Risvéglati Signore! Per ché dormi?

Déstati, non ci respingere per sempre! (Salmo 43,23-24)

Il nostro cammino quaresimale come Chiesa ci ha portato già alla terza settimana, quasi alla metà del percorso della Quaresima. Nella tradizione bizantina contempliamo in questi giorni la croce vittoriosa e gloriosa, che ci rinfranca e ci fa pregustare già la vittoria del Signore in essa, per mezzo della sua croce nella Pasqua. Come titolo di queste mie riflessioni ho preso il versetto del salmo 43, un versetto in cui troviamo ben palese la fiducia e la parresia dell’orante, di ognuno di noi, verso il Signore. Una parresia che vuole scuotere il Signore quasi fosse nel suo sonno. Un grido di fiducia e di preghiera che in queste settimane drammatiche che come cristiani, come Chiesa, come Esarcato Cattolico in Grecia viviamo sulla nostra propria pelle vedendo la guerra, l’aggressione di un popolo cristiano contro un altro popolo pure cristiano, diventa un grido di preghiera che esce dal nostro cuore. Risvégliati Signore! Per ché dormi? È una preghiera che ha sgorgato e sgorga dal cuore del salmista e dal cuore di ognuno di noi nelle ore più buie della pandemia, e risuonano di nuovo in queste ore buie come le precedenti, in cui ci mettiamo fiduciosi sempre nelle mani del nostro Signore, e nella fede e nella disperazione che si scontrano nel nostro cuore credente lo preghiamo con la libertà dei figli: Risvégliati Signore! Per ché dormi?

Nei due anni precedenti, 2020 e 2021, le mie lettere pastorali erano molto incentrate sul Coronavirus e sul come questa pandemia ci toccava nella nostra vita personale, ecclesiale e quindi anche nella nostra vita sacramentale e liturgica. In questo 2022 in cui la pandemia sembra decisamente diminuire e quasi scomparire, almeno nella sua forma più aggressiva dei due anni precedenti, siamo appunto di fronte a un altro fatto gravissimo che ci mette di nuovo in una situazione di grande pericolo e fragilità: l’aggressione militare della Russia contro l’Ucraina e la guerra che ne è scoppiata ed ancora purtroppo si protrae. Chi di noi avrebbe mai immaginato che nel primo ventennio del XXI secolo dovremmo vedere e vivere guerre, distruzioni e persecuzioni contro i cristiani nel prossimo Oriente; vivere una pandemia a livello planetario che ha messo in ginocchio la nostra umanità in tanti aspetti; ed ora una guerra fratricida nel cuore nell’Europa, una guerra che ci riporta ai decenni più bui e drammatici di tutto il XX secolo.

Un primo aspetto che voglio mettere in rilievo è come in queste settimane, dallo scoppio della guerra in Ucraina in poi, è sorto un importante movimento di solidarietà e di fraternità cristiane direi a livello mondiale e soprattutto europeo, a tutti i livelli, ed anche in Grecia, specialmente tra di noi, sia cattolici greci di rito bizantino e armeno e cattolici greci di rito latino. I vescovi della Conferenza Episcopale Greca abbiamo scritto una lettera fraterna di solidarietà e comunione con tutti i cristiani ucraini, lettera indirizzata a tutta la gerarchia della Chiesa Cattolica in quel paese martoriato dall’aggressione delle armi russe, e che non risparmia vite umane anche quelle più innocenti e fragili. La guerra in Ucraina ha suscitato nell’anima del popolo greco una grande generosità. Inoltre la Chiesa Cattolica ha dedicato la seconda delle domeniche quaresimali a raccogliere aiuti per il popolo ucraino. L’Esarcato Apostolico, attraverso la Caritas Divina Providenza e in collegamento con la Caritas della Grecia ha messo in moto la solidarietà e la generosità che le ha sempre contraddistinte anche in questo momento drammatico. L’ospedale Pammakaristos, inoltre, che sempre è stato un punto di riferimento del nostro Esarcato, dalla sua fondazione e con la presenza e l’opera generosa e ammirevole della comunità delle Suore di Pammakaristos, e fino ad oggi, anche durante la pandemia Covid, l’ospedale appunto nei nostri giorni e d’accordo con il consiglio di direzione che lo gestisce, ha aperto le sue porte all’assistenza di profughi ucraini che arriveranno da noi e avranno bisogno di assistenza medica.

Nell’Esarcato infatti da più di vent’anni abbiamo una comunità importante ucraina, che è anche la comunità numericamente più cospicua nella nostra Chiesa. Una comunità con due sacerdoti nel momento attuale, e con dei consigli pastorali e attività catechetiche notevoli, che fanno onore a questa parte importante del nostro Esarcato. Una presenza che in tanti aspetti, anche quello linguistico non per ultimo, fa un cammino di integrazione nel nostro paese, la Grecia che ci ha accolti e ha accolto loro.

La guerra purtroppo è drammatica ed inaccettabile, ma dobbiamo costatare che ha fatto nascere una rete di solidarietà tra i cattolici ed anche con tanti ortodossi in Grecia che è diventata, questa rete di solidarietà, una benedizione del Signore nel momento tragico che stiamo vivendo. Dico “stiamo” perché come accennavo la comunità ucraina ad Atene è una parte del nostro Esarcato, una parte che il Signore mi ha dato per esserne il vescovo. Una rete di solidarietà che non soltanto ci fa sentire ma ci fa, ci costituisce veramente cattolici, universali, aperti agli altri siano dell’etnia e del paese che siano e da cui vengano.

Un secondo aspetto quindi che bisogna sottolineare in questo momento, cioè quello di sentirci ed essere / agire veramente come cattolici, nel senso più forte del termine, in quanto i momenti attuali ci fanno sentire in profonda comunione con i nostri fratelli sofferenti. E non soltanto in questa guerra, ma in qualsiasi momento della nostra vita dovremo sentirci veramente cattolici e vivere come tali, e questo vissuto come un dono del Signore e vissuto anche come un’ineludibile esigenza evangelica. E qua, nel contesto attuale, l’essere e sentirci veramente cattolici non è soltanto un aspetto di denominazione di appartenenza ecclesiale, ma è una questione oso dire di professione di fede, una questione ecclesiologica e teologica, evangelica sempre. La Chiesa, “Una, Santa, Cattolica ed Apostolica”, come la professiamo nel Credo, la Chiesa Madre, aperta ed accogliente verso tutti i credente in Cristo.

E specialmente nei momenti attuali, dobbiamo sentirci e vivere ed agire come Chiesa Cattolica, universale, aperta e mai, assolutamente mai, escludente. Chiesa “Una”, che ci fa sentire membri tutti di un unico Corpo di Cristo. “Santa” in quanto in essa riceviamo il dono della santificazione, della piena configurazione con Colui che è veramente l’unico Santo. “Cattolica” in quanto aperta e non escludente mai e verso nessuno, né per ragioni né etniche, né nazionali, né linguistiche. “Apostolica”, in quanto in essa viviamo e celebriamo la nostra fede nella comunione di quella professione di fede comune trasmessa dagli apostoli, e in quei sacramenti che ci fanno accogliere e ricevere la grazia che viene da Cristo.

Un terzo aspetto. All’inizio vi parlavo della grazia che è la fine della pandemia, o una fine a cui con fiducia ci avviamo lentamente, e vi parlavo anche del dramma della guerra in Ucraina, che ci porta a sentirci solidali con i nostri fratelli. In questo momento in cui vediamo nel nostro Esarcato la preghiera fervente della comunità ucraina nell’impetrare dal Signore il dono della pace e della riconciliazione, una preghiera fatta da donne e bambini, da uomini e anziani che numerosissimi si radunano per pregare, in questo momento mi sento anche nella necessità come pastore di questa Chiesa che è il nostro Esarcato, fatto nella sua cattolicità da greci, da ucraini e da caldei, e da molti altri che da noi trovano una casa aperta e sempre accogliente, mi sento come vescovo e padre di questa Chiesa di ringraziare il Signore per questo esempio di preghiera fervente, di fiducia, e di comunione nella sofferenza con tanti uomini e donne che hanno in patria dei figli, fratelli, amici arruolati nelle armi.

Viviamo in questi giorni esempi e momenti di una generosità veramente cristiana che, come dicevo ci fa davvero cattolici. Aperti, accoglienti, mai escludenti, mai in posizioni che dividono o allontanano, ma sempre in posizioni veramente cattoliche ed evangeliche che creano comunione nel nostro Esarcato e con tutta la Chiesa Una, Santa, Cattolica ed Apostolica.

Vi invito a chiedere al Signore, nella preghiera che in questo periodo di Quaresima dovrebbe essere più intensa e fervente, affinché ci dia a tutti, greci, ucraini e caldei, di intensificare la nostra preghiera per la pace, per la riconciliazione, tra i popoli e tra le persone. Che ci dia di vivere in questo momento tragico il Vangelo del Signore nostro Gesù Cristo che ci chiede, ci esige anche di pregare per i nemici, per coloro che ci fanno del male. Chiediamogli nella preghiera che ci faccia uomini e donne del Vangelo, veramente cristiani nel nostro agire, nel nostro parlare.

A metà del cammino quaresimale vi invito anche tutti, greci, ucraini e caldei, a riprendere con fede e oso dire con entusiasmo ed impegno la nostra vita sacramentale nella presenza fisica e personale alle celebrazioni liturgiche domenicali e a quelle proprie quaresimali nelle nostre chiese. Nel periodo della pandemia i servizi on line e televisivi ci hanno aiutato sicuramente, ma la vera vita delle Chiese cristiane non è telematica -può esserlo soltanto ed unicamente in alcuni casi per persone malate e limitate gravemente nei loro movimenti-, ma è una vita sacramentale, cioè che passa attraverso quelle realtà -di cui la prima è la nostra presenza fisica e personale alle liturgie-, realtà che ci santificano, che ci danno la salvezza, l’unica vera salvezza che ci viene dal Signore nella e attraverso la sua Chiesa e i sacramenti celebrati e vissuti in essa.

         Cominciavo questa mia riflessione con il versetto del salmo 43,23-24: Risvéglati Signore! Per ché dormi? Déstati, non ci respingere per sempre! (Salmo 43,23-24). È una preghiera accorata di tanti e tanti nostri fedeli, nostra anche, nei momenti in cui ci sentiamo non abbandonati perché il Signore non ci abbandona mai, ma ci sentiamo quasi come un figlio pieno di fiducia nelle braccia di suo padre. Il Signore, vivente e vivificante è sempre presente nella vita della nostra Chiesa, nelle nostre vite, e Lui, ne siamo certi, ci darà il dono della sua pace. Nella contemplazione della croce vittoriosa e gloriosa, che ci rinfranca e ci fa pregustare già la vittoria del Signore per mezzo di essa nella sua Pasqua.

  

ἐξεγέρθητι ἵνα τί ὑπνοῖς κύριε ἀνάστηθι καὶ μὴ ἀπώσῃ εἰς τέλος

(Ψ.43, 23-24)

     Η σαρακοστιανή πορεία μας ως Εκκλησία μας οδήγησε ήδη   τρίτη εβδομάδα, σχεδόν στα μέσα της σαρακοστιανής μας πορείας. Στην βυζαντινή παράδοση κατά τις ημέρες αυτές μελετούμε τον νικηφόρο και ένδοξο σταυρό, ο οποίος μας δυναμώνει και μας δίνει μία πρόγευση της νίκης του Κυρίου κατά το Άγιο Πάσχα του. Ως τίτλο αυτών των σκέψεων μου πήρα τον στίχο του ψαλμού 43, έναν στίχο που βρίσκουμε φανερή την εμπιστοσύνη και την παρρησία του προσευχόμενου, του καθενός από εμάς, προς τον Κύριο. Αυτή η παρρησία επιθυμεί σχεδόν να ξυπνήσει τον Κύριο, σαν να βρισκόταν στον ύπνο του. Είναι μία κραυγή εμπιστοσύνης και προσευχής, την οποία υψώνουμε κατά τις δραματικές αυτές εβδομάδες, κατά τις οποίες εμείς ως χριστιανοί, ως Εκκλησία, ως Καθολική Εξαρχία στην Ελλάδα, ζούμε προσωπικά, βλέποντας την επίθεση ενός χριστιανικού λαού εναντίον ενός άλλου λαού επίσης χριστιανικού μία κραυγή προσευχής, που βγαίνει μέσα από την καρδιά μας: Ξύπνα Κύριε! Γιατί κοιμάσαι; Είναι μία προσευχή που ανάβλυσε και αναβλύζει από την καρδιά του ψαλμωδού και από την καρδιά του καθενός μας, μέσα στις πιο σκοτεινές ώρες της πανδημίας. Η προσευχή αυτή αντηχεί και πάλι κατά τις σκοτεινές ώρες που ζήσαμε, και που συνεχίζουμε να τις αναθέτουμε στα χέρια του Κυρίου μας, και στην πίστη και στην απελπισία που συγκρούονται μέσα στην πιστεύουσα καρδιά μας, η οποία προσεύχεται με την ελευθερία των παιδιών του Θεού: Ξύπνα Κύριε! Γιατί κοιμάσαι;

     Κατά τα δύο προηγούμενα χρόνια, το 2020 και το 2021, οι ποιμαντικές επιστολές μου είχαν ως μεγάλο τους επίκεντρο τον Κορωναϊό, και τον τρόπο με τον οποίο η πανδημία αυτή αφορούσε στην προσωπική μας και εκκλησιαστική μας ζωή, επομένως και στη μυστηριακή και λατρευτική μας ζωή. Κατά το 2022 κατά το οποίο η πανδημία φαίνεται να ελαττώνεται αποφασιστικά, και σχεδόν να εξαφανίζεται, τουλάχιστο στην επιθετική της μορφή των δύο προηγούμενων ετών, βρισκόμαστε ακριβώς μπροστά σε ένα άλλο βαρύτατο γεγονός, το οποίο μας βάζει και πάλι σε μία κατάσταση μεγάλου κινδύνου και μεγάλης ευθραυστότητας: την στρατιωτική επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας, και τον πόλεμο που ξέσπασε και δυστυχώς συνεχίζεται. Ποιος από εμάς θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί, ότι στην πρώτη εικοσαετία του εικοστού πρώτου αιώνα θα έπρεπε να δούμε και να ζήσουμε πολέμους, καταστροφές και διωγμούς κατά των χριστιανών στην Μέση Ανατολή· θα έπρεπε να ζήσουμε μία πανδημία πλανητικών διαστάσεων, η οποία έπληξε όλη μας την ανθρωπότητα, από τόσες και τόσες απόψεις. Και τώρα ένας αδελφοκτόνος πόλεμος στην καρδιά της Ευρώπης, ένας πόλεμος ο οποίος μας επαναφέρει σε πιο σκοτεινές και πιο δραματικές δεκαετίες όλου του εικοστού αιώνα.

Μία πρώτη άποψη, την οποία επιθυμώ να υπογραμμίσω, είναι ότι: σ’ αυτές τις εβδομάδες, μετά την έκρηξη του πολέμου κατά της Ουκρανίας, ανέτειλε μία σπουδαία κίνηση αδελφικής και χριστιανικής αλληλεγγύης, θα έλεγα σε παγκόσμιο επίπεδο, και προπάντων σε επίπεδο ευρωπαϊκό, σε όλους τους τομείς, το ίδιο και στην Ελλάδα, ιδιαίτερα μεταξύ μας, τόσο στους Έλληνες του βυζαντινού και αρμενικού λειτουργικού τύπου, όσο και στους Έλληνες του λατινικού λειτουργικού τύπου. Οι Επίσκοποι της Ελληνικής Καθολικής Συνόδου της Ιεραρχίας γράψαμε μία αδελφική επιστολή αλληλεγγύης και εκκλησιαστικής κοινωνίας προς όλους τους χριστιανούς της Ουκρανίας. Η επιστολή στάλθηκε προς την Ιεραρχία της Καθολικής Εκκλησίας της χώρας αυτής, η οποία μαρτυρεί από την επίθεση των ρωσικών όπλων, που σπέρνουν τον θάνατο ανθρώπινων ζωών ακόμα και στα αθώα και εύθραυστα παιδιά. Ο πόλεμος στην Ουκρανία προκάλεσε στην ψυχή του Ελληνικού λαού μία μεγάλη γενναιοδωρία. Επιπλέον η Καθολική Εκκλησία στην χώρα μας αφιέρωσε τη δεύτερη από τις Κυριακές της Σαρακοστής σε έναν έρανο βοηθημάτων για τον ουκρανικό λαό. Η Αποστολική Εξαρχία μας, διαμέσου  της Κάριτας Θείας Πρόνοιας, και σε σύνδεση με την Κάριτας Ελλάς, κινητοποίησε την αλληλεγγύη  και την γενναιοδωρία, που την χαρακτηρίζουν πάντοτε, σε δραματικές στιγμές, όπως αυτήν που ζούμε σήμερα. Επιπλέον το νοσοκομείο «Παμμακάριστος» το οποίο αποτελεί πάντοτε ένα σημείο αναφοράς της Εξαρχίας μας, από την ίδρυσή του και με το γενναιόδωρο και θαυμαστό έργο της κοινότητας των Αδελφών Μοναζουσών της Παμμακαρίστου,  μέχρι σήμερα, ακόμα και κατά την πανδημία του Κόβιτ, υπό την διεύθυνση και καθοδήγηση του Διοικητικού Συμβουλίου, άνοιξε τις πόρτες της συμπαράστασης προς τους Ουκρανούς πρόσφυγες, που έφτασαν ή θα φτάσουν στην χώρα μας, και θα χρειάζονται ιατρική  βοήθεια. Πραγματικά, από είκοσι και περισσότερα χρόνια, στην Εξαρχία μας έχουμε μία αξιόλογη ουκρανική κοινότητα, η οποία αριθμητικά είναι και η πιο πολυάριθμη κοινότητα της Εκκλησίας μας. Μία κοινότητα με δύο ιερείς προς το παρόν, και με ποιμαντικά συμβούλια και αξιόλογες κατηχητικές δραστηριότητες, που τιμούν το σπουδαίο αυτό τμήμα της Εξαρχίας μας. Είναι μία παρουσία, η οποία από πολλές απόψεις, ακόμα και από γλωσσική άποψη, κάνει μία πορεία ενσωμάτωσης της στην χώρα μας, στην Ελλάδα, η οποία μας δέχτηκε και τους δέχτηκε.

 Ο πόλεμος δυστυχώς είναι δραματικός και απαράδεκτος, αλλά οφείλουμε να διαπιστώσουμε ότι έκανε να γεννηθεί ένα δίχτυ αλληλεγγύης μεταξύ Καθολικών, όπως και μεταξύ πολλών Ορθοδόξων στην Ελλάδα· αυτό το δίχτυ αλληλεγγύης έγινε μία ευλογία του Κυρίου κατά την τραγική στιγμή στην οποία ζούμε. Λέω «στην οποία ζούμε», επειδή όπως προανέφερα, η ουκρανική αυτή κοινότητα είναι μέρος της Εξαρχίας μας, ένα μέρος το οποίο ο Κύριος ανέθεσε στην επισκοπική μου διακονία. Είναι ένα δίχτυ αλληλεγγύης, το οποίο μας κάνει όχι μόνο να αισθανόμαστε, αλλά και να είμαστε αυθεντικά Καθολικοί, παγκόσμια ανοιχτοί προς του άλλους, οποιασδήποτε εθνικότητας και οποιασδήποτε χώρας.

 Επομένως, μία δεύτερη άποψη, την οποία οφείλουμε να υπογραμμίσουμε κατά την ιστορική αυτή στιγμή, δηλαδή να αισθανόμαστε και να είμαστε, να ενεργούμε αληθινά ως Καθολικοί, με το ισχυρότερο νόημα του όρου, εφόσον η παρούσα πραγματικότητα μας κάνει να αισθανόμαστε σε βαθιά κοινωνία με τους δοκιμαζόμενους αδελφούς μας. Και όχι μόνο σ΄αυτόν τον πόλεμο, αλλά και σε κάθε στιγμή της ζωής μας πρέπει να είμαστε αληθινά Καθολικοί και ως Καθολικοί να ζούμε, εκτιμώντας αυτήν τη ζωή μας ως δώρο του Κυρίου, το οποίο αξιοποιούμε ως απαίτηση ευαγγελική. Και στις παρούσες περιστάσεις το να είμαστε και να αισθανόμαστε αληθινά Καθολικοί δεν σημαίνει μονάχα ένα επίθετο θρησκείας ή εκκλησιαστικής ταυτότητας, αλλά, τολμώ να πω, ότι είναι μία ομολογία πίστης, ένα θέμα εκκλησιολογικό θεολογικό και πάντοτε ευαγγελικό. Δηλώνει την Εκκλησία, «Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική», όπως την ομολογούμε στο «Πιστεύω» μας, μία Εκκλησία Μητέρα, ανοιχτή και φιλόξενη προς όλους όσοι πιστεύουν στον Χριστό.

Και ιδιαίτερα στις παρούσες περιστάσεις οφείλουμε να αισθανόμαστε, να ζούμε και να ενεργούμε ως Καθολική Εκκλησία, παγκόσμια, ανοιχτή σε όλους, και ποτέ, απόλυτα ποτέ, αρνητική για κανέναν. Εκκλησία «Μία» η οποία μας κάνει όλους να αισθανόμαστε μέλη του μοναδικού Σώματος του Χριστού· Εκκλησία «Αγία», καθόσον σ’ αυτήν λαβαίνουμε το δώρο του εξαγιασμού, της ολοκληρωτικής μεταμόρφωσης μας σ’ Εκείνον, ο οποίος είναι πραγματικά ο μόνος Άγιος. Εκκλησία «Καθολική» καθόσον  είναι ανοιχτή και δεν αποκλείει ποτέ και κανέναν, ούτε για λόγους εθνικούς, ούτε πολιτικούς, ούτε γλωσσικούς. Εκκλησία «Αποστολική», καθόσον μέσα σ΄αυτήν ζούμε και επιτελούμε την πίστη μας, μέσα στην εκκλησιαστική κοινωνία, και στην κοινή πίστη, που μας μεταδόθηκε από τους Αποστόλους, και εκφράζεται στα ιερά εκείνα μυστήρια, τα οποία μας μεταδίδουν την θεία χάρη από τον Ιησού Χριστό.

 Μία τρίτη άποψη. Στην αρχή αυτής της ομιλίας σας μιλούσα για την χάρη ότι πλησιάζουμε προς το τέλος της πανδημίας, ή ότι βαδίζουμε αργά προς αυτό το τέλος, και σας μιλούσα επίσης για το δράμα του πολέμου στην Ουκρανία, το οποίο μας οδηγεί στην αλληλεγγύη προς τα αδέλφια μας. Κατά τη στιγμή αυτή, κατά την οποία βλέπουμε στην Εξαρχία μας, την ολόθερμη προσευχή της Ουκρανικής κοινότητας, η οποία ικετεύει από τον Κύριο το δώρο της ειρήνης και της συμφιλίωσης, μία ικεσία στην οποία επιστρατεύονται αναρίθμητοι γυναίκες και παιδιά, άντρες και υπερήλικες για να προσευχηθούν, κατά την στιγμή αυτή, ως πνευματικός ποιμένας αυτής της Εκκλησίας, της Εξαρχίας μας, η οποία ζει την καθολικότητα της με Έλληνες, Ουκρανούς, Χαλδαίους, και πολλούς άλλους μέσα στο φιλόξενο σπίτι μας, αισθάνομαι την ανάγκη, ως Επίσκοπος και πνευματικός πατέρας αυτής της Εκκλησίας, να ευχαριστήσω τον Κύριο για το παράδειγμα αυτό της ολόθερμης προσευχής, της εμπιστοσύνης της εκκλησιαστικής κοινωνίας μέσα στον πόνο, προς τόσους και τόσους άντρες, και γυναίκες, που έχουν στην δοκιμαζόμενη πατρίδα τους, τα παιδιά τους, τα αδέλφια τους, τους φίλους τους, επιστρατευμένους στα όπλα.

Κατά τις ημέρες αυτές ζούμε παραδείγματα και στιγμές μία γενναιοδωρίας αληθινά χριστιανικής,  η οποία όπως σας είπα, μας κάνει πραγματικά Καθολικούς. Μας κάνει ανοιχτούς, φιλόξενους, χωρίς κανένα αποκλεισμό, χωρίς καμία διαίρεση ή απομάκρυνση, με θέσεις πραγματικά καθολικές και ευαγγελικές, οι οποίες δημιουργούν την εκκλησιαστική κοινωνία στην Εξαρχία μας, και σε όλη την Μία Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Μέσα στην προσευχή, η οποία κατά την περίοδο αυτή της Σαρακοστής πρέπει να είναι πιο έντονη και πιο θερμή, σας προσκαλώ να ζητάτε από τον Κύριο να αξιώσει όλους μας, Έλληνες, Ουκρανούς και Χαλδαίους, να εντείνουμε την προσευχή μας για την ειρήνη, για τη συμφιλίωση μεταξύ των λαών και μεταξύ των ανθρώπων. Είθε να μας αξιώσει κατά την τραγική αυτή στιγμή να ζούμε το Ευαγγέλιο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο οποίος ζητά από εμάς, και απαιτεί ακόμα από εμάς να προσευχόμαστε ακόμα και για τους εχθρούς μας, και όσους μας κάνουν κακό. Με την προσευχή μας ας του ζητήσουμε να μας κάνει άντρες και γυναίκες του Ευαγγελίου, αληθινά χριστιανούς στα έργα μας και στα λόγια μας.

 Στο μέσο της σαρακοστιανής πορείας μας προσκαλώ όλους σας, Έλληνες, Ουκρανούς και Χαλδαίους να αναλάβετε και πάλι, με πίστη, τολμώ να πω με ενθουσιασμό και δέσμευση την μυστηριακή μας ζωή, με τη φυσική και προσωπική παρουσία σας στις λατρευτικές τελετές της Κυριακής, και στις χαρακτηριστικές τελετές της Σαρακοστής στις εκκλησίες μας. Κατά την περίοδο της πανδημίας οι ιερές τελετές «on line» και στην τηλεόραση μας βοήθησαν ασφαλώς, αλλά η αληθινή ζωή των χριστιανικών Εκκλησιών δεν στηρίζεται στα τηλεοπτικά μέσα. (Αυτό μπορεί να γίνει μονάχα και αποκλειστικά σε ορισμένες περιπτώσεις, για ασθενείς, και βαριά ανάπηρους). Αλλά η τακτική μυστηριακή ζωή στηρίζεται στη φυσική και προσωπική μας παρουσία στις ιερές τελετές, οι οποίες μας εξαγιάζουν μας δίνουν τη σωτηρία, τη μόνη αληθινή σωτηρία, η οποία μας προσφέρεται από τον Κύριο, διαμέσου της Εκκλησίας του, και των ιερών μυστηρίων τα οποία ζούμε μέσα σε αυτήν.

Άρχισα την παρούσα ομιλία μου με τον ψαλμικό στίχο: 43, 23-24 : «ἐξεγέρθητι ἵνα τί ὑπνοῖς κύριε ἀνάστηθι καὶ μὴ ἀπώσῃ εἰς τέλος». Αυτή είναι μία οδυνηρή προσευχή τόσων και τόσων πιστών μας, αλλά και δική μας προσευχή, στις στιγμές κατά τις οποίες αισθανόμαστε όχι εγκαταλελειμμένοι από τον Κύριο, γιατί ο Κύριος ποτέ δεν μας εγκαταλείπει, αλλά αισθανόμαστε σαν έναν υιό γεμάτο εμπιστοσύνη στην αγκαλιά του πατέρα του. Ο Κύριος, ζων και ζωοποιός, είναι πάντοτε παρών στη ζωή της Εκκλησίας μας, στις δικές μας ζωές και Εκείνος, (είμαστε βέβαιοι), θα μας δώσει την ειρήνη. Ατενίζουμε προς τον νικηφόρο και ένδοξο Σταυρό του, ο οποίος μας ενθαρρύνει και μας δίνει ήδη την πρόγευση της νίκης του Κυρίου στο ένδοξο Πάσχα του.

 + π. Εμμανουήλ Νιν

  Αποστολικός Έξαρχος