Consacrazione cappella
a Giannitsà (13 settembre 2018)
(Ga
4, 4-7; Mt 2, 1-12)
Benedetto il nostro
Dio, ora e sempre e nei secoli dei secoli. Amin.
Carissimi, ci siamo radunati in questo
giorno per la consacrazione della chiesetta dedicata a san Mina. Un luogo che
per la preghiera del vescovo e del popolo, diventerà, lo è già, luogo di
preghiera e di santificazione. E per consacrare questa chiesa, questo altare,
lo ungiamo con il myron, lo ungiamo con Cristo stesso.
Il myron è consacrato dal vescovo, il
che collega l’altare, la chiesa, ognuno di noi con Cristo stesso, col vescovo,
con la propria Chiesa. Nel nostro caso con l’Esarcato. Quindi consacriamo
l’altare che farà di noi Chiesa di Cristo, che farà di noi, in continuità col
nostro battesimo, farà di noi cristiani.
Quindi un primo punto che sottolineo: Consacrare
un altare fa di noi Chiesa di Cristo. E non Chiesa senza radici, Chiesa potremo
dire “teorica”, ma Chiesa di Cristo a Giannitsà, e Chiesa di Cristo come
Esarcato. Vivere come cristiani in una parrocchia, in una diocesi, vuol dire
essere e vivere il Vangelo in un luogo concreto, reale, con delle persone, dei
fratelli e delle sorelle concreti che bisogna amare, aiutare e forse tante
volte anche perdonare. Direi vivere il Vangelo con tutto quello che esige da
noi, e tutto quello che noi da cristiani riceviamo da lui, dal Signore stesso.
Quindi un secondo punto. Consacrando
oggi questo altare chiedetevi, chiediamoci tutti vescovo, sacerdoti, fedeli:
Che cosa suppone essere, vivere, sentirci Chiesa di Cristo a Giannitsà? Per noi
suppone fare nostro il Vangelo di Cristo, la sua Parola, e anche quello che
ogni giorno preghiamo e cantiamo nella liturgia. Vivere la bellezza della
liturgia, vivere la bellezza del Vangelo, vivere l’esigenza del Vangelo. Perché
il Vangelo di nostro Signore è esigente, e lo è quando ci chiede di amarci gli
uni agli altri… Quando ci chiede di perdonarci settanta volte sette… Quando ci
chiede di aiutare il fratello… Quando ci chiede di visitarlo quando è malato…
Un terzo punto. Abbiamo consacrato
l’altare lavandolo, profumandolo, ungendolo col myron. Abbiamo recitato anche
il salmo 50, che è un salmo che cantiamo diverse volte al giorno nella nostra
tradizione bizantina. Lasciamoci oggi interpellare da un versetto di questo
salmo: “Un cuore puro crea in me, o Dio,
e uno spirito retto rinnova nelle mie viscere”. Consacrare un altare fa di
noi uomini e donne nuovi, consacrati a Cristo vivendo il suo Vangelo come
Chiesa, come comunità cristiana, come parrocchia, con tutte le cose buone che
ci sono e quelle che forse non vediamo e non viviamo come tali. Uomini e donne
che come l’altare consacrato siamo rinnovati nel profondo del nostro cuore, che
ogni giorno, per misericordia e grazia del Signore abbiamo in noi “un cuore
puro e uno spirito retto…”.
Chiedete oggi, in questo giorno di festa
per tutti noi, chiedete al Signore che crei in noi un cuore puro, un cuore
nuovo, un cuore che possa creare e essere fonte di comunione, di fraternità con
il vescovo, con il parroco, con e tra i fedeli. Cuore nuovo e puro che perdoni,
che non si stanchi mai di perdonare.
Celebriamo questa liturgia oggi attorno a
un altare, attorno a Cristo. Attorno al vescovo e attorno al parroco. Come
Chiesa di Cristo.
Consacriamo oggi una piccola cappella,
ma consacriamo il cuore grande di tutti coloro che col parroco avete
collaborato a questa chiesetta. Tutti quello che generosamente avete
collaborato a questa costruzione, e anche tutti coloro che da anni collaborate
pure molto generosamente con la parrocchia di Giannitsà e coi diversi parroci
che lungo gli anni sono passati in questa casa.
Nell’altare abbiamo messo reliquie dei
santi, dei martiri, di cristiani che sono stati fedeli a Cristo e alla Chiesa. Che
la loro testimonianza cristiana sia per noi intercessione affinché il Signore,
giorno dopo giorno, continui a creare in noi un cuore puro.
ΚΑΘΑΓΙΑΣΗ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ
ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΤΩΝ ΓΙΑΝΝΙΤΣΩΝ
(13-9-2018)
(Γαλ.4, 4-7
Ματθ.2, 1-12)
Ευλογημένος να είναι ο Θεός μας, τώρα
και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν
Πολυαγαπημένα μου αδέλφια,
συναθροισθήκαμε σήμερα για την καθαγίαση του μικρού αυτού παρεκκλησίου, που
είναι αφιερωμένο στον Άγιο Μηνά. Πρόκειται για έναν ιερό τόπο, ο οποίος, με την
προσευχή του Επισκόπου και όλου του λαού, θα γίνει και ήδη είναι χώρος
προσευχής και αγιασμού. Και για να καθαγιάσουμε αυτό το παρεκκλήσιο, αυτό το
ιερό βήμα, το επαλείφουμε με το άγιο μύρο, το επαλείφουμε με τον ίδιο τον
Χριστό.
Το άγιο μύρο είναι καθαγιασμένο από
τον Επίσκοπο και το γεγονός αυτό συνδέει αυτό το ιερό βήμα, αυτό το παρεκκλήσιο
και τον καθένα από εμάς με τον ίδιο τον Χριστό, με την δική του Εκκλησία. Στην
δική μας περίπτωση μας ενώνει με την Ελληνική Καθολική Εξαρχία. Επομένως
καθαγιάζουμε το ιερό αυτό βήμα, το οποίο θα μας κάνει Εκκλησία του Χριστού, θα
μας κάνει προέκταση του βαπτίσματός μας θα μας κάνει χριστιανούς.
Επομένως το πρώτο σημείο το οποίο
υπογραμμίζω: Η καθαγίαση του ιερού βήματος μας κάνει Εκκλησία του Χριστού, μας
κάνει μία Εκκλησία όχι χωρίς ρίζες, μία Εκκλησία μπορούμε να πούμε όχι
«θεωρητική» αλλά μία Εκκλησία του Χριστού στα Γιαννιτσά, μία Εκκλησία του
Χριστού ως Εξαρχία. Να ζούμε χριστιανοί σε μία ενορία, σε μία εκκλησιαστική
επαρχία, σημαίνει να ζούμε το Ευαγγέλιο σε έναν τόπο συγκεκριμένο, πραγματικό,
με άλλους ανθρώπους, με συγκεκριμένους αδελφούς, και αδελφές, τους οποίους
πρέπει να αγαπάμε να βοηθάμε και ίσως, μερικές φορές πρέπει και να συγχωρούμε.
Θέλω να πω ότι πρέπει να ζούμε το Ευαγγέλιο με όλα όσα αυτό απαιτεί από εμάς,
και με όλα όσα εμείς ως χριστιανοί λαβαίνουμε από το Ευαγγέλιο, δηλαδή από τον
ίδιο τον Χριστό.
Στη συνέχεια ακολουθεί ένα δεύτερο
σημείο. Καθαγιάζοντας σήμερα αυτό το ιερό βήμα σας καλώ να διερωτηθείτε, να
διερωτηθούμε όλοι μας, Επίσκοποι, ιερείς και πιστοί: Τι σημαίνει να είμαστε, να
ζούμε να αισθανόμαστε ως Εκκλησία του Χριστού στα Γιαννιτσά; Για μας αυτό σημαίνει να ζούμε το Ευαγγέλιο
του Χριστού, να ζούμε τον Λόγο του, και να ζούμε επίσης όλα εκείνα τα οποία
καθημερινά προσευχόμαστε και ψέλνουμε στη θεία λατρεία. Να ζούμε την ωραιότητα
της θείας λατρείας, να ζούμε την ωραιότητα του Ευαγγελίου, να ζούμε τις
απαιτήσεις, τις εντολές του Ευαγγελίου. Γιατί το Ευαγγέλιο του Κυρίου μας έχει
απαιτήσεις, και απαιτεί να αγαπούμε ο ένας τον άλλο…
Το απαιτεί όταν μας ζητά να συγχωρούμε
ο ένας τον άλλον εβδομήντα φορές επτά…
Το απαιτεί όταν μας ζητά να βοηθούμε
τον αδελφό μας…
Το απαιτεί όταν μας ζητά να
επισκεπτόμαστε τον άρρωστο συνάνθρωπό μας…
Ένα τρίτο σημείο. Καθαγιάσαμε αυτό το
ιερό βήμα πλένοντας το ραντίζοντάς το και επαλείφοντάς το με το άγιο μύρο.
Απαγγείλαμε επίσης τον πεντηκοστό ψαλμό τον οποίο ψέλνουμε αρκετές φορές την
ημέρα, σύμφωνα με τη βυζαντινή μας παράδοση. Ας δώσουμε σήμερα ιδιαίτερη
προσοχή σε έναν στίχο αυτού του ψαλμού: «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός,
και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοι εγκάτοις μου».
Η καθαγίαση
ενός ιερού βήματος μας κάνει νέους άντρες και νέες γυναίκες αφιερωμένους όλους
και όλες στον Χριστό ζώντας το Ευαγγέλιο του ως Εκκλησία, ως χριστιανική κοινότητα
ως ενορία, με όλα τα καλά που υπάρχουν σ’ αυτήν την κοινότητα σ’ αυτήν την
ενορία, ακόμα και με όσα ίσως δεν τα βλέπουμε και δεν τα ζούμε ως καλά
πράγματα. Άντρες και γυναίκες, όπως αυτό το καθαγιασμένο βήμα, είμαστε
ανανεωμένοι στα βάθη της καρδιάς μας, και με αυτόν τον τρόπο κάθε μέρα, χάρη
στην ευσπλαχνία και στην δωρεά του Κυρίου, έχουμε μέσα μας «καρδίαν καθαρά και
πνεύμα ευθές…»
Ας ζητήσουμε σήμερα, κατά τη γιορτινή
αυτή μέρα από τον Κύριο να δημιουργήσει μέσα μας μία καθαρή καρδιά, μια καρδιά
νέα, η οποία να μπορεί να δημιουργεί και να είναι πηγή εκκλησιαστικής
κοινωνίας, πηγή αδελφοσύνης με τον Επίσκοπο, με τον εφημέριο, με όλους τους
πιστούς: μια καρδιά νέα και καθαρή, η οποία να συγχωρεί, και να μην κουράζεται
να συγχωρεί.
Ας τελέσουμε σήμερα αυτήν τη θεία
λατρεία γύρω από το ιερό αυτό βήμα, γύρω από τον Χριστό, γύρω από τον Επίσκοπο
και γύρω από τον εφημέριο, ως αληθινή Εκκλησία του Χριστού.
Καθαγιάζουμε σήμερα αυτό το μικρό
παρεκκλήσιο αλλά καθαγιάζουμε και την μεγάλη καρδιά όλων εκείνων, οι οποίοι
μαζί με τον εφημέριο συνεργαστήκατε γι’ αυτό το παρεκκλήσιο. Καθαγιάζουμε όλους
εσάς, οι οποίοι γενναιόδωρα συνεργασθήκατε σ’ αυτήν την οικοδομή και όλους
εκείνους οι οποίοι από πολλά χρόνια συνεργάσθηκαν γενναιόδωρα στην ενορία των
Γιαννιτσών με τους διάφορους εφημερίους οι οποίοι υπηρέτησαν στην ενορία αυτή.
Επάνω στο ιερό βήμα βάλαμε ιερά οστά
αγίων, μαρτύρων, χριστιανών οι οποίοι ήταν πιστοί στον Χριστό και στην
Εκκλησία. Είθε η χριστιανική τους μαρτυρία να είναι για μας ικεσία – δέηση προς
τον Κύριο, έτσι ώστε μέρα με την ημέρα ο Χριστός να δημιουργεί μέσα μας μία
καθαρή καρδιά.
