του Σώματος του Χριστού, το οποίο για μας είναι η Αποστολική Εξαρχία στην Ελλάδα, όλοι εμείς: Επίσκοπος, Ιερείς, Αδελφές Μοναχές, όλοι οι λαϊκοί πιστοί, Έλληνες, Ουκρανοί, Χαλδαίοι, ας αποφεύγουμε να αισθανόμαστε ή να θεωρούμε τους άλλους ως «ξένους» ως «διαφορετικούς». Κανένας δεν είναι πια ξένος, και σας αναφέρω τα κείμενα του Αποστόλου Παύλου πάνω στα οποία δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο, ούτε καμία επεξήγηση, επειδή είναι αναφορές στην Καινή Διαθήκη, στην Αγία Γραφή, αναφορές που κάνουν όλους εμάς, τους πιστούς της Εξαρχίας να αισθανόμαστε πιο Καθολικοί πιο Χριστιανοί. Ή αν θέλετε μας εδραιώνουν στην ταυτότητά μας ως Καθολικούς και ως Χριστιανούς.

Ιδιαίτερα κατά την περίοδο αυτή ας αναδείξουμε την Εξαρχία ως ένα χώρο καθολικότητας ένα χώρο καθολικής εμπειρίας. Καθόσον αγκαλιάζουμε τις εθνικές, γλωσσικές και γεωγραφικές μας ιδιαιτερότητες, και καθόσον αγκαλιάζουμε την Εξαρχία μας, η οποία με τόσους τρόπους διατηρεί την ιδιαιτερότητά της και την καθολικότητά της.

Αυτή είναι η πρόκλησή μας, ιδιαίτερα κατά το έτος τούτο κατά το οποίο ζούμε μία νέα κατάσταση, ίσως αδιανόητη μέχρι τώρα. Επαναλαμβάνω ότι πρόκειται για μία εμπειρία, η οποία μας έκανε πιο Καθολικούς και πιο Χριστιανούς.

Κατά τη στιγμή αυτή θέλω να ευχαριστήσω τον Κύριο, για την πιστή του αγάπη και την ευσπλαχνία του, τον Κύριο ο οποίος μας επέτρεψε να περάσουμε αυτήν την έρημο, και μας στήριξε με τη χάρη του. Ευχαριστώ και όλους εσάς, τους πιστούς της Εξαρχίας Έλληνες, Ουκρανούς, Χαλδαίους.. για τη θυσία σας στον πόνο αυτών των εβδομάδων, και για την εκκλησιαστική σας κοινωνία μέσα στη σιωπή, στη φυσική σας απομάκρυνση, αλλά πάντοτε στην πνευματική σας παρουσία. Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» απευθύνω προς τους ιερείς της Εξαρχίας, παλαιότερους και νεώτερους, στους πλησιέστερους εδώ στην Αθήνα και στους πιο μακρινούς, στα Γιαννιτσά. Εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου προς της Αδελφές της Παμμακαρίστου, στην Κηφισιά για την εκκλησιαστική τους κοινωνία και την γενναιοδωρία. Δεν λησμονώ επίσης την σιωπή και την προσευχή των Μοναζουσών Ουκρανών Αδελφών. Οι ευχαριστίες μου απευθύνονται επίσης προς το εργατικό προσωπικό της Εξαρχίας και την καθημερινή του πιστότητα. Και ακόμα ένα μεγάλο «ευχαριστώ» προς τη πρόσωπα της Εξαρχίας, τα οποία συνεχίζουν να προσφέρουν την γενναιοδωρία τους, διαμέσου της αφιέρωσής τους και τη γενναιοδωρία τους προς τους φτωχούς και προς τους ασθενείς.

 

«Εὐλογητὸς εἶ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὁ πανσόφους τοὺς ἁλιεῖς ἀναδείξας, καταπέμψας αὐτοῖς τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, καὶ δι' αὐτῶν τὴν οἰκουμένην σαγηνεύσας, φιλάνθρωπε, δόξα σοι».

 

Αθήνα, Πεντηκοστή 2020

 

+ Ο καρκαβιας Εμμανουήλ Νιν

Αποστολικός έξαρχος