Cristo Emmanuele. Icona bulgara. G Dimov. XX secolo

Χριστούγεννα / Natale 2021

       Tu che sei saggio, vieni a vedere il neonato avvolto nei panni… lui che col suo Padre regge cielo e terra. Guarda Colui che siede sul carro nei cieli, e la Vergine lo porta nel suo grembo….

(Dalla liturgia siriaca per il giorno di Natale)

 

Εσύ που είσαι λογικός άνθρωπος, έλα να δεις το νεογέννητο βρέφος, τυλιγμένο στα σπάργανα… Αυτός ο οποίος μαζί με τον Πατέρα Του κυβερνά ουρανό και γη. Κοίταξε Αυτόν που κάθεται στο άρμα των ουρανών, και η Παρθένος τον φέρνει στα σπλάχνα της…

 

(Από τη Συριακή Θεία Λειτουργία της Ημέρας των Χριστουγέννων)

 

Μαζί μας και δίπλα μας….

 

«Εσύ που είσαι λογικός άνθρωπος, έλα να δεις το νεογέννητο βρέφος, τυλιγμένο στα σπάργανα. Σκέψου με ποιο τρόπο όλη η δημιουργία είναι υποταγμένη στις εντολές του, θαύμασε βλέποντας το σε μία φάτνη… Αυτός ο οποίος μαζί με τον Πατέρα Του κυβερνά ουρανό και γη. Κοίταξε Αυτόν που κάθεται στο άρμα των ουρανών, και η Παρθένος τον φέρνει στα σπλάχνα της, Αυτόν μπροστά στον οποίο υποκλίνονται οι στρατιές του Γαβριήλ και οι άνθρωποι του οίκου του Ιωσήφ τον σηκώνουν στα χέρια τους…… Ο ουρανός είναι πολύ μικρός για να Τον χωρέσει, αλλά τα σπλάχνα της Μαρίας είναι αρκετά ευρύχωρα για να Τον περιβάλουν…. Τα παιδιά του Αδάμ ας υψώσουν με όλη τους την καρδιά την ευγνωμοσύνη τους: ο ουρανός και η γη και η θάλασσα ας υψώσουν την υμνωδία τους κατά την ημέρα της γέννησής Σου, η οποία ανανέωσε τη νεότητά τους».

(Από τη Συριακή Θεία Λειτουργία της Ημέρας των Χριστουγέννων)

 

Πολυαγαπημένα μου αδέλφια,

Στις πύλες του εορτασμού των Χριστουγέννων της ανθρώπινης («κατά σάρκα») γέννησης του ενσαρκωμένου Λόγου του Θεού, σας προτείνω το ωραίο αυτό τροπάρια της Συριακής Θείας Λατρείας για την ημέρα των Χριστουγέννων. Πρόκειται για ένα κείμενο προερχόμενο από μία από τις ωραιότερες και πιο σεβάσμιες χριστιανικές Εκκλησίες. Είναι ένα κείμενο στο οποίο παρουσιάζεται το μυστήριο της πίστης μας με εικόνες ωραίες, και ταυτόχρονα αντιθετικές:… το θείο βρέφος είναι τυλιγμένο στα σπάργανα, όλη η κτίση είναι υποταγμένη στις εντολές Του, σε μία φάτνη…. Αυτός ο οποίος μαζί με τον Πατέρα Του κυβερνά ουρανό και γη… Αυτός οποίος κάθεται στο άρμα των ουρανών, και η Παρθένος τον φέρνει στα σπλάχνα της…. Διαμέσου αυτών των εικόνων, οι οποίες ασφαλώς μας εντυπωσιάζουν, η Θεία Λατρεία όλων των χριστιανικών Εκκλησιών μας αγκαλιάζει, μας κάνει συμμέτοχους του μοναδικού και απερίγραπτου μυστηρίου: ο Θεός γίνεται άνθρωπος, ο Θεός γίνεται Εμμανουήλ!

Ο εορτασμός της Γέννησης του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μας οδηγεί να μελετήσουμε, να τελέσουμε και να ζήσουμε αυτό που αποτελεί το κεντρικό μυστήριο της χριστιανικής μας ομολογίας: ο αιώνιος Λόγος του Θεού ενσαρκώνεται από το Άγιο Πνεύμα και από την Αειπάρθενο Μαρία, και γίνεται άνθρωπος, γίνεται ένας από εμάς, παραμένοντας αληθινός Θεός, γίνεται αληθινά ένας από εμάς, μαζί μας και πάντοτε δίπλα μας βαδίζει μέσα στον κόσμο, μαζί με τους ανθρώπους, μαζί με τον καθένα μας, χωρίς ποτέ να μας αφήνει μόνους μας, μας κάνει να ακούμε τον Λόγο του, το Χαρμόσυνο Μήνυμά του, το Ευαγγέλιο το οποίο μας αναγγέλλει την αγάπη, την ευσπλαχνία, την άφεση, το Ευαγγέλιο εκείνο το οποίο κόβει σαν κοφτερό και δίκοπο σπαθί, και μας ζητά να συγχωρούμε τον αδελφό μας εβδομήντα φορές επτά, και σ’ αυτόν που μας χτυπά να προτείνουμε και το άλλο μάγουλο, και να αγαπάμε ακόμα και τους εχθρούς μας.

Μαζί μας και πάντοτε δίπλα μας κλαίει για τον πόνο και τον θάνατο, που συνεχίζουν να χτυπούν την ανθρώπινη φύση μας. Μαζί μας και δίπλα μας διανύει την πορεία εκείνη από τη Βηθλεέμ προς την Ιερουσαλήμ, από τη χαρά της γέννησης του προς το ένδοξο πάθος του και την ένδοξη Ανάστασή του, από την φάτνη εκείνη που είναι ήδη ένας τάφος, προς τον τάφο εκείνο που γίνεται ιερό βήμα, από το οποίο μας δίνει τη δικιά του τροφή ζωής. Σπαργανωμένο ως νεογέννητο βρέφος, μαζί μας και δίπλα μας, μέχρι να καλυφθεί σε ένα σουδάρι για να γίνει ο πρωτότοκος από εκείνους που ανασταίνονται από τους νεκρούς.

Μαζί μας και δίπλα μας, με τη γέννηση του ως άνθρωπος, μας κάνει να γεννηθούμε στη θεϊκή του ζωή, διαμέσου του Λόγου του, των Ιερών Μυστηρίων, ως Αδελφοί μέσα στην Εκκλησία. Πεθαίνοντας ως άνθρωπος, γίνεται συμμέτοχος στον θάνατό μας, στο καθημερινό μας θάνατο και στον τελικό μας θάνατο, για να μας οδηγήσει μαζί του και πάλι στον παράδεισο. Μαζί μας και δίπλα μας γίνεται αληθινά σήμερα ο Εμμανουήλ, ο Θεός μαζί μας. Όχι ένας Θεός μακρινός μας, απρόσωπος, αλλά ένας Θεός αδελφός μας και φίλος μας, ο οποίος μαζί μας και δίπλα μας, μας δείχνει την γλυκιά και αυστηρή μορφή του, με τη διεισδυτική και αλάθητη ματιά του, και επίσης με μία μορφή του Παντοκράτορα, ο οποίος κρατά τα πάντα στα χέρια του, στα ίδια εκείνα χέρια με τα οποία τόσες φορές, μαζί μας και δίπλα μας, θα μας σηκώσουν και θα μας βάλουν στους ώμους του καλού ποιμένα μας.

Αυτός είναι Εκείνος τον οποίο γιορτάζουμε ο Θεός μαζί μας και δίπλα μας, και δεν τον γιορτάζουμε ως απλή ανάμνηση μακρινών γεγονότων, και σχεδόν ξεχασμένων, αλλά ως ομολογία πίστης, η οποία μας κάνει να τον διακηρύττουμε ως ζώντα και ζωοποιό, όπως τον διακηρύττει η Συριακή Θεία Λατρεία όταν λαβαίνουμε τα Ιερά Δώρα, ως Εμμανουήλ, ως Θεός μαζί μας και δίπλα μας, μέσα στο Σήμερα του κόσμου μας της Εκκλησίας μας.

Αυτό είναι το σήμερα του κόσμου μας, σημαδεμένο ακόμα από μία πανδημία που μας πονά, που μας βαραίνει σαν να ήταν μία χλαίνα από σύννεφο, που προσπαθεί να σκοτεινιάσει τη ματιά μας, που προσπαθεί να εξασθενήσει το σώμα μας και την ψυχή μας, διαμέσου του φόβου, και της αβεβαιότητας για το άμεσο μέλλον. Είναι το σήμερα του κόσμου μας…. Ενός κόσμου στον οποίο εμείς οι χριστιανοί ζούμε ως πολίτες, ως άντρες και γυναίκες, που θέλουν και περιμένουν να ξαναγεννηθούν από τη στάχτη της χειμερινής πανδημίας προς μία άνοιξη και για μας τους χριστιανούς προς ένα νέο Πάσχα. Είναι ένα σήμερα του κόσμου μας, το οποίο μας επιβάλλει όρια, περιορισμούς στην εργασία μας, στις επιδόσεις μας, στη συμπαράστασή μας προς τους αδελφούς μας, στην πληρότητα της ζωής μας, ως χριστιανοί, μιας ζωής χριστιανικής πίστης, η οποία προϋποθέτει φυσικές και αδελφικές παρουσίες, αληθινά μυστηριακές. Είναι ένα σήμερα του κόσμου μας, το οποίο μας δοκιμάζει και στο υλικό επίπεδο, με τόσες μορφές φτώχειας, πόνου, και το οποίο όπως εκείνο το μεγάλο Σήμερα της Βηθλεέμ, το οποίο το γιορτάζουμε κατά τα Χριστούγεννα, ζητά και από εμάς να είμαστε δίπλα στα αδέλφια μας, δίπλα σε όλους τους ανθρώπους.

Είναι το Σήμερα της Εκκλησίας. Της Εκκλησίας του Χριστού μέσα στον κόσμο μας, και της Εκκλησίας μας που βρίσκεται στην Ελλάδα: μία Εκκλησία Νύμφη του Χριστού, «τόσο ωραία, ώστε ποτέ να μην επιθυμούμε μία άλλη…», σύμφωνα με την έκφραση ενός μεγάλου καθολικού επισκόπου του εικοστού αιώνα, μία Εκκλησία αγία και άμωμη μέσα στην αγάπη του Χριστού, αποτελούμενη από άντρες και γυναίκες αγίους και αμαρτωλούς, σπιλωμένους από την αμαρτία και λυτρωμένους από το αίμα και από την αγάπη του Χριστού.

Μία Εκκλησία, η δική μας Εκκλησία στην Ελλάδα, μικρό ποίμνιο, αδύναμο και πολλές φορές άπρακτο, αλλά αγαπημένο και θελημένο από τον Θείο Νυμφίο, ο οποίος συνεχίζει να το αγκαλιάζει, να το αγαπά, να μας αγαπά, να μας οδηγεί στην πορεία μας προς το Σταυρό του, μέχρι την Ανάστασή του. Μία Εκκλησία, η δική μας Καθολική Εκκλησία βυζαντινής παράδοσης στην Ελλάδα, η οποία κατά το έτος αυτό είχε το δώρο, τη χάρη να υποδεχθεί ως προσκυνητή στην αποστολική μας γη, τον Επίσκοπο Ρώμης, τον Πάπα Φραγκίσκο. Ο Άγιος Πατέρας θέλησε να γίνει προσκυνητής στην ελληνική αυτή γη μας την οποία περπάτησε και ευαγγελίστηκε ο Απόστολος Παύλος, κατά τον εορτασμό των διακοσίων ετών της ελευθερίας της. Μας επισκέφθηκε ως λαό στην καρδιά της Μεσογείου Θάλασσας. Η επίσκεψη αυτή του Πάπα ήταν ένα προσκύνημα, το οποίο μας κάνει να αισθανόμαστε πραγματικοί Καθολικοί, ανοιχτοί προς όλους μέσα στην αγάπη που γεννιέται και αναβλύζει αποκλειστικά από το Ευαγγέλιο του Χριστού.

Μέσα σ’ αυτό το Σήμερα της βυζαντινής Καθολικής μας Εκκλησίας στην Ελλάδα, θέλω να σας προτρέψω πατρικά και σταθερά, ώστε, πάντοτε «με προσευχή και προσοχή» να ζωντανέψει και πάλι η εκκλησιαστική ζωή, με την προσέλευση στα ιερά μυστήρια και στη θεία λατρεία. Αυτό θα κατορθωθεί με την παρουσία σας στο ναό μας κατά τις Κυριακές και τις Εορτές, με την τακτική σας συμμετοχή στις ιερές ακολουθίες των εκκλησιών μας.

Η ζωή της πίστης μέσα στις Χριστιανικές Εκκλησίες περνά από την προσέλευσή μας και την τέλεση των Ιερών Μυστηρίων. Αυτά τα Ιερά Μυστήρια είναι μέσα μετάδοσης της θείας χάρης για όλους μας. Διαμέσου των Ιερών Μυστηρίων ο Κύριος μας, ο Εμμανουήλ είναι πάντοτε μαζί μας και δίπλα μας, μέσα στη ζωή της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό, πεπεισμένοι χάρη στη δωρεά του Θεού και στην πίστη μας, ότι ο Εμμανουήλ είναι πάντοτε μαζί μας και δίπλα μας, επιθυμώ να ευχηθώ σε όλους εσάς, τους πιστούς της Εξαρχίας, Έλληνες, Ουκρανοί και Χαλδαίοι, όπως και σε όλους τους αδελφούς και φίλους μας, στους άντρες και τις γυναίκες καλής θέλησης, πραγματικά Άγια Χριστούγεννα, γεμάτα από την ευλογία την αγάπη και την δύναμη, που αναβλύζουν από Αυτόν, ο οποίος Σήμερα γεννήθηκε στη Βηθλεέμ.

 

+ O Καρκαβίας Εμμανουήλ Νιν

Επίσκοπος-Έξαρχος Ελληνορρύθμων Καθολικών Ελλάδος

 

 … Con noi e accanto a noi…

Tu che sei saggio, vieni a vedere il neonato avvolto nei panni, rifletti come tutta la creazione è sottomessa ai suoi ordini, meravigliati di vederlo in una mangiatoia… lui che col suo Padre regge cielo e terra. Guarda Colui che siede sul carro nei cieli, e la Vergine lo porta nel suo grembo, Lui davanti a cui si prostrano le schiere di Gabriele, e quelli della casa di Giuseppe lo portano nelle loro braccia…. Il cielo è troppo stretto se lui vi si poggia, ma il grembo di Maria è assai vasto per contenerlo… Che i figli di Adamo facciano salire con tutto il cuore il ringraziamento; che il cielo e la terra ed il mare innalzino la lode al giorno della tua nascita che ha loro ringiovanito.

(Dalla liturgia siriaca per il giorno di Natale)

          Carissimi,

          Alle porte della celebrazione del Natale, della nascita come uomo, del Verbo di Dio incarnato, vi propongo alla vostra lettura e riflessione questa bella strofa presa dalla liturgia siriaca per il giorno di Natale. Si tratta di un testo proveniente da una Chiesa cristiana tra le più antiche e venerabili. Un testo in cui, con delle immagini belle e allo stesso tempo contrastanti, si fa presente il mistero della nostra fede: … il neonato avvolto nei panni…, tutta la creazione è sottomessa ai suoi ordini…, in una mangiatoia… lui che col suo Padre regge cielo e terra… Colui che siede sul carro nei cieli, e la Vergine lo porta nel suo grembo… Attraverso immagini come queste, che ci colpiscono certamente, la liturgia siriaca, e quella di tutte le altre Chiese cristiane, in questo periodo dell’anno liturgico ci avvolge, ci fa partecipi del mistero unico ed ineffabile: Dio si fa uomo, Dio si fa l’Emmanuele, il Dio con noi e sempre accanto a noi.

          La celebrazione del Natale di nostro Signore Gesù Cristo ci porta a contemplare, a celebrare e a vivere quello che è il mistero centrale della nostra professione di fede: il Verbo eterno di Dio si incarna dallo Spirito Santo e dalla sempre Vergine Maria e si fa uomo, si fa uno di noi; rimanendo veramente Dio, diventa veramente uno di noi, con noi e sempre accanto a noi cammina nel nostro mondo, accanto agli uomini, accanto ad ognuno di noi, non ci lascia mai da soli, e ci fa sentire la sua Parola, la sua Buona Novella, quel Vangelo che ci annuncia l’amore, la misericordia, il perdono, quel Vangelo anche tagliente come una spada a due tagli, che ci chiede di perdonare settanta volte sette, di porre l’altra guancia, di amare anche i nostri nemici. Con noi e sempre accanto a noi piange per la sofferenza e la morte che continuano a colpire la nostra umanità. Con noi e accanto a noi percorre quel cammino da Betlemme a Gerusalemme, dalla gioia della sua nascita, accolta e celebrata da Giuseppe e Maria, dai pastori e dai magi, alla sua gloriosa passione e risurrezione, sofferta e celebrata da Maria, dalle discepole e dagli apostoli; da quella mangiatoia che è già sepolcro, a quella tomba che diventa per noi altare da dove ci dà il suo alimento di vita. Fasciato come bambino neonato, con noi e accanto a noi fino ad essere avvolto in un sudario per diventare il primogenito di coloro che risuscitano dai morti.

          Con noi e accanto a noi, nascendo come uomo, ci fa nascere alla sua vita divina, per mezzo della sua Parola, dei sacramenti, dei fratelli, per mezzo della Chiesa. Morendo come uomo, diventa partecipe della nostra morte, quella quotidiana e quell’ultima, per portarci con lui di nuovo nel paradiso. Con noi e accanto a noi diventa Oggi veramente Emmanuele, Dio con noi. Non un Dio lontano, impersonale, ma un Dio fratello ed amico, che, con noi e accanto a noi, ci mostra il suo viso mite e severo, da uno sguardo penetrante e veritiero, quel volto da Pantocratore che ha tutto nelle sue mani, quelle stesse mani che tante volte, con noi e accanto a noi, ci prenderanno e ci caricheranno nelle sue spalle da pastore buono.

          Costui è Colui che celebriamo, l’Emmanuele, Dio con noi e accanto a noi, e non lo celebriamo per farne una memoria di fatti lontani e quasi dimenticati, ma in una professione di fede che ce lo fa proclamare vivente e vivificante, come lo proclamano alcune liturgie orientali al momento in cui si ricevono i Santi Doni: l’Emmanuele, Dio con noi e accanto a noi, nell’Oggi del nostro mondo, della nostra storia e nell’Oggi della nostra Chiesa.

          L’Oggi del nostro mondo, un mondo provato e segnato ancora da una pandemia che ci affligge, che ci sovrasta quasi fosse una cappa di nebbia che prova ad offuscare il nostro sguardo, che prova ad indebolirci nel corpo e nell’anima, per mezzo della paura, dell’incertezza sull’immediato futuro. L’Oggi del nostro mondo… Un mondo in cui noi, cristiani, viviamo da cittadini, da uomini e donne che vogliono e aspettano possa rinascere dalle ceneri dell’inverno pandemico verso una nuova primavera, che per noi cristiani è sempre una nuova Pasqua. Un Oggi del nostro mondo che ancora ci impone dei limiti, delle ristrettezze, nel nostro lavoro, nei nostri impegni, nel nostro essere accanto i fratelli, nel nostro vivere pienamente come cristiani una vita di fede che suppone delle presenze fisiche, fraterne, veramente sacramentali. Un Oggi del nostro mondo che ci mette alla prova anche a livello materiale, con tante forme di povertà, di sofferenza, e che, come quel grande Oggi di Betlemme che celebriamo nel Natale, ci chiede anche a noi di essere sempre accanto ai fratelli, accanto agli uomini.

          L’Oggi della Chiesa. La Chiesa di Cristo presente nel mondo, e la nostra Chiesa che è in Grecia. Una Chiesa, che è sempre Sposa di Cristo, “così bella da non desiderarne mai un’altra…”, come diceva un grande vescovo cattolico del XX secolo, una Chiesa santa ed immacolata nell’amore di Cristo, fatta da uomini e donne santi e peccatori, macchiati tante volte dal peccato e sempre redenti dal sangue e dall’amore di Cristo.

          Una Chiesa, la nostra in Grecia, piccolo gregge, debole e anche inerme tante volte, ma pure lui amato e voluto dallo Sposo, dal Nymfios che continua ad abbracciarla, ad amarla, ad amarci, a portarci ai piedi della sua croce fino alla risurrezione. Una Chiesa, la nostra Chiesa Cattolica di tradizione bizantina in Grecia, piccolo gregge pure noi e provati in tanti modi, ma fermi nella fede dei nostri padri fino ad oggi. Una Chiesa la nostra che quest’anno ha avuto il dono, la grazia, di ricevere come pellegrino in terra apostolica, il vescovo di Roma, successore di Pietro, papa Francesco, che ha voluto pellegrinare su questa nostra terra greca ormeggiata, calcata ed evangelizzata da Paolo, nella celebrazione dei suoi duecento anni di nuova libertà come popolo, nel cuore del Mediterraneo. Una visita, quella del Papa, un pellegrinaggio che ci ha fatto sentire veramente cattolici, aperti a tutti nell’amore che nasce, che sgorga unicamente da Cristo stesso e dal suo Vangelo.

          E in questo Oggi della nostra Chiesa Cattolica di tradizione bizantina in Grecia, voglio esortarvi paternamente e anche con fermezza, affinché sempre, “con preghiera e con vigilanza”, “με προσευχή και προσοχή”, ci sia in tutti voi una ripresa della vita ecclesiale, sacramentale e liturgica, fatta nella presenza in chiesa, nelle domeniche e nei giorni festivi, con una partecipazione assidua, presenziale e fisica alle celebrazioni nelle nostre chiese. La vita di fede nelle Chiese Cristiane passa attraverso la frequentazione e la celebrazione presenziale e fisica dei sacramenti. Essi, in quanto tali, sono mezzi di grazia e di vita divina per tutti noi. Attraverso i sacramenti il Signore, l’Emmanuele, è sempre con noi e accanto a noi nella vita della Chiesa.

          Per questo, convinti per dono di Dio e per fede, che l’Emmanuele e sempre con noi ed accanto a noi, voglio augurarvi, a tutti voi i fedeli dell’Esarcato, greci, ucraini e caldei, e a tutti i fratelli e amici, e a tutti gli uomini e donne di buona volontà, un Santo Natale pieno della benedizione, dell’amore e della forza che vengono da Colui che Oggi nasce a Betlemme.

 

Auguro a tutti, sacerdoti, suore e fedeli dell’Esarcato, e a tutti i fratelli ed amici, un Santo Natale.

+P. Emmanuil Nin

Esarca Apostolico 

 

 

I santi Pietro e Paolo

Icona slava del XIX secolo

Lettera pastorale all’Esarcato Apostolico

Visita di Papa Francesco in Grecia

          Carissimi,

          Vi scrivo questa lettera come preparazione all’arrivo del Santo Padre Francesco in Grecia i prossimi giorni dal 4 al 6 dicembre. Come ben sapete, si tratta di una visita apostolica di Papa Francesco alla Chiesa Cattolica che è in Grecia, e a tutto il popolo fedele greco. Chiediamoci come viviamo noi, fedeli dell’Esarcato Apostolico per i cattolici di tradizione bizantina in Grecia, questo evento che sarà, sicuramente, un momento di grazia e di benedizione del Signore? Cosa vuole dire per noi, cattolici di tradizione bizantina, questa visita del Papa?

          Sarà una visita alla Grecia come popolo e come nazione, che è una nazione europea, una nazione nel confine sud dell’Europa, ma che se ne sente parte integrante ed integrata. Una visita anche ai suoi governanti e alle sue autorità, specialmente quest’anno che commemoriamo i 200 anni della rivoluzione greca del 1821. Una visita fraterna del vescovo di Roma anche alla Chiesa Ortodossa della Grecia, una visita quindi con una dimensione ecumenica, che vuole sicuramente rafforzare un fatto che per noi tutti dovrebbe essere fondamentale: cioè siamo tutti fratelli in Cristo, Lui è il Signore delle nostre vite come cristiani, sia che viviamo nella comunione della Chiesa Cattolica oppure della Chiesa Ortodossa. Ma sarà soprattutto una visita pastorale, paterna e fraterna del Papa, del vescovo di Roma alla Chiesa Cattolica che è in Grecia, una Chiesa con delle diocesi sparse per tutto il nostro territorio, e con realtà ecclesiali assai diverse tra di loro: latini, bizantini greci, bizantini ucraini, caldei, armeni. Chiese assai diverse tra di loro ma che si sentono membri dell’unico Corpo di Cristo.

          Sarà una visita, e questo forse ci creerà disagio e qualche sofferenza anche, segnata dalle limitazioni imposte soprattutto dalla pandemia Covid 19 e motivata anche da ragioni di sicurezza. Non tutti potremo vedere il Papa di persona, fisicamente, e quelli che potremo essere presenti sarà anche con la limitazione delle mascherine, dell’obbligo del vaccino, con la prudenza e la vigilanza necessarie. Vivremo anche questo momento, come ha affermato uno dei nostri sacerdoti “con preghiera e vigilanza”, “με προσευχή και προσοχή”.

          Cosa vuole dire una visita apostolica del vescovo di Roma? I papi del XX secolo, da Paolo VI in poi, hanno iniziato a viaggiare per il mondo per visitare le Chiese Cattoliche sparse per il mondo ed anche altre Chiese Cristiane, mossi dalla parola del Signore nel Vangelo di Luca 22, 31-32: «Simone, Simone… io ho pregato per te, affinché la tua fede non venga meno; e tu, quando sarai convertito, fortifica i tuoi fratelli». Questo ministero, che il Signore nel Vangelo affida a Pietro, viene continuato e portato a termine dai suoi successori nella sede romana. Pietro, nel suo successore Francesco viene in visita per confermare/fortificare con la sua parola, con la sua testimonianza, con il suo ministero, la nostra fede. Una fede delle volte forse debole, fragile, ma confermata dalla grazia del Signore e dal dono dello Spirito Santo, ed anche dalla fede degli apostoli: Pietro, che ci visita nel suo successore, Paolo che ad Atene ci ha annunciato il Cristo Risorto ed il suo Vangelo.

          Cosa vuole dire una visita apostolica del vescovo di Roma in Grecia? Questo ministero del vescovo di Roma di confermare la fede di tutti noi fratelli in Cristo, la vivremo a casa nostra, in Grecia. I vescovi, i sacerdoti, i diaconi, i monaci e le monache, e alcuni rappresentanti delle parrocchie lo troveremo il sabato pomeriggio, 4 dicembre nella cattedrale latina di San Dionigi. Lì il papa potrà brevemente conoscere e vedere dal vivo la vita delle nostre comunità in città e nelle isole. Il papa non potrà visitare tutte le nostre chiese, ma potremo trovarlo, ascoltare la sua parola e celebrare i Santi Misteri con lui, in un numero di presenze più numeroso, il pomeriggio della domenica al Megaro Mousikis. Sarà quel momento un dono per tutti noi cristiani cattolici in Grecia, di vivere e celebrare la nostra fede. Celebreremo la Liturgia secondo la tradizione latina, che è quella del vescovo di Roma, ma ci uniremo, nella concelebrazione liturgica tutti noi fedeli dell’Esarcato Apostolico, cattolici di tradizione bizantina greci e ucraini, ed i cattolici di tradizione caldea, nella concelebrazione assieme a me vostro vescovo, ai sacerdoti, alle monache, a tutti voi cari fedeli, concelebranti tutti in quella liturgia in cui, la grazia ed il dono dello Spirito Santo ci farà un unico Corpo di Cristo.

          Venendo da noi, il papa trova la Chiesa Cattolica che è in Grecia, e trova -e di questo dobbiamo esserne fieri- cattolici di origini diverse: bizantini greci e bizantini ucraini, latini, caldei, che sono tutti cattolici e siamo tutti, nel profondo del nostro cuore, anche greci. Sarà, e questo dobbiamo viverlo quelli che saremo presenti fisicamente e quelli che saremo presenti forse attraverso un teleschermo, un momento di comunione cristiana e cattolica profonda, che dovrà segnare la nostra vita cristiana in questo nostro paese che è la Grecia. Dobbiamo chiedere al Signore che ci faccia sentire sempre cattolici, cioè aperti alla vera comunione con tutti i fratelli, senza esclusioni, senza limiti nazionali o etnici, senza fanatismi che creano non ponti ma abissi. Un momento di grazia per essere veramente cattolici.

          Il Signore ci dia di vivere nella fede, nella speranza e nella carità del Vangelo questo momento ecclesiale e di grazia per tutti noi.

          +P. Emmanuil Nin

 

Αγαπημένα μου αδέλφια,

     Σας γράφω την παρούσα επιστολή ως προετοιμασία για την άφιξη του Αγίου Πατέρα Φραγκίσκου κατά τις προσεχείς ημέρες από 4 έως 6 Δεκεμβρίου 2021. Όπως καλά γνωρίζετε πρόκειται για μία αποστολική επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στην Καθολική Εκκλησία που βρίσκεται στην Ελλάδα, και σε όλο τον χριστιανικό λαό της χώρας. Ας διερωτηθούμε εμείς, ως καθολικοί χριστιανοί της βυζαντινής παράδοσης, με ποιο τρόπο ζούμε ακόμα και ως πιστοί της Αποστολικής Εξαρχίας, το γεγονός αυτό, το οποίο θα είναι ασφαλώς μία στιγμή χάρης και ευλογίας του Κυρίου; Τι σημαίνει αυτή η επίσκεψη του Πάπα, για εμάς τους Καθολικούς της βυζαντινής παράδοσης;

     Θα είναι μία επίσκεψη στην Ελλάδα ως λαός και ως έθνος, το οποίο είναι ένα ευρωπαϊκό έθνος, ένα έθνος στα νότια σύνορα της Ευρώπης, αλλά το οποίο αισθάνεται ολοκληρωτικό και ολοκληρωμένο μέλος της ηπείρου. Θα είναι επίσης μία επίσκεψη στις πολιτικές αρχές της χώρας, ιδιαίτερα το έτος κατά το οποίο γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την ελληνική απελευθερωτική επανάσταση του χίλια οκτακόσια είκοσι ένα. Θα είναι μία αδελφική επίσκεψη του Επισκόπου Ρώμης και προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, επομένως μία επίσκεψη οικουμενικών διαστάσεων, η οποία θέλει να υπογραμμίσει ένα γεγονός, που πρέπει να είναι για όλους μας θεμελιώδες: δηλαδή το γεγονός ότι όλοι είμαστε αδελφοί εν Χριστώ, ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος της ζωής μας είτε ως χριστιανοί, είτε ζούμε στην κοινωνία της Καθολικής Εκκλησίας, είτε στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Αλλά θα είναι προπάντων μία ποιμαντική επίσκεψη, πατρική και αδελφική του Πάπα, του Επισκόπου Ρώμης, στην Καθολική Εκκλησία που βρίσκεται στην Ελλάδα, μία Εκκλησία με εκκλησιαστικές επαρχίες διάσπαρτες σε όλη την χώρα, και με εκκλησιαστικές πραγματικότητες αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους: Λατίνοι, Ελληνόρρυθμοι, Βυζαντινοί Ουκρανοί Καθολικοί, Χαλδαίοι, Αρμένιοι. Οι Εκκλησίες αυτές είναι αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους, αλλά αισθάνονται μέλη του μοναδικού Σώματος του Χριστού.

     Η επίσκεψη αυτή θα αντιμετωπίσει ίσως μερικές στεναχώριες και μερικούς πόνους, θα είναι σημαδεμένη από περιορισμούς, επιβεβλημένους προπάντων από την πανδημία του ΚΟVΙΤ 19 και από λόγους ασφαλείας. Δεν θα μπορέσουμε να δούμε όλοι προσωπικά τον Πάπα·ακόμα και όσοι μπορέσουμε να είμαστε παρόντες στις μεγάλες εκδηλώσεις θα περιοριζόμαστε από τις μικρές μάσκες, από την υποχρέωση του εμβολιασμού, από τις απαραίτητες φρόνηση και επαγρύπνηση. Όπως είπε ένας από τους ιερείς μας θα ζήσουμε το μεγάλο αυτό γεγονός «με προσευχή και προσοχή».

 Τι σημαίνει μία αποστολική επίσκεψη του Επισκόπου Ρώμης; Οι Πάπες του εικοστou αιώνα, από τον Παύλο τον έκτο και μετά, άρχισαν να ταξιδεύουν ανά τον κόσμο, επισκεπτόμενοι Καθολικές Εκκλησίες, διεσπαρμένες σε όλο τον κόσμο, και επίσης άλλες χριστιανικές Εκκλησίες, υποκινούμενοι από τον λόγο του Κυρίου στο κατά Λουκάν Ευαγγέλιο Λκ.22, 31-32: «Σίμων Σίμων! ….Εγώ προσευχήθηκα για σένα, να μη σε εγκαταλείψει η πίστη σου. Και εσύ όταν ξαναβρείς την πίστη σου, στήριξε τους αδελφούς σου». Αυτή η διακονία, την οποία, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, ο Κύριος εμπιστεύθηκε στον Απόστολο Πέτρο, συνεχίζεται και ολοκληρώνεται από τους διαδόχους του Πέτρου, στην Έδρα της Ρώμης. Ο Απόστολος Πέτρος στο πρόσωπο του διαδόχου του Φραγκίσκου, μας επισκέπτεται για να μας εδραιώσει και να μας δυναμώσει στην πίστη μας με τον λόγο του, με την μαρτυρία του, με την διακονία του. Η πίστη μας αυτή ενίοτε είναι ίσως αδύνατη, εύθραυστη, αλλά εδραιώνεται από τη χάρη του Κυρίου και από το δώρο του Αγίου Πνεύματος, και από την πίστη των Αποστόλων του: Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος μας επισκέπτεται στο πρόσωπο του διαδόχου του, και του Αποστόλου Παύλου, ο οποίος στον Άρειο Πάγο της Αθήνας μας κήρυξε τον Αναστημένο Χριστό και το Ευαγγέλιό του.

Τι σημαίνει μία αποστολική επίσκεψη του Επισκόπου Ρώμης στην Ελλάδα; Αυτή τη διακονία του Επισκόπου Ρώμης όπου στηρίζει όλους εμάς τους αδελφούς εν Χριστώ, θα τη ζήσουμε στο σπίτι μας στην Ελλάδα. Οι Επίσκοποι οι Ιερείς, οι Διάκονοι, οι Μοναχοί και Μοναχές, και μερικοί αντιπρόσωποι των ενοριών θα τον συναντήσουμε το απόγευμα του Σαββάτου 4 Δεκεμβρίου, στον Λατινικό Καθεδρικό ναό του Αγίου Διονυσίου. Εκεί ο Πάπας, σε μικρό χρονικό διάστημα, θα μπορέσει να γνωρίσει και να δει ζωντανά τη ζωή των κοινοτήτων μας στην πόλη και στα νησιά. Ο Πάπας δεν θα μπορέσει να επισκεφτεί όλες τις εκκλησίες μας, αλλά εμείς θα μπορέσουμε να τον συναντήσουμε, να ακούσουμε τον λόγο του και να τελέσουμε μαζί του τα Ιερά Μυστήρια· η σύναξή μας θα είναι πολυάριθμη το απόγευμα της Κυριακής, στο Μέγαρο Μουσικής. Η στιγμή εκείνη θα είναι ένα δώρο για όλους εμάς τους Καθολικούς Χριστιανούς στην Ελλάδα: να ζήσουμε και να πανηγυρίσουμε την πίστη μας. Θα τελέσουμε τη Θεία Λειτουργία με την λατινική παράδοση, την παράδοση του Επισκόπου Ρώμης. Αλλά θα ενωθούμε στην λατρευτική ιερουργία όλοι εμείς: οι πιστοί της Αποστολικής Εξαρχίας, οι Καθολικοί της βυζαντινής παράδοσης, Έλληνες και Ουκρανοί, και οι Καθολικοί Χαλδαϊκής παράδοσης, στο ιερό συλλείτουργο, μαζί με τον συλλειτουργούντα Επίσκοπό σας, τους Ιερείς, τις Μοναχές, και όλους τους αγαπητούς πιστούς, στο ιερό αυτό αρχιερατικό συλλείτουργο, κατά τον οποίο η δωρεά του Αγίου Πνεύματος θα μας ενώσει σε ένα μοναδικό Σώμα και Αίμα Χριστού.

Ερχόμενος σ’ εμάς, ο Πάπας βρίσκει την Καθολική Εκκλησία που βρίσκεται στην Ελλάδα. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι επισκέπτεται όλους μας: Βυζαντινούς Έλληνες, Βυζαντινούς Ουκρανούς, Λατίνους, Χαλδαίους, Αρμένιους οι οποίοι όλοι είμαστε Καθολικοί, ως τα βάθη της καρδιάς μας, όπως και Έλληνες. Αυτό θα είναι (και οφείλουμε να το ζήσουμε όλοι όσοι θα είμαστε εκεί με τη φυσική μας παρουσία ή διαμέσου μίας τηλεοθόνης) μία στιγμή βαθιάς χριστιανικής και καθολικής κοινωνίας, η οποία πρέπει να χαρακτηρίζει την χριστιανική μας ζωή στην ελληνικής μας πατρίδα. Οφείλουμε να ζητήσουμε από τον Κύριο τη χάρη να αισθανόμαστε πάντοτε Καθολικοί, δηλαδή ανοιχτοί στην αληθινή εκκλησιαστική κοινωνία με όλα μας τα αδέλφια, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς εθνικά σύνορα, χωρίς φανατισμούς, οι οποίοι δημιουργούν όχι γέφυρες αλλά αβύσσους. Αυτό σημαίνει να είμαστε αληθινά Καθολικοί.

 Ας μας αξιώσει ο Κύριος να ζούμε την πίστη μας, μέσα στην ελπίδα και μέσα στην αγάπη του Ευαγγελίου, ιδιαίτερα κατά την εκκλησιαστική αυτή στιγμή της θείας χάρης  για όλους μας.

 π. Εμμανουήλ Νιν

Αποστολικός Έξαρχος

 

 

Ingresso della Madre di Dio nel Tempio

Cattedrale della Santissima Trinità. Atene

La festa dell’Ingresso della Madre di Dio nel Tempio nella tradizione bizantina.

          Il 21 del mese di novembre, nella tradizione bizantina, si celebra una delle Dodici Grandi feste, cioè quella dell’Ingresso della Madre di Dio nel tempio. È una festa che ha un’origine gerosolimitana, legata a la dedicazione di una chiesa nella Città Santa di Gerusalemme. Molti degli aspetti della festa, presenti nei testi liturgici, ci vengono dal Protovangelo di Giacomo, un apocrifo che ha un influsso notevole su diverse feste liturgiche in Oriente ed in Occidente. A partire da questo testo, nella festa odierna vi troviamo il riferimento: al corteo delle dieci fanciulle che accompagnano Maria, con un chiaro riferimento anche a Mt 25: “vergini recanti lampade, facendo lietamente strada alla sempre Vergine…”; ancora Zaccaria che introduce Maria nel tempio e nel Santo dei Santi: “Oggi è condotto al tempio del Signore il tempio che accoglie Dio, la Madre di Dio, e Zaccaria la riceve…”; infine il cibo con cui Maria è alimentata dall’arcangelo Gabriele, prefigurazione del cibo che è la Parola di Dio e i Santi Doni che si ricevono nel tempio, cioè nella Chiesa: “Nutrita fedelmente con pane celeste, o Vergine, nel tempio del Signore, tu hai generato al mondo il Verbo, pane di vita…”.

          La celebrazione del 21 novembre ha un giorno di pre festa, in cui i testi liturgici annunciano quello che sarà uno dei punti costanti nella celebrazione: la gioia del cielo, della creazione tutta, degli angeli e degli uomini per il mistero che Dio adopera in e per mezzo della Madre di Dio. La festa quindi si prolunga fino al giorno 25.

La liturgia del 21 novembre, usando delle immagini bibliche molto forti e spesso per via di contrasto, ci fa vedere Maria, accolta nel tempio, che diventa essa stessa tempio, colei che accoglie: essa è tabernacolo santificato, bimba che è anche abitazione di Dio, arca, tempio spirituale, trono, palazzo, letto nuziale, tutti titoli che la tradizione cristiana le ha applicato nel mistero della sua divina maternità: “…veneriamo la sua dimora santificata, l’arca vivente, che ha accolto il Verbo che nulla può contenere…; …da un angelo viene nutrita lei che realmente è tempio santissimo del Santo Dio nostro…”. Lo stesso arcangelo Gabriele, che sarà mandato da Dio a Nazaret per portare a Maria il lieto annuncio della nascita del Verbo di Dio nella carne, è mandato anche adesso a Maria nel suo soggiorno nel tempio: “…tu sei giunta nel tempio del Signore per essere allevata nel santo dei santi, quale creatura santificata. Allora a te, l’immacolata, fu inviato anche Gabriele, per portarti cibo…; …ascolta, Vergine giovinetta pura: dica Gabriele il disegno antico e veritiero dell’Altissimo. Apprèstati ad accogliere Dio, perché grazie a te l’immenso abiterà con i mortali.”

Uno dei tropari del vespro riassume in una bellezza quasi unica tutto il mistero della festa: la gioia della creazione, il mistero di Maria diventata figlia e Madre di Dio, la sua verginità e la sua maternità, l’angelo annunciatore della buona novella: “Oggi noi, moltitudini di fedeli qui convenuti, celebriamo spiritualmente una festa solenne, e piamente accla­miamo la Vergine, figlia di Dio e Madre di Dio, che viene condotta al tempio del Signore: lei che è stata prescelta da tutte le generazioni, per essere tabernacolo del Cristo, Sovrano universale e Dio di tutte le cose. O vergini, fate stra­da recando lampade, per onorare l’augusto incedere della sem­pre Vergine. O madri, deposta ogni tristezza, seguitela piene di gaudio, per celebrare colei che è divenuta Madre di Dio, causa della gioia del mondo. Tutti dunque, insieme con l’angelo, con gioia gridiamo: Gioisci! alla piena di gra­zia, a colei che sempre intercede per le anime nostre”. Il tropario della festa, inoltre, presenta questo giorno come il preludio della benevolenza e della salvezza di Dio, cioè l’Incarnazione del Verbo di Dio: “Oggi è il preludio del beneplacito del Signore, e il primo annuncio della salvezza degli uomini…”. Infatti, a partire dal giorno 16 novembre la tradizione bizantina inizia la “Quaresima di Natale”, il periodo in cui, soprattutto da un punto di vista ascetico, la Chiesa si prepara alla celebrazione del Natale di nostro Signore Gesù Cristo.

          L’ufficiatura del vespro prevede tre letture dell’Antico Testamento: Es 40, 1ss: la consacrazione della tenda della testimonianza e la presenza gloriosa della nube per indicare la gloria del Signore che la riempie. 3Re 8, 1ss: Introduzione dell’arca dell’alleanza del Signore nel tempio di Salomone. Ez 43,27-44,4: La gloria del Signore che riempie il tempio, e la porta chiusa, aperta soltanto dal Signore. Per quanto riguarda le letture del vangelo, quello del mattutino è la pericope di Lc 1, 39-49. 56: la Visitazione di Maria a Elisabetta; mentre nella Divina Liturgia troviamo Lc 10, 38-42; 11, 27-28, cioè la pericope di Marta e Maria e l’acclamazione “beati coloro che ascoltano la Parola di Dio”.

       Nell’ufficiatura del mattutino, il cànone attribuito a Giorgio di Nicomedia (+860) collega ognuna delle odi cantate con la Madre di Dio: “Aprirò la mia bocca, si colmerà di Spirito, e proferirò un discorso per la Madre e regina… Quale sorgente viva e copiosa, o Madre di Dio, rafforza i tuoi cantori… Contemplando l’imperscrutabile consiglio divino della tua incarnazione dalla Vergine, o Altissimo, il profeta Abacuc esclamava: Gloria alla tua potenza, Signore”. Inoltre l’ultimo dei tropari di ognuna delle odi ci dà la chiave cristologica per la lettura ad ognuna di esse: “Cristo nasce, rendete gloria; Cristo scende dai cieli, andategli incontro; Cristo è sulla terra, elevatevi. Can­tate al Signore da tutta la terra, e con letizia celebratelo, o popoli, perché si è glorificato. Al Figlio che prima dei secoli immutabilmente dal Padre è stato generato, e negli ultimi tempi dalla Vergine, senza seme, si è incarnato, al Cristo Dio acclamiamo: Tu che hai innalzato la nostra fronte, santo tu sei, Signore. Il mostro marino, dalle sue viscere, ha espulso come embrione Giona, quale lo aveva ricevuto; il Verbo, dopo aver dimorato nella Vergine e avere assunto la carne, da lei è uscito, custodendola incorrotta: poiché egli ha pre­ser­vato la madre indenne dalla cor­ruzione cui non era sottostata”.

          L’icona della festa ci mostra la Madre di Dio accolta dal gran sacerdote nel tempio, presentata da Gioacchino ed Anna. Maria è una fanciulla adulta, che entra nel tempio della terra per prepararsi a diventare tempio dell’Altissimo. In un angolo dell’icona vediamo il corteo delle vergini che hanno accompagnato Maria, e a destra l’angelo Gabriele che porta il nutrimento a Maria.

La Madre di Dio, il 21 novembre, è presentata soprattutto come colei che diventa tempio, abitacolo del Verbo di Dio incarnato, e quindi tipo, immagine di quello che ogni cristiano diventa per mezzo del battesimo. Il suo ingresso, la sua vita nel tempio, sono anche il nostro ingresso, la nostra vita nel tempio cioè in Cristo, secondo il suo vangelo. Questa è, allora, la benevolenza di Dio, la salvezza degli uomini, cioè farli diventare il tabernacolo, il tempio, il trono, il palazzo, l’abitazione di Cristo, Dio tra gli uomini, come canta il tropario proprio della festa: “Oggi è il preludio del beneplacito del Signore, e il primo annuncio della salvezza degli uomini. Agli oc­chi di tutti la Vergine si mostra nel tempio di Dio, e a tutti prean­nuncia il Cristo. Anche noi a gran voce a lei acclamia­mo: Gioisci, compimento dell’economia del Creatore”.

+P. Manuel Nin

Esarca Apostolico

Την εικοστή πρώτη Νοεμβρίου, σύμφωνα με τη βυζαντινή παράδοση, τελούμε μία από τις Δώδεκα μεγάλες εορτές του λειτουργικού έτους, τα Εισόδια της Θεοτόκου στον Ναό της Ιερουσαλήμ. Είναι μία εορτή προερχόμενη και  συνοδευόμενη στην αφιέρωση μίας εκκλησίας στην Αγία πόλη της Ιερουσαλήμ. Πολλές από τις όψεις της εορτής αυτής παρουσιασμένες στα λειτουργικά κείμενα προέρχονται από το Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου, ένα απόκρυφο ευαγγέλιο το οποίο είχε μία αξιόλογη επίδραση σε διάφορες λειτουργικές εορτές σε Ανατολή και Δύση. Ξεκινώντας από αυτό το κείμενο, στη σημερινή εορτή βρίσκουμε αναφορά: στη συνοδεία των δέκα θυγατέρων, οι οποίες συνοδεύουν την Μαρία, με καθαρή αναφορά στο ευαγγελικό εδάφιο Ματθ.25: «παρθένες φέρνοντας τις λαμπάδες τους συνοδεύουν χαρούμενες την Αειπάρθενο…» Επίσης αναφέρονται στον Ζαχαρία, ο οποίος εισάγει την Μαρία στον Ναό και στα Άγια των Αγίων: «Σήμερον εισάγεται στον Ναό του Κυρίου ο ναός ο οποίος δέχεται τον Θεό, η Μητέρα του Θεού, και ο Ζαχαρίας την υποδέχεται…», τελικά αναφέρεται στην τροφή με την οποία τρέφεται η Μαρία από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ, προεικόνιση της τροφής που είναι ο Λόγος του Θεού και τα Τίμια Δώρα του που μεταδίδονται στον Ναό, δηλαδή στην Αγία Εκκλησία: «Τρεφόμενη πιστά με ουράνιο άρτο, ω Αειπάρθενε, στο ναό του Κυρίου, εγέννησες στον κόσμο τον Λόγο, τον άρτο της ζωής».

          Η τέλεση της  εικοστής πρώτης Νοεμβρίου έχει τον χαρακτήρα μίας προεορτής, κατά την οποία τα λειτουργικά κείμενα προαναγγέλουν αυτό που θα αποτελέσει ένα από τα σταθερά σημεία της μεγάλης εορτής: τη χαρά του ουρανού, την χαρά όλης της δημιουργίας, των αγγέλων και των ανθρώπων για το μυστήριο που το αποτελεί ο Θεός με την Μαρία και διαμέσου της Μαρίας της Θεοτόκου. Επομένως η εορτή προεκτείνεται μέχρι την εικοστή πέμπτη του μηνός.

          Η θεία λατρεία της εικοστής πρώτης Νοεμβρίου, χρησιμοποιώντας βιβλικές εικόνες πολύ δυνατές, και συχνά διαμέσου αντιθέσεων, μας παρουσιάζει την Μαρία, η οποία γίνεται δεκτή στον Ναό, γίνεται η ίδια ναός, και υποδέχεται: αυτή είναι το αγιασμένο αρτοφόριο, κόρη η οποία είναι επίσης κατοικητήριο του Θεού, κιβωτός, ναός πνευματικός, θρόνος, παλάτι, κλίνη του νυμφώνα, όλοι αυτοί οι τίτλοι που της απονεμήθηκαν από τη χριστιανική παράδοση, μέσα στο μυστήριο της θεϊκής της μητρότητας: «…ας τιμήσουμε την αγιασμένη κατοικία της, τη ζωντανή κιβωτό, η οποία αποδέχθηκε τον Λόγο, αυτόν τον Λόγο τον οποίο τίποτα δεν μπορεί να συλλάβει…, τρέφεται από έναν άγγελο αυτή η οποία είναι πραγματικά αγιότατος ναός του Αγίου Θεού μας…» Ο ίδιο ο αρχάγγελος Γαβριήλ, ο οποίος θα σταλεί από τον Θεό στη Ναζαρέτ, για να φέρει στη Μαρία το χαρμόσυνο άγγελμα της κατά σάρκας γέννησης του Λόγου του Θεού, στέλνεται και τώρα στη Μαρία, στην παραμονή της στον Ναό: «Μετὰ τὸ τεχθῆναί σε, Θεόνυμφε Δέσποινα, παρεγένου ἐν Ναῷ Κυρίου, τοῦ ἀνατραφῆναι εἰς τὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων, ὡς ἡγιασμένη. Τότε καὶ Γαβριὴλ ἀπεστάλη πρὸς σὲ τὴν πανάμωμον, τροφὴν κομίζων σοι…………Ἄκουε Κόρη Παρθένε ἁγνή, εἰπάτω δὴ ὁ Γαβριήλ, βουλήν Ὑψίστου, ἀρχαίαν ἀληθινήν, γενοῦ πρὸς ὑποδοχήν, ἑτοίμη Θεοῦ· διὰ σοῦ γὰρ ὁ ἀχώρητος, βροτοῖς συναναστρέφεται·»

Ένα από τα τροπάρια του εσπερινού συνοψίζει σε μία σχεδόν μοναδική ωραιότητα όλο το μυστήριο της εορτής: τη χαρά της δημιουργίας, το μυστήριο της Μαρίας, η οποία έγινε θυγατέρα και Μητέρα του Θεού, την παρθενία της και την μητρότητά της, τον άγγελο ο οποίος ανήγγειλε το χαρμόσυνο άγγελμα: «Σήμερον τὰ στίφη τῶν Πιστῶν συνελθόντα, πνευματικῶς πανηγυρίσωμεν, καὶ τὴν θεόπαιδα Παρθένον καὶ Θεοτόκον, ἐν Ναῷ Κυρίου προσαγομένην, εὐσεβῶς ἀνευφημήσωμεν· τὴν προεκλεχθεῖσαν ἐκ πασῶν τῶν γενεῶν, εἰς κατοικητήριον τοῦ Παντάνακτος Χριστοῦ, καὶ Θεοῦ τῶν ὅλων, Παρθένοι, λαμπαδηφοροῦσαι προπορεύεσθε, τῆς Ἀειπαρθένου τιμῶσαι, τὴν σεβάσμιον πρόοδον, Μητέρες, λύπην πᾶσαν ἀποθέμεναι, χαρμονικῶς συνακολουθήσατε, ὑμνοῦσαι τὴν Μητέρα τοῦ Θεοῦ γενομένην, καὶ τῆς χαρᾶς τοῦ κόσμου τὴν πρόξενον. Ἅπαντες οὖν χαρμονικῶς, τὸ χαῖρε σὺν τῷ Ἀγγέλῳ ἐκβοήσωμεν, τῇ Κεχαριτωμένῃ, τῇ ἀεὶ πρεσβευούσῃ, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν».

Επιπλέον, το τροπάριο της γιορτής παρουσιάζει την ημέρα αυτή ως προοίμιο της ευδοκίας και της σωτηρίας του Θεού, δηλαδή της Ενσάρκωσης του Λόγου του Θεού: «Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις….» Πραγματικά, από την ημέρα της δέκατης έκτης Νοεμβρίου η βυζαντινή παράδοση αρχίζει την «Τεσσαρακοστή των Χριστουγέννων» τη λειτουργική περίοδο κατά την οποία, προπάντων από ασκητικής πλευράς, η Εκκλησία προετοιμάζεται για να γιορτάσει την Γέννηση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού».

     Η ακολουθία του εσπερινού περιλαμβάνει τρία αναγνώσματα από την Παλαιά Διαθήκη: το Εξ. 40,1…, δηλαδή την καθιέρωση της σκηνής του μαρτυρίου και την ένδοξη παρουσία της νεφέλης, για να δείξει τη δόξα του Κυρίου η οποία γεμίζει την σκηνή. Το Βασ. 3,1… δηλαδή την εισαγωγή της κιβωτού της Διαθήκης του Κυρίου στον Ναό του Σολομώντα. Και το Εζ. 43,27-44,4 δηλαδή την δόξα του Κυρίου, η οποία γεμίζει τον Ναό, και την κλεισμένη πόρτα η οποία ανοίχθηκε μονάχα από τον Κύριο. Όσον αφορά τα ευαγγελικά αναγνώσματα έχουμε την περικοπή του όρθρου, Λκ.1,39-49-56: την Επίσκεψη της Μαρίας στην εξαδέλφη της την Ελισάβετ· ενώ στη Θεία Λειτουργία βρίσκουμε την περικοπή Λκ.10, 38-42 – 11,27-28 , δηλαδή την περικοπή της Μάρθας και της Μαρίας, με τη δήλωση «μακάριοι όσοι ακούουν τον Λόγο του Θεού».

Στην Ακολουθία του όρθρου ο κανόνας που αποδίδεται στον Γεώργιο της Νικομήδειας (+860) συνδέει την καθεμιά από τις ψαλλόμενες ωδές με την Μητέρα του Θεού: «Ανοίξω το στόμα μου και πληρωθήσεται πνεύματος, και λόγον ερεύξομαι τη Βασιλίδι μητρί, ……Θεοτόκε ως ζώσα και άφθονος πηγή θίασον συγκροτήσαντας πνευματικόν στερέωσον….. Την ανεξιχνίαστον θεία βουλήν, της έκ της Παρθένου σαρκώσεως, σού του Υψίστου, ο Προφήτης Αββακούμ, κατανοών εκραύγαζε· Δόξα τη δυνάμει σου Κύριε».  Επιπλέον το τελευταία των τροπαρίων της κάθε ωδής μας δίνει το χριστολογικό κλειδί για την ανάγνωση της καθεμιάς από αυτές: «Χριστὸς γεννᾶται· δοξάσατε. Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν· ἀπαντήσατε. Χριστὸς ἐπὶ γῆς· ὑψώθητε. ᾌσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καὶ ἐν εὐφροσύνῃ, ἀνυμνήσατε λαοί· ὅτι δεδόξασται». «Τῷ πρὸ τῶν αἰώνων ἐκ Πατρὸς γεννηθέντι ἀῤῥεύστως Υἱῷ, καὶ ἐπ’ ἐσχάτων ἐκ Παρθένου σαρκωθέντι ἀσπόρως, Χριστῷ τῷ Θεῷ βοήσωμεν· Ὁ ἀνυψώσας τὸ κέρας ἡμῶν, Ἅγιος εἷ Κύριε». «Σπλάχνων Ιωνάν, έμβρυον απήμεσεν, ενάλιος Θήρ, οίον εδέξατο. Τή Παρθένω δέ, ενοικήσας ο Λόγος, καί σάρκα λαβών, διελήλυθε φυλάξας αδιάφθορον. Ής γάρ, ούχ υπέστη ρεύσεως. Την τεκούσαν, κατέσχεν απήμαντον».

Η εικόνα της εορτής μας δείχνει την Μητέρα του Θεού να την υποδέχεται, ο  μεγάλος αρχιερέας στον Ναό, οδηγούμενη από τον Ιωακείμ και την Άννα. Η Μαρία είναι μία ενήλικη κορούλα, η οποία εισέρχεται στον Ναό της γης, για να προετοιμαστεί να γίνει ο Ναός του Υψίστου. Σε μία γωνιά της εικόνας βλέπουμε τη συνοδεία των παρθένων, οι οποίες συνοδεύουν την Μαρία, και στα δεξιά τον άγγελο Γαβριήλ, ο οποίος φέρνει την τροφή στην Μαρία.

          Η Μητέρα του Θεού, στις είκοσι μία Νοεμβρίου, παρουσιάζεται προπάντων ως εκείνη η οποία γίνεται ναός, κατοικητήριο του ενσαρκωμένου Λόγου του Θεού, και επομένως γίνεται τύπος, εικόνα αυτού που κάθε χριστιανός γίνεται διαμέσου του βαπτίσματος. Η είσοδός της, η ζωή της μέσα στον Ναό είναι επίσης η δική μας είσοδος, η δική μας ζωή στον Ναό, δηλαδή στον Χριστό, σύμφωνα με το ευαγγέλιό Του. Επομένως αυτή είναι η ευδοκία του Θεού, η σωτηρία των ανθρώπων, δηλαδή οι άνθρωποι να γίνουν το αρτοφόριο, ο ναός, ο θρόνος, το παλάτι, το κατοικητήριο του Χριστού, ο Θεός μεταξύ των ανθρώπων, όπως ακριβώς ψέλνει το τροπάρι αυτής της ημέρας:

«Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον, καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις…. ἐν Ναῷ τοῦ Θεοῦ, τρανῶς ἡ Παρθένος δείκνυται, καὶ τὸν Χριστὸν τοῖς πᾶσι προκαταγγέλλεται. Αὐτῇ καὶ ἡμεῖς μεγαλοφώνως βοήσωμεν, Χαῖρε τῆς οἰκονομίας τοῦ Κτίστου ἡ ἐκπλήρωσις».