Ero malato e mi avete visitato...

Toccanti veramente le poche fotografie di papa Benedetto XVI in viaggio verso la Germania per far visita al fratello maggiore morente. Malgrado la sua debolezza e anzianità ha voluto andarci di persona e rivedere ancora una volta colui che, quale vero fratello maggiore, è stato il suo punto di appoggio, il suo confidente, il suo vincastro lungo la loro lunghissima vita. In un mondo che in questi ultimi mesi ci ha abituati agli incontri virtuali, on line, Benedetto XVI ha voluto dare un segno forte di realismo, di incarnazione. Senza voler forzare la realtà delle cose, ma la visita reale e non virtuale di Benedetto XVI al fratello morente è, direi, un messaggio, una parola forte ai nostri giorni fatti di schermi, di maschere, di precauzioni, di distanze che, benché necessarie senza dubbio, ci possono allontanare da quello che è veramente la nostra vita come uomini, come cristiani. Dietro al fatto veramente cristiano di “visitare l’ammalato”, c’è chi ci ha ricamato addirittura la lettura sociopolitica di un papa emerito che si allontana, che lascia il suo monastero rifugio in Vaticano per vivere magari “in libertà” l’ultimo percorso della sua lunga vita. Invece il messaggio che le immagini e lo stesso Benedetto XVI ci danno è mi sembra doppio: da una parte mette in primo piano il Vangelo stesso, che ci chiede di visitare ed accogliere Cristo nell’ammalato, nel sofferente... E in questo caso l’ammalato è il fratello maggiore e quindi il messaggio di Benedetto XVI tocca anche il ruolo centrale della famiglia, il luogo dove siamo nati, cresciuti, educati, dove abbiamo imparato a vivere la nostra fede, dove abbiamo succhiato il latte del Vangelo. Tornare dal fratello maggiore morente è stato anche un tornare dalla famiglia, con la visita alla propria casa e la preghiera sulla tomba dove riposano gli esseri a lui più cari, i genitori e la sorella. Doppio messaggio dicevamo, il vangelo e l’incarnazione. Perché l’incarnazione? Evitando una visita “on line” che sarebbe stata forse più che giustificata nelle condizioni di vecchiaia e debolezza di papa Benedetto, lui sembra che abbia voluto dire e dare una parola ben precisa: una parola forte? Una parola reale e non virtuale? Direi una parola semplicemente cristiana: la nostra fede nasce, cresce, passa attraverso l’incarnazione del Verbo eterno di Dio e, quindi, attraverso la vita cristiana vissuta, celebrata, in modo veramente “incarnato”.

Ήμουν ασθενής και με επισκεφθήκατε……

 

Είναι πραγματικά συγκινητικές οι λίγες φωτογραφίες του Πάπα Βενέδικτου 16^ου, κατά το ταξίδι του στην Γερμανία, για να επισκεφθεί τον μεγαλύτερο και ετοιμοθάνατο αδελφό του. Παρ’ όλη την αδυναμία του και παρά τα γεράματά του, θέλησε να πάει προσωπικά και να ξαναδεί ακόμα μία φορά εκείνον, ο οποίος, ως αληθινός μεγαλύτερος αδελφός του, ήταν το στήριγμά του, ο έμπιστός του, η βακτηρία του στην τόσο μακρόχρονη ζωή τους.

Μέσα σ’ ένα κόσμο, ο οποίος κατά τους τελευταίους αυτούς μήνες μας συνήθισε στις έμεσες αδελφικές συναντήσεις, ο Πάπας Βενέδικτος 16^ος θέλησε να μας δώσει ένα σημείο δυνατού ρεαλισμού, και της ενσάρκωσης. Χωρίς να θέλουμε να παραβιάσουμε την πραγματικότητα των πραγμάτων, η πραγματική και όχι θεωρητική επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου 16^ου  στον ετοιμοθάνατο αδελφό του, αποτελεί, θα έλεγα, ένα μήνυμα ένα δυνατό λόγο, στις μέρες αυτές, ημέρες άμυνας, μασκών, προφυλάξεων, αποστάσεων, οι οποίες αν και αναμφίβολα επιβεβλημένες, μπορούν να μας απομακρύνουν από αυτό που αποτελεί την αληθινή ζωή μας, ως άνθρωποι και ως χριστιανοί. Πέρα από το αληθινά χριστιανικό γεγονός «να επισκεπτόμαστε ασθενείς», υπάρχει εκείνος ο οποίος μας παρουσιάζει την κοινωνικοπολιτική ανάγνωση ενός τέως Πάπα, ο οποίος απομακρύνεται, αφήνει το καταφύγιο του μοναστηριού του στο Βατικανό, για να ζήσει έστω για λίγο «την ελευθερία», το τελευταίο ταξίδι της μακρόχρονης ζωής του.

Αντίθετα το μήνυμα που οι φωτογραφίες του ίδιου του Βενέδικτου 16^ου μας δίνουν, μου φαίνεται ότι είναι διπλό:    από μία πλευρά υπογραμμίζει το ίδιο το Ευαγγέλιο, το οποίο μας ζητά να επισκεπτόμαστε και να υποδεχόμαστε τον Χριστό, στο πρόσωπο του ασθενούς και του πονεμένου… Σ’ αυτήν την περίπτωση ο ασθενής είναι ο μεγαλύτερος αδελφός, επομένως το μήνυμα του Βενέδικτου 16^ου αγγίζει και τον κεντρικό ρόλο της οικογένειας, τον χώρο όπου γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, εκπαιδευτήκαμε, όπου μάθαμε να ζούμε την πίστη μας, όπου ήπιαμε το γάλα του Ευαγγελίου. Η επιστροφή στον ετοιμοθάνατο μεγαλύτερο αδελφό, ήταν επίσης μία επιστροφή στην οικογένεια, με την επίσκεψη στο πατρικό σπίτι και με την προσευχή στον τάφο όπου αναπαύονται τα πιο αγαπημένα του πρόσωπα: οι γονείς και η αδελφή του.

Όπως είπαμε λοιπόν, είναι διπλό το μήνυμα: το Ευαγγέλιο και η Ενσάρκωση. Γιατί η ενσάρκωση; Αποφεύγοντας μία επίσκεψη με το διαδίκτυο η οποία θα ήταν ίσως η πιο δικαιολογημένη, χάρη στα γεράματα και στην αδυναμία του Πάπα Βενέδικτου 16^ου αυτός φαίνεται ότι θέλησε να πει και να δώσει ένα λόγο καλά καθορισμένο: ένα λόγο δυνατό; Ένα πραγματικό λόγο και όχι «έν δυνάμει;» Θα έλεγα έναν λόγο απλά χριστιανικό: η πίστη μας γεννιέται, μεγαλώνει, περνά διαμέσου της ενσάρκωσης του αιώνιου Λόγου του Θεού, και επομένως διαμέσου της χριστιανικής ζωής την οποία ζούμε και επιτελούμε, με τρόπο αληθινά «ενσαρκωμένο».