Lunedì dello Spirito Santo (5/06/2017)

                                             (Ef 5,8-19; Mt 18, 10-20)

Benedetto il nostro Dio, che ci fa il dono del suo Santo Spirito, ora e sempre e nei secoli dei secoli.

        Carissimi, ci siamo radunati stamane in questa chiesa cattedrale, la nostra chiesa cattedrale, per lodare il Signore, per celebrare i Santi Misteri.

        Una celebrazione durata due giorni e che si concluderà col vespro di questa sera. Celebriamo l’amore di Dio Padre, la grazia abbondante e gratuita del Signore nostro Gesù Cristo, e la comunione dello Spirito Santo. E celebriamo la nostra fede in questa chiesa cattedrale dedicata alla Santissima Trinità, la nostra cattedrale, il luogo dove ascoltiamo la Parola di Dio, dove abbiamo ricevuto e riceviamo i sacramenti, il luogo dove ognuno di noi e tutti insieme siamo e diventiamo Chiesa, Chiesa di Cristo.

        E la Parola di Dio nella festa odierna è molto bella, ricca ed esigente. E lo è perché ci sottolinea tre aspetti che vorrei brevemente sottolineare:

L’apostolo Paolo ci ha proposto tre verbi in modo imperativo, ricordateli: Comportatevi perciò come i figli della luce… Cercate ciò che è gradito al Signore… Vigilate dunque attentamente sulla vostra condotta… Paolo ci vuole cristiani che agiscono come tali, che cercano, che vigilano, che vegliano sulla propria vita cristiana. Comportarci come figli della luce, cercare e vigilare, secondo le parole di Paolo, vorrà dire agire e vivere secondo il Vangelo di Cristo. Un vangelo che non soltanto ci propone ma ci esige una vita di amore, di carità, di perdono. Un amore anche verso i nemici; una carità verso tutti; un perdono fino a settanta volte sette.

Il Vangelo ci ha dato la parabola della pecora smarrita. Una parabola che indica sì che ognuno di noi in qualche momento o situazione della nostra vita possiamo smarrirci in tanti modi. Ma una parabola che ci indica che il Signore, il pastore, continuerà sempre a cercarci, a caricarci sulle sue spalle e a riportarci all’ovile, nella sua misericordia, nel suo amore incommensurabile. Ma è una parabola detta anche per ognuno di noi cristiani, chiamati anche ad accorgerci che il fratello perduto c’è, che è e che cammina accanto a noi, e che anche noi lo dobbiamo caricare sulle nostre spalle. Questa è una parola del Vangelo che il Signore dà anche ad ognuno che non soltanto lo ascoltiamo, ma vogliamo anche viverlo: “il Padre vostro celeste non vuole che si perda neanche uno solo di questi piccoli”.

“Svègliati, o tu che dormi, dèstati dai morti e Cristo ti illuminerà”. Lasciamo che questa Parola rimanga oggi nel nostro cuore, sicuri che il Signore Cristo sarà sempre la nostra luce, il nostro pastore, nei momenti di luce e in quelli che sembrano di tenebra, nei momenti di croce e in quelli di risurrezione. Amin.

ΔΕΥΤΕΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

5 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017

(Εφεσ. 5,8-19 Ματθ. 18, 10-20)

          Ευλογημένος να είναι ο Θεός μας, ο οποίος μας κάνει το δώρο του Αγίου Πνεύματος του, τώρα και πάντοτε, και στους αιώνες των αιώνων.

Αγαπημένα μου αδέλφια, συναθροισθήκαμε σήμερα το πρωί σ’ αυτόν τον καθεδρικό ναό, τον δικό μας καθεδρικό ναό, για να δοξάσουμε τον Κύριο, και να τελέσουμε τα Ιερά Μυστήρια.

Πρόκειται για μία πανήγυρη, που διαρκεί δύο μέρες, και θα συμπληρωθεί με τον εσπερινό αυτής της βραδιάς. Πανηγυρίζουμε την αγάπη του Θεού Πατέρα, την πλουσιοπάροχη και χαρισματική  δωρεά του Κυρίου μας, Ιησού Χριστού, και την κοινωνία του Αγίου Πνεύματος. Σήμερα πανηγυρίζουμε την πίστη μας μέσα σ’ αυτόν τον καθεδρικό ναό αφιερωμένο στην Παναγία Τριάδα, τον δικό μας καθεδρικό ναό, τον ιερό χώρο όπου ακούμε τον Λόγο του Θεού και όπου λαβαίνουμε τα ιερά μυστήρια, τον ιερό χώρο όπου ο καθένας μας και όλοι μαζί, είμαστε και γινόμαστε Εκκλησία, η Εκκλησία του Χριστού.

Και ο Λόγος του Θεού κατά τη σημερινή γιορτή είναι πολύ ωραίος, πλούσιος και απαιτητικός. Και είναι όλα αυτά γιατί μας υπογραμμίζει τρεις απόψεις τις οποίες επιθυμώ με συντομία να υπογραμμίσω:

Ο Απόστολος Παύλος μας προτείνει τρία ρήματα στην προστακτική, ας τα θυμηθούμε: Να ζείτε, λοιπόν, σαν άνθρωποι που ανήκουν στο φως…. Να εξετάζετε τι αρέσει στον Κύριο…. Να συμμετέχετε στα σκοτεινά και ανώφελα έργα των άλλων…

Ο Απόστολος Παύλος μας θέλει χριστιανούς, οι οποίοι ενεργούν ως χριστιανοί, οι οποίοι αναζητούν αγρυπνούν και φροντίζουν για τη χριστιανική ζωή τους. Να συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά του φωτός, σύμφωνα με τις  λέξεις του Αποστόλου Παύλου, σημαίνει να ενεργούμε και να ζούμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού. Ένα Ευαγγέλιο το οποίο όχι απλά μας προτείνει αλλά απαιτεί από εμάς μία ζωή αγάπης, φιλανθρωπίας, συγνώμης. Μία αγάπη ακόμα και προς τους εχθρούς μας, μία φιλανθρωπία προς όλους μία συγνώμη μέχρι εβδομήντα φορές επί επτά.

Το Ευαγγέλιο μας έδωσε την παραβολή του χαμένου προβάτου. Μία παραβολή η οποία μας δείχνει ότι ο καθένας μας, σε κάποια στιγμή ή σε κάποια κατάσταση της ζωής μας μπορεί να χαθεί με τόσους τρόπους. Η ίδια παραβολή μας δείχνει ότι ο Κύριος, ως καλός ποιμένας θα συνεχίσει πάντοτε να μας ψάχνει να μας σηκώνει στους ώμους του, και να μας επαναφέρνει στην ποίμνη του, γεμάτος ευσπλαχνία, μέσα στην απέραντη αγάπη του. Αλλά η παραβολή αυτή αναφέρεται και στον καθένα από εμάς τους χριστιανούς, οι οποίοι είμαστε καλεσμένοι να αντιληφθούμε ότι υπάρχει ο χαμένος αδελφός μας, υπάρχει και βαδίζει δίπλα μας, και οφείλουμε και εμείς να τον σηκώσουμε στους ώμους μας. Αυτός είναι ένας λόγος του Ευαγγελίου, τον οποίο ο Κύριος απευθύνει και στον καθένα μας, όχι μόνο για να τον ακούσουμε, αλλά και για να τον ζήσουμε:

«Ο ουράνιος Πατέρας σας δεν θέλει να χαθεί ούτε ένας, από τους μικρούς αυτούς αδελφούς σας».

«Ξύπνα εσύ που κοιμάσαι, αναστήσου από τους νεκρούς και θα σε φωτίσει ο Χριστός».

Ας αφήσουμε αυτόν τον Λόγο, να μείνει σήμερα μέσα στην καρδιά μας, βέβαιοι ότι ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός θα είναι πάντοτε το φως μας, ο ποιμένας μας στις στιγμές του φωτός και στις στιγμές που φαίνονται σκοτεινές, στις στιγμές του σταυρού και στις στιγμές της αναστάσεως. Αμήν.